#7: Kirsten Toeset

Transcriptie: Kirsten

Welkom bij Leaders in Progress, de podcast over vrouwen die aan het roer staan van maatschappelijke veranderingen. Wie zijn ze, waar staan ze voor en waar gaan ze voor? Ik ben Nadine Klokke, CEO van Knab, de online bank die de financiële wereld van binnenuit vernieuwt. En ik ben Dave Jongeneelen, medeoprichter van Buzz Women. Dagelijks stellen wij vrouwen over de hele wereld in staat vooruitgang vorm te geven. Waarom deze podcast? We willen je inspireren om aan het roer te staan van je eigen bezieling en maatschappelijke vernieuwing. Welkom bij Leaders in Progress!

Dave: Welkom bij Leaders in Progress. Wij zitten in de bossen van Austerlitz en we hebben vandaag een bijzondere gast, Kirsten Wegener-Toeset. Ik denk dat alle luisteraars die geïnteresseerd zijn in ondernemen met een missie vandaag extra aandachtig moeten luisteren. Kirsten ga ik even introduceren. Ze is een sociaal ondernemer en oprichter van De Kleine Keuken. De missie van De Kleine Keuken is om ieder kind gezond en energiek te laten opgroeien. De biologische voedzame producten van De Kleine Keuken zijn te vinden in onder andere de Jumbo en Albert Heijn. Sinds kort hebben jullie ook de overstap gemaakt naar de Duitse consumentenwereld met Die Kleine Küche. Voor De Kleine Keuken was jij acht jaar lang bij Unilever werkzaam totdat je uit onvrede met het aanbod op kindervoedingsgebied dacht “Ik ga voor mezelf beginnen.” Daar gaan we straks veel meer over horen. Kirsten is 41 jaar oud, woont in Driebergen met haar man Bas en haar drie kinderen, Kiki, Billie en Benja. Van harte welkom, Kirsten!

Kirsten: Dankjewel, Dave.

Dave: Ik ga gelijk met de deur in huis vallen. Als je nou naar negen jaar De Kleine Keuken kijkt, wat heb je daar het meest over jezelf geleerd?

Kirsten: Leuke vraag. Ik heb over mijzelf geleerd dat het heel belangrijk is dat je onderkent wat je wel heel goed kan en wat je niet heel goed kan. Als ondernemer is de valkuil heel groot dat je maar doorgaat en alles aanpakt wat je tegenkomt. Maar juist dan is het belangrijk om te onderkennen waar je wel energie van krijgt en waar je geen energie van krijgt. In het begin is dat natuurlijk heel lastig want dan moet je gewoon alles doen wat voorbijkomt zodat je zorgt dat je bedrijf gaat lopen. Maar als je een team krijgt is het juist de kunst om te kiezen waar jouw kracht ligt. Om dat te ontdekken moet je wel ergens doorheen want het is lastig om het los te laten. Maar uiteindelijk is dat ook het allerbeste voor je bedrijf. Daarnaast heb ik ook geleerd om te kunnen ontspannen want als je in het begin begint en je hebt weinig geld en je moet heel hard werken, dan wil je eigenlijk dat elke minuut nuttig besteed wordt. Dus dan wil je dag en nacht aan de slag om het maar te laten lukken. Terwijl dat op den duur niet goed werkt voor jezelf en voor je gezin maar ook niet voor je bedrijf. Dus ik denk dat die twee dingen wel de belangrijkste dingen zijn die ik along the way geleerd heb.

Dave: Dank! Dat is een mooie aftrap. Als we teruggaan naar hoe jij zelf opgegroeid bent, jullie missie is om kinderen energiek en gezond te laten opgroeien, als je teruggaat naar je eigen opvoeding en hoe het bij jullie gaat, uit welke context kom je? Kun je ons daarin meenemen?

Kirsten: Ja, ik kom uit een echt ondernemersgezin. Mijn ouders hadden banketbakkerijen, dus ik ben echt als ondernemend kind opgegroeid. Ik mocht altijd helpen in de zaak, vanaf mijn negende mocht ik geld verdienen in de oliebollenkraam, maar ook achter de toonbank, in de bakkerij helpen en dat soort dingen. Eten was altijd een heel groot onderdeel van mijn leven en is dat altijd ook gebleven. Eten en drinken waren zo belangrijk bij ons thuis, het moest goed zijn, het moest zelfgemaakt zijn. Tompoezen van de Hema kwamen er bijvoorbeeld bij ons echt niet in. Dat was echt een schande! Want dat was dan gemaakt van poederroom en dat kon echt niet want dat moest echt van melk en van eidooiers gemaakt zijn. Dus ik kom uit een ondernemend en heel erg food-loving gezin.

Nadine: Hoe zag dat gezin er verder uit qua samenstelling?

Kirsten: Ik had twee jongere broertjes, die zijn twee en vier jaar jonger dan ik, en twee ouders die nog steeds bij elkaar zijn.

Nadine: Fijn! Als je een beetje bekijkt wat voor een kind jij was in die tijd, hoe zou je jezelf dan typeren?

Kirsten: Enorm leergierig. Ik stelde heel veel vragen die eigenlijk voor een kind niet heel gewoon waren. Ik had heel veel energie, dat heb ik nog steeds. Dus het komt nog steeds heel goed van pas. Ik leerde makkelijk. Maar ik dacht wel altijd “Als ik het huis uit kan, dan ga ik zodra ik de kans heb. Er is nog zoveel meer te ontdekken dan het plaatje waarin ik opgroei.”

Nadine: Had dat ermee te maken dat je ouders ondernemers waren en wellicht heel lokaal gefocust waren?

Kirsten: Ja, ook. Je gaat elke dag naar dezelfde plek toe. Eigenlijk speelt je leven zich af binnen twee plaatsen in Nederland. Maar ook dat ik nieuwsgierig was naar de rest van het leven.

Dave: Was het ooit een optie om de zaak van je ouders over te nemen?

Kirsten: Nee.

Dave: Waarom niet, want dat zeg je heel sterk?

Kirsten: Zoals je net zei, omdat die wereld vrij klein is en het is heel hard werken. Daarnaast zei mijn vader “Er zijn ook andere manieren om je geld te verdienen zonder dat je zo hard hoeft te werken.” Want zij werkten zes dagen in de week. Daarnaast dacht ik “Ik heb dit nu gezien, ik zou ook weleens willen kijken wat er nog meer te doen is in de wereld.”

Nadine: Ik las ergens dat je vroeger journalist wilde worden.

Kirsten: Ja, klopt.

Nadine: Kun je daar iets meer over vertellen?

Kirsten: Ja, dat had echt met die nieuwsgierigheid te maken. Ik wilde graag alles weten en overal bij zijn en ik praatte altijd voor mijn beurt en ik kon slecht stilzitten. Dus dat was één van de mogelijkheden. Maar eigenlijk wist ik het niet heel goed wat het nou inhield.

Nadine: Want uiteindelijk ben je ook een andere kant uitgegaan, toch?

Kirsten: Totaal, ja.

Nadine: En wat maakte dat je op een gegeven moment de keuze maakte om tijdens je studietijd richting voedsel te gaan bewegen?

Kirsten: Ik dacht “Met voeding hebben mensen elke dag te maken.” Het is iets dat mega-relevant is voor iedereen. Het blijft ook altijd zo, dus het is zo’n essentieel onderdeel van de maatschappij en het zit ook echt in mijn bloed. Vanaf jongs af aan vond ik het heel interessant, ik ging stagelopen bij restaurants om te kijken of dat het zou moeten worden. Dat vind ik ook nog steeds heel leuk maar dat is niet de essentie. Ik wilde veel meer weten “Hoe werkt het dan? Hoe werkt het chemisch en hoe werkt het in je lijf?” Vandaar dat ik bij een andere studie ben terechtgekomen.

Nadine: Ook wel een beetje getriggerd door die energie en die leergierigheid, wat deed jij om te ontspannen als kind?

Kirsten: Ik heb allerlei soorten sporten uitgeprobeerd en ben niet echt bij één blijven hangen. Ik heb van alles gedaan en ik hou heel erg van lezen. Dag en nacht en dat doe ik ook nog steeds. Ik lees heel erg veel. Dus dat was mijn manier om te ontspannen.

Nadine: De gretigheid dan in het lezen en het verkennen van alle werelden daarachter.

Kirsten: Ja, ik had op een gegeven moment de hele kinderbibliotheek uit. Toen dacht ik “Dan ga ik maar bij de volwassenen beginnen.” Dat ging toen zo, dan moest je echt al die boeken lenen.

Nadine: Mooi!

Dave: Zijn er boeken die jou echt gevormd hebben?

Kirsten: Toen ik naar de middelbare school ging had ik heel veel liefde voor de Nederlandse literatuur. Dus Willem Frederik Hermans, een beetje die zware kost, ik vond dat heerlijk. Daar kon ik me toen echt helemaal in verliezen. Maar boeken die me echt gevormd hebben, ik heb zoveel boeken gelezen, ik zou er nu niet 1-2-3 eentje kunnen noemen. Harry Mulisch vond ik ook prachtig en die bevreemde wereld die hij schetst in al zijn boeken, zoals Siegfried, dat is niet een heel bekend boek van hem. Ik vind dat prachtig. Het scherpt je geest en je denkt op allerlei andere manieren hoe je zelf naar dingen kijkt.

Nadine: Heel mooi.

Dave: Ja. Het heeft de verbeelding ook aangezet?

Kirsten: Totaal, ja. Het opent een wereld waar je als kind natuurlijk eigenlijk helemaal geen toegang tot hebt.

Dave: Dat kind dat zoveel energie had, dat zich verloor in boeken en supernieuwsgierig was, dat gaat uiteindelijk studeren en hoe ging dat? Hoe kwam je dan uiteindelijk bij Unilever terecht? Want dat klinkt toch weer als een ideale soort loopbaan, bij Unilever? Hoe is dat gegaan? Kun je ons daarin meenemen?

Kirsten: Ja, zeker! Ik heb levensmiddeltechnologie gestudeerd en daarna bedrijfskunde. Toen dacht ik “Ik ga nu de wereld veranderen en als je de wereld wil veranderen moet je ergens een hele dikke grote belangrijke functie hebben want dan maak je impact.” Toen dacht ik “Hoe ga je dat doen?” Dan ga je bij Unilever werken want dan heb je gelijk heel veel power te pakken als je daar binnenkomt en je komt daar op een bepaald niveau terecht. Dus ik dacht “Ik ga marketingdirecteur bij Unilever worden.” Ik rolde het traineeship in en dat ging allemaal voorspoedig. Alleen, ik liep op een gegeven moment vast. Bij Unilever heb je de ‘hoe’ en de ‘wat’, op allebei word je beoordeeld. De ‘wat’ is wat je precies doet in je resultaten en de ‘hoe’ is hoe je het doet. De ‘hoe’ was niet mijn sterkste punt. Ik sneed altijd bochten af en ik ging recht op mijn doel af. Ik vergat het hele politieke stuk. Of eigenlijk vergat ik dat niet, daar was ik helemaal niet goed in. Dus toen dacht ik “Ik moet zo mijn ziel aan de kapstok hangen om hier een goede functie zo hoog in de boom te kunnen bekleden, dat is niets voor mij.” Lichamelijk ging ik daar zelfs een beetje op stuk lopen. Door mijn drive kwam ik daar wel doorheen, alleen dacht ik op gegeven moment “Dit zijn signalen en die moet ik serieus nemen om nu een andere weg in te slaan.” En dat was ongeveer op mijn 29ste of 30ste.

Nadine: Je hebt daar toch acht jaar gewerkt.

Kirsten: Ja.

Nadine: Waarom heeft dat zo lang geduurd?

Kirsten: In het begin was het fantastisch, je wordt helemaal vertroeteld, ik mocht de hele wereld over reizen, je zit met alleen maar eager beavers hele belangrijke dingen te doen, denk je zelf. Dus voordat je een beetje door het rookgordijn kunt kijken ben je acht jaar verder. Maar ik heb daar wel een goede en hele leuke tijd gehad. Dus het is niet zo dat ik daar met hangen en wurgen naartoe ging, helemaal niet. Maar op een gegeven moment gaan je eigen normen en waarden schuren met wat je elke dag aan het doen bent en dan moet je wegwezen want anders wordt het vervelend.

Nadine: Is dat heel sluimerend gegaan of kun je nog een moment terughalen waarop het voor jou viel?

Kirsten: Ja, dat was een heel helder moment. Ik kon zelf altijd mijn banen kiezen, dus ik kon heel makkelijk zeggen “Daar voel ik me goed bij en daar voel ik me niet goed bij.” Toen was ik met zwangerschapsverlof geweest van Kiki en toen kwam ik terug en de zwangerschapsverloven werden toen ingevuld door iemand uit het bedrijf zodat er geen interim-managers ingezet hoefden te worden, wat natuurlijk kosten scheelt. En ik kwam terug en ik was dus zwevend en ik wilde graag terug naar mijn oude positie want dat vond ik een waanzinnig leuke baan. Dat kon niet, dus toen moest ik gaan solliciteren bij bij grillvetten in de internationale sfeer en daarna een project doen voor Cup-a-Soup, toen dacht ik “Nu moet ik heel snel wegwezen.” Men zegt dan ook “Dat is goed voor je carrière, dus doe die internationale stap maar, ga dat maar doen.” Maar ze vergeten daarbij dat je dus ook intrinsiek gemotiveerd moet zijn en er echt bezieling in moet leggen om zo’n baan goed te kunnen doen en dat het niet alleen maar gaat over “Hoe snel maak ik carrière en hoe snel kom ik op die positie?” Dat was echt een heel helder moment voor mij waarop ik dacht “Nu moet ik stoppen.”

Nadine: Dat klinkt ook best als advies, wat je nu zegt. Dat we misschien iets te makkelijk soms moeilijke banen of keuzes verkopen als “Als het een beetje pijn doet of het is niet leuk, dan leer je ervan. Het is goed voor je.”

Kirsten: Ja, precies. “Daar word je hard van.” En daar ga je uiteindelijk wel op stuklopen lichamelijk of geestelijk. Als je dan signalen goed kunt herkennen is dat wel belangrijk, dat je dat herkent in je jezelf.

Nadine: En de ‘nee’ van jou op dat moment was dan ook niet iets anders zoeken maar er echt uitstappen.

Kirsten: Ja, heel helder.

Nadine: Waarom was op dat moment uitstappen echt hetgeen dat bij jou paste?

Kirsten: Omdat ik wel meerdere dingen had gezien in het bedrijf die niet meer pasten en ik kreeg ook lichamelijk signalen waarvan ik dacht “Oh ja, ik moet dit nu echt serieus nemen.”

Dave: Hoe merk je dat?

Kirsten: Ik hou ontzettend van eten en drinken en bij bepaalde levensmiddelen kreeg ik ineens buikpijn. Toen zei de dokter “Je bent 30, dat heeft elke vrouw van jouw leeftijd, dat heeft met je darmen te maken. Daar moet je mee leren leven.” Toen dacht ik “Dit is niet de weg die ik wil inslaan.” Toen ben ik andere oplossingen gaan zoeken, ik ben heel veel yoga gaan doen, meditatie en weer veel regelmatiger gaan hardlopen. Toen vond ik weer kracht terug in mijn eigen lichaam.

Dave: Dus de signalen van je lichaam waren eigenlijk je aanwijzing om uit die wereld te stappen?

Kirsten: Ja, totaal.

Dave: En hoe weet je dan wat het nieuwe is? Had je gelijk het idee van “Ik ga De Kleine Keuken opzetten. Dit gaat het worden”?

Kirsten: Nee, hoor. Ik dacht “Ik ga drie maanden de tijd nemen om met iedereen die ik leuk vind kopjes koffie te drinken en alle mensen waar ik energie van krijg ga ik opzoeken.” Want ik had natuurlijk wel heel veel leuke mensen ontmoet gedurende mijn loopbaan en die wilden allemaal met mij lunchen of koffiedrinken en dat was heel erg inspirerend. Toen had ik een aantal dingen bedacht voor mezelf waarvan ik dacht “Daar krijg ik energie van.” Eén daarvan was bedrijven en merken die het hart op de juiste plek hebben zoals bijvoorbeeld Ecover, dat was toen nog een heel klein merkje, om die te helpen om hun juiste doelgroep te vinden. Dus een mooie verpakking en een sexy jasje. Zodat de echt goede merken hun goede publiek vinden, zodat ze echt kunnen groeien. Dat vond ik heel leuk en dat heb ik voor een aantal merken gedaan. Alleen, ik werd heel gefrustreerd als ze dan niet precies deden wat ik zei dat ze moesten doen. Dus dat was uiteindelijk niet het idee waar ik naartoe moest. Kiki ging toen haar eerste hapjes eten en toen zag ik in de supermarkt wat er verkrijgbaar was en daar schrok ik me helemaal te pletter van. Dat iets wat in 1948 ontwikkeld is omdat het veilige voeding was nog steeds in de supermarkt te vinden was. Toen dacht ik “Misschien moet ik daar dan wat mee.” Toen zei mijn vader “Dan ga je dat toch gewoon doen.” Toen dacht ik “Ja, waarom niet?” Zo makkelijk was het niet maar dat was wel het startsein van iets maken waar ik heel veel energie van kreeg.

Dave: En toen? Je bent naar de Kamer van Koophandel gegaan en hoe ging dat?

Kirsten: Ik heb toen tijdelijk nog drie dagen in de week als interim-marketeer gewerkt voor allerlei leuke merken. Daarnaast heb ik het bedrijf opgestart, een producent gezocht. Eerst had ik een deal met Ekoplaza, zij gingen reorganiseren. Dan had ik letterlijk 60.000 van die verpakkingen in de achtertuin staan. Toen dacht ik “Wat ga ik nu doen?” Dan heb ik Maaike van Marqt opgebeld “Zullen we koffie drinken? Want ik vind jullie winkels heel kind-onvriendelijk.” Daar had ik een heel epistel over geschreven en toen zei ze “Oh, wat interessant. Laten we daarover praten.” Toen hadden we dat gesprek gehad en toen zei “Maar wat doe jij eigenlijk?” Ik zei “Ik maak dit.” “Oh, leuk! Dat gaan we introduceren.” Dus dat was eigenlijk de eerste introductie. Maar dat was wel vijf producenten verder, ik ging elke maandag zelf naar Groningen om de producten te produceren. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat was ik aan de slag omdat ik dacht “Je kunt niet iets maken waarvan je niet weet of de kwaliteit zo is zoals jij dat wil.”

Nadine: En zelf produceren betekent dan zelf maken?

Kirsten: Ja, in een productiekeuken. We hebben het hier over de koelverse hapjes, dus over de verse maaltijden voor kinderen. Ik wilde dat de smaak goed was en de consistentie, de structuur, dat het allemaal netjes dicht was, dat het allemaal veilig was. Er is er maar één die het het allerbeste wil hebben en dat ben je zelf.

Nadine: Waar liep je tegenaan in die fase? Wat maakte het juist moeilijk? Ik ben ook benieuwd naar wat heel erg hielp.

Kirsten: Wat het moeilijk maakte is dat je altijd door moet gaan op de momenten dat je tegenslag ervaart. Dat is het aller moeilijkste, denk ik. Ik ben drie keer met een producent heel ver geweest en op het laatste moment zeiden ze toch af. Ekoplaza zei af, zo zijn er allerlei tegenslagen geweest die je van je pad kunnen laten brengen maar dat moet je niet doen. Je moet gewoon doorgaan. Er zeiden zelf mensen tegen mij “Moet je niet weer een baan gaan zoeken? Kom op nou!” Dan moet je wel het lef hebben om door te zetten en te denken “Dan maar niet uit eten” of “Dan maar niet een nieuwe jas kopen” maar gewoon alles wat je hebt, al je energie en al je geld maar op één ding focussen.

Nadine: Je financierde het ook helemaal zelf?

Kirsten: In het begin wel, ja. Ik was naar de bank gegaan en ik had gevraagd “Heeft u 400.000 € voor mij, voor mijn businessplan? Toen zeiden ze “Dat vinden we vrij veel voor iets dat nog niet bestaat.” Toen hebben ze wel een financiering gegeven, maar dat was anderhalve ton. Daarmee konden we alle voorraden inkopen en van start gaan. Later hebben we nog een business angel, een privé-investeerder aangetrokken. Maar dat was pas 4-5 jaar later.

Nadine: Toen je meer ging schalen?

Kirsten: Ja, precies.

Nadine: Hoe werkte dat dan? Je zei dat je een tegenslag kreeg en dan weer een tegenslag, ik kan me voorstellen dat je nog een tegenslag kreeg en dan zeggen inderdaad de mensen om je heen – misschien zelfs mensen heel dicht bij je in de buurt – van “Nou meid, superleuk, je hebt je even kunnen uitleven maar it’s time.” Hoe deed je dat voor jezelf om dan de kracht te vinden om toch door te gaan?

Kirsten: Ik heb een heel sterk intern kompas en een sterke stem en daar heb ik altijd naar geluisterd. Ik heb een aantal eigenschappen, ik ben bijvoorbeeld weinig empathisch maar wel heel gefocust en dat komt niet altijd van pas maar in deze situatie komt het zeker van pas.

Dave: Leg eens uit?

Kirsten: Ik kon me daar heel goed voor afsluiten. En ik wilde dit zo graag laten werken want ik vond het zo belangrijk en ik voelde ook zo erg dat dit mijn missie was. Dan ga je gewoon door.

Nadine: Waren er nog mensen die daar ook een belangrijke functie in speelden of was het echt wat je beschrijft?

Kirsten: Ja, dat was een vrij eenzaam traject.

Nadine: Was het toch eenzaam? Interessant is dat.

Kirsten: Mijn partner Bas heeft mij wel veel gesteund, hoor. Maar in principe vinden mensen het over het algemeen ook moeilijk om te zien dat je die weg inslaat want je kiest een ander pad, je bent anders, je bent aan het worstelen, dat is niet altijd gemakkelijk.

Nadine: Het is ook een onzeker pad. 

Kirsten: Ja, totaal.

Nadine: Dat is natuurlijk ook niet helemaal de gewone staat van komfoor.

Dave: Wat is de schaduwkant, Kirsten, als je terugkijkt? Wat heeft het je gekost?

Kirsten: Zo kijk ik er eigenlijk niet naar. Ik kijk er niet naar van “Wat heeft het me gekost?” Als iets echt wat kost, dan leer je er ook van. Dus achteraf, als je terug kunt kijken, dan zijn dat juist de meest krachtige lessen die je maar kunt krijgen. En het vormt je ook heel erg. Het brengt je heel erg terug naar jezelf, naar jouw kern, naar wie jij bent en dat is juist alleen maar heel goed. Dat wil niet zeggen dat het prettig is, maar het is wel heel krachtig en goed voor je om jezelf te leren kennen. Dus ik zou dat niet willen benoemen als schaduwkant.

Nadine: Zou je dingen anders gedaan hebben als je nu terugkijkt?

Kirsten: Dat is altijd een koe in de kont kijken, natuurlijk. Ik weet het niet. Ik denk het niet. Ik denk dat je je pad volgt zoals je het zou moeten volgen. Ik denk dat er dingen op je pad komen die op je pad moeten komen en dat je die dan later weer kunt gebruiken als je in een andere situatie terechtkomt. Nee, dus ik denk niet dat het anders gelopen zou moeten hebben.

Nadine: Elke stap heeft wat gebracht in die zin.

Kirsten: Ja.

Nadine: En waarschijnlijk lopen de wegen ook niet van A naar B, zoals je net al zei.

Kirsten: Nee, absoluut niet.

Nadine: Nee, daarom! Doe je er nog iets specifieks in om open te blijven, om zo wendbaar te zijn? Want je speelt steeds in, op veranderende omstandigheden?

Kirsten: Ja. Het helpt dat ik heel weinig last heb van lange tenen of ego. Ik ben heel wendbaar en flexibel en ik zie in elke situatie wel iets wat ik kan gebruiken of iets positiefs. Ik laat me eigenlijk niet van mijn pad brengen. Ik ben misschien ook een beetje stubborn. Maar het helpt ook heel erg om je eigen pad te blijven volgen.

Dave: Als je je nek uitsteekt en je begint iets anders, dan is kritiek onvermijdelijk. Volgens mij heb je ook weleens kritische bevragingen gekregen, je bent bij de keuringsdienst van waarde geweest. Hoe ga je daarmee om?

Kirsten: Wat dan de uitdaging is om bij jezelf te blijven is: Is mijn eigen intentie nog zuiver? Handel ik vanuit zuiverheid, wat ik echt wil bereiken? Of handel ik vanuit zelfverheerlijking of dat je graag iets wil doen of op TV wil komen of dat je je imago wil bewaken of dat je je eigen beeld wil bewaken? Wat mij heel erg helpt is dat je jezelf afvraagt “Heb ik gehandeld vanuit mijn zuiverste, mooiste intentie? Heb ik gezegd wat ik echt wilde zeggen omdat ik daarin geloof en niet omdat ik iemand naar de mond wil praten of omdat ik mezelf beter voor de dag wil laten komen?” Dan helpt dat heel erg om die kritiek van je af te laten glijden. En als je daarbij kunt blijven, dan is die kritiek ook niet zo erg. Want als je ergens voor staat krijg je kritiek. Het maakt niet uit wat je doet, als je een andere route kiest krijg je kritiek. Standaard, want mensen vinden dat spannend, er is weinig nuance. Dus ik denk dat als je bij jezelf kunt blijven die kritiek makkelijker te dragen is of makkelijker naast je neer te leggen is.

Dave: Is er ook weleens kritiek geweest die jou echt raakte of waarvan je dacht “Ben ik wel zo zuiver geweest als ik zou willen?”

Kirsten: Mijn handelen wordt weleens verward met mijn intentie. Dus ik kan heel makkelijk heel gefocust zijn en dat kan weleens vertaald worden als egoïstisch of aan jezelf denkend en als daaraan getwijfeld wordt, dus dat het niet meer komt omdat ik handel vanuit het groter plaatje, dat raakt me dan.

Dave: Hoe raakt je dat?

Kirsten: Dan moet ik echt een stevig gesprek aangaan met iemand, dan moet ik echt iemand aankijken en zeggen “Waar komt dat vandaan? Laten we gaan onderzoeken wat jouw aannames zijn, wat mijn aannames zijn en hoe we daarin dichter bij elkaar kunnen komen.” Maar dat vraagt altijd om een heel eerlijk billen bloot gesprek, die situaties.

Dave: En is dat spannend?

Kirsten: Ja, spannend maar ook mooi want het is de enige manier om echt dichter bij elkaar te komen.

Dave: Je zei iets dat mij triggerde, “Ik ben niet zo empathisch.” Tegelijkertijd ben je enorm begaan hoe het met voeding werkt en met kinderen. Kun je dat eens uitleggen?

Kirsten: Ik heb zo’n test gedaan en dat was ineens zo verhelderend, The strength Finders, dat heb ik laatst gedaan. Dat was echt een soort openbaring dat je dus dingen heel goed kunt en dingen niet goed kunt en dat het dus ook wetenschappelijk bewezen is dat het in je hoofd zo werkt. Dat was voor mij echt een openbaring, ik dacht “Oh, wacht even. Er zijn dus dingen die ik heel goed kan en dingen die ik minder goed kan” en dat is dus ook zo. Dus dan hoef je niet krampachtig proberen om alles goed te kunnen. Dat was een soort van verademing voor mij. Daar kwam dus uit dat empathie, het meeleven met andere mensen om je heen, dat dat niet per se iets is wat ik goed kan. Maar ik kan wel zien wat er nodig is om de wereld mooier te maken en dat zijn twee aparte dingen. Of je echt met gevoelens kunt meeleven of dat je het groter plaatje ziet en je bijdrage kunt leveren.

Dave: Als ik het zo hoor voelt het ook alsof de ondernemersreis die je maakt een reis is naar helemaal jezelf zijn. Je zegt “Ik ben in een paar dingen hartstikke goed en ik ben dat kleine meisje die de wereld wil verbeteren en vragen stelt bij hoe de wereld in elkaar zit en ik hoef niet alles meer te zijn”, de ‘hoe’ van Unilever heb je eigenlijk achter je gelaten. Is dat een beeld dat klopt?

Kirsten: Dat is zeker waar. Ondernemer zijn pelt je echt wel af tot je echte essentie, want als je dat niet doet kom je niet verder. Ik ben nu niet meer de leidinggevende van het team, dat is mijn compagnon Linda. Die is daar steengoed in, die doet dat supergoed. Dat heb ik gelukkig op tijd onderkent, want anders was ik daar volledig op leeggelopen. Maar zo zijn er natuurlijk talloze zaken waardoor je jezelf goed leert kennen en jij jezelf echt helemaal af pelt van “Wat is nou mijn essentie? Waar krijg ik energie van en wat is mijn toegevoegde waarde in deze wereld?” Dat is wel de reis die je maakt want you can’t hide in zo’n ondernemersrol.

Nadine: En wat brengt dat inzicht? Waarin ben je nu anders, hoe ziet dat er anders uit?

Kirsten: Ik denk dat het minder aangepast is. Ik denk dat als je je aanpast aan wat de omgeving van je vraagt je minder je eigen energie kunt uitstralen, dus minder je kracht kunt tonen. Ik denk dat dat wel het allerbelangrijkste is. Als je in de aanpassing zit laat je toch iets van jezelf niet zien.

Nadine: Het is grappig, ik moet even lachen want het is grappig wat je zegt. We hadden een tijdje geleden Ama van Dantzig hier en die zei “Never compromise to belong.” En jij zegt precies hetzelfde.

Kirsten: Ik heb haar interview niet gehoord maar het is wel heel interessant.

Nadine: Ja, het is wel toevallig. Maar er zit misschien ook wel een lijn in, in die zin waarom jullie ook zo opvallen in de weg, omdat je juist heel erg durft te zijn wie je bent.

Kirsten: Maar dat vergt wel moed en kracht want als je durft te zijn wie je bent, dat wil dus zeggen dat je je minder aanpast of niet aanpast maar dat wil dus ook zeggen dat je bepaalde kleuren toont die misschien niet altijd wenselijk zijn. Zeker als vrouw zijnde. Om daar dan voor te gaan staan en je niet aan te passen, dat vergt moed. Want je krijgt kritiek en je krijgt “Wat doe je?” of “Wat zeg je?” of “Zou je dat nou wel zo zeggen?”, en om dan te kunnen blijven staan, dat is ook bijna louterend en dan ga je pas je kracht kunnen gebruiken.

Nadine: Waarom zeg je “Vooral als vrouw”?

Kirsten: Dan komen we nu natuurlijk op een mooi gebied. Ik denk dat als je als vrouw krachtig bent en je weet wat je wil en je weet wat je wil doen in deze wereld, daar moet je harder voor vechten dan als man zijnde. Dat is niet erg, want we komen er wel en dat gaat allemaal goed. We laten ons daar niet door tegenhouden, absoluut niet. Alleen, dat komt uit elk onderzoek naar voren, als je als vrouw echt boos wordt ben je gefrustreerd en als je als man boos wordt laat je even je kracht zien. Die verschillen zijn er nog steeds.

Nadine: Wat is er daarbij nodig, denk je, om dat wat minder te krijgen? Want ik denk dat het andere vrouwen ook best wel remt.

Kirsten: Ja, dat denk ik ook. Niet bang zijn voor alles wat er om je heen gebeurt. Dapper zijn, doorgaan, je er niks van aantrekken, je eigen koers varen.

Dave: Heb je nog tips voor de mannelijke helft van de wereld?

Kirsten: Dan begeef ik me op glad ijs!

Dave: Jij bent natuurlijk onderneemster, je komt ook in een soort mannenwereld, je hebt het over financiering gehad en noem maar op. Wat zou je voor tips geven aan de mannen die je bent tegengekomen? Hoe zou het ook anders kunnen?

Kirsten: Laat ik vooropstellen dat ik het nooit als barrière heb gezien dat ik veel met mannen heb gewerkt. Ik heb daar nooit een hinder in ondervonden, dus ik ben niet een vrouw die zegt “Door een bepaalde man zijn dingen niet gelukt.” Helemaal niet zelfs. Ik heb ook heel veel steun gehad van mannen die in mij geloofden. Dus een tip heb ik niet, denk ik, behalve dan “Luister oprecht en serieus naar wat vrouwen te zeggen hebben want een vrouw kan net zo ambitieus zijn en net zo in elkaar zitten qua hersens als een man. Ze zit alleen in een andere verpakking.” Als mannen dat begrijpen denk je ineens “Oh, wacht. Iemand kan helemaal gelijkgesteld zijn maar ziet er alleen wat anders uit.”

Nadine: Dan spreekt toch de marketeer.

Dave: Ja. Packaging.

Kirsten: Ja, packaging design. 

Nadine: We hebben ook altijd een rubriekje in deze podcast, een teaser en een pleaser. De pleaser die ik je wil vragen is: Als je jezelf een groot compliment mag maken, wat zou dat compliment zijn?

Kirsten: Dat ik goed kan kijken naar het grote plaatje en daardoor heel veel verandering kan brengen.

Nadine: Kun je daar iets meer kleur of een voorbeeld aan geven?

Kirsten: Zeker. Ik zie bijvoorbeeld altijd heel goed bij mijn bedrijf waar we naartoe moeten. Dus ik zie altijd heel goed de grote beweging. We maken gezonde kindervoeding, maar dat plaatje is nog veel groter; het gaat niet alleen om wat een kind eet maar ook hoe het mentaal in zijn vel zit.  Of het beweegt, in welke omgeving het opgroeit en dat hele holistische plaatje, dat is natuurlijk het allerbelangrijkste voor kinderen om gezond en energiek op te groeien. Dus wat wij doen als bedrijf is dat we zeggen “We verkopen niet alleen producten maar we maken ook podcasts, we informeren ouders over hoe ze hun kind gezond en energiek kunnen laten opgroeien.” Dat gaat dus niet alleen over voeding maar het hele geheel, om dat erin te brengen. Daarnaast kan ik ook heel goed bezieling brengen. Dus echt nadenken “Waarom doen we dingen? Doen we echt de dingen waar we met z’n allen helemaal achterstaan? Does it make sense?” Ik denk dat dat mijn krachten zijn.

Nadine: Werk je ook zo met je team, met je bedrijf?

Kirsten: Ja.

Nadine: Dan is ook de waarde anders dan het empathische en met het team werken is jouw waarde de bezieling die je daarin brengt en bewaakt?

Kirsten: Ja, absoluut.

Nadine: Helder. Dat vind ik ook zo’n patroon! Het is mooi om te horen, het is zo’n richtinggevende energie of lading die je daarmee geeft en dat zit ook niet altijd op dat je teams moet managen, dat staat er eigenlijk helemaal los van.

Kirsten: Zeker, absoluut.

Nadine: De teaser is: Als je kijkt naar de ingrediënten in jouw voedsel, dan zitten daar ook af en toe voedingsproducten in die minder gezond zijn zoals het programma dat je net aanhaalde nogal op een zeer charmante manier ter tafel bracht. Is dat zo?

Kirsten: Als je het hebt over ingrediënten is dat niet zo, want daar gaat dus ook de hele discussie over waardoor we af en toe boven het maaiveld uitsteken of eigenlijk heel vaak. We hebben het over de ingrediënten die je gebruikt om producten te maken, dat dat uitmaakt. Dus ik ga een heel klein technisch stukje vertellen. Je hebt bijvoorbeeld koolhydraten en eiwitten en suikers, die staan op de achterkant van de verpakking, daaraan kan je zien hoeveel suikers erin zitten. Wij zeggen “Het gaat niet alleen om koolhydraten, suikers en de hoeveelheid energie. Het gaat er ook om in welke verpakking dat komt. Dus om het helder te maken, als je een appel eet zitten daar suikers in. Maar als je een hapje witte suiker neemt zit daar ook heel veel suiker in. Het verschil is wat het doet in je lichaam en wij geloven totaal dat een ongeraffineerde suiker – dus waar alle vitaminen, mineralen, ballaststoffen en vezels nog bijzitten – dat je lichaam dat veel beter kan verteren maar ook langzamer opneemt dan als je een hap witte suiker neemt. Daar gaat die hele discussie over. Dus de wetenschap zegt “Het maakt niet uit of je een appel eet of een hap witte suiker. Suiker is suiker.” Er zijn talloze wetenschappen die het tegendeel bewijzen. Het is alleen hoe je het bekijkt en welke kant je kiest. Die discussie waar je het over hebt, daar ging het over “Suiker is suiker.” Maar als je een koekje van ons eet met ongeraffineerde suikers erin, dan heb je minder suiker binnen dan als je een banaan eet. Of als je bijvoorbeeld een tompoes eet, wat hij dus aanhaalde, daar zitten zoveel ballaststoffen in die ontzettend ongezond zijn.

Nadine: Die je vroeger niet mocht eten.

Kirsten: Precies, maar dat ging niet om de ballaststoffen maar om de smaak. En daar gaat eigenlijk het hele gedachtegoed over, dat je bijna in een clash komt met de gevestigde orde en dat toch aan de kaak stelt, dat je zegt “Jongens, wat je eet, daar zit energie in. Wat je eet is belangrijk, in wat voor een pakketje je dat eet en niet dat je het uitkleedt tot alleen vetten, koolhydraten en suikers.” Daar gaat ook die hele discussie over. Die discussie moet je wel durven voeren want als je dat niet doet verandert er nooit wat. Maar dat betekent niet dat je heel gelaten wordt.

Nadine: Ja, natuurlijk. Dat begrijp ik ook. Het geeft in ieder geval weer een ander perspectief op die discussie. Maar geldt dat voor jou ook voor andere middelen buiten voeding? Bijvoorbeeld textiel of dit principe? Pas je dat breder toe voor jezelf?

Kirsten: Ja, absoluut. Dat probeer ik wel te doen. Duurzame kleding kopen, duurzame merken, veel tweedehands. Voor de kinderen koop ik ook heel veel op Marktplaats. We eten ook helemaal biologisch thuis, omdat ik echt geloof dat al die giftsoorten bij elkaar een soort cocktail vormen voor je lijf wat uiteindelijk ziektes tot gevolg heeft. Dus ik kan daar dagen over praten!

Nadine: Ik zie het! Goed is dat.

Dave: Wat is nou echt nodig in die voedingsindustrie? Wat is nou de grote verandering als je zegt “De Kleine Keuken is nog maar het voorportaal van een hele grote beweging die ons te wachten staat”, wat is de essentie van die grote beweging en wat kunnen we daar zelf aan doen?

Kirsten: Hoe ik het zie is mono-teelt en mono-landbouw en het gebruik van gif, dat zou veel anders kunnen. In de biologische landbouw wordt dat zo anders aangepakt, er wordt bijvoorbeeld geen kunstmest gebruikt zodat de grond niet wordt uitgeput. Alles wat je met die grond doet vind je terug in de groenten en het fruit dat je vervolgens eet. Er zijn talloze studies geweest, als je op een biologische manier gaat boeren – dus dat betekent dat je ook land en vee teelt; landbouw en veeteelt bij elkaar brengt op één bedrijf – dat je daarmee prima de wereld kunt voeden. Als we daar meer naar gaan kijken, dus als we niet alles lostrekken en megagrote stallen en vervolgens heel veel mono-teelt, als we dat weer bij elkaar brengen en echt kijken naar de kwaliteit van de bodem, van de aarde, dan zijn we een heel eind, denk ik. Maar ik ben bang dat dat nog even duurt.

Dave: Wat ga jij daarin doen? Wat zijn de toekomstdromen en plannen die je hebt?

Kirsten: Al onze ingrediënten worden natuurlijk ook al 100% biologisch gesourced en die zijn in de normale supermarkt verkrijgbaar, dus door die ingrediënten in te kopen stimuleren we ook die organische en biologische landbouw. Daarnaast gaan we ook heel veel mensen, of zijn we al heel veel mensen, aan het vertellen wat de relevantie is van goede voeding en de levensenergie van voeding en dat dat dus ook de levensenergie in je lichaam beïnvloedt. Die kant wil ik op en dat is een prachtige kant maar ook heel ingewikkeld om het uit te leggen. Maar uiteindelijk is dat ook een doel om dat te gaan uitleggen, wat voeding echt doet in je lichaam en niet alleen in macronutriënten maar ook in micronutriënten en de levensenergie.

Dave: Dus naast fabrikant word je ook een soort educator.

Kirsten: Ja, zeker. Dat is een hele grote wens van ons. Daar zijn we al een beetje mee begonnen, we hebben al kleine stapjes gemaakt. Maar dat kan nog veel groter, daar zijn we nu ook mee bezig. Dat is ook weer mijn rol, om dat in de organisatie goed te laten landen en dat echt uit te voeren.

Dave: Stel dat Unilever morgen weer belt en zegt “We hebben die podcast gehoord. Kirsten, je moet toch bij ons marketingdirecteur worden.” De rode loper wordt voor je uitgerold, het ‘hoe’ is niet meer belangrijk en je mag het helemaal zelf vormgeven en je kan dat concern nog verder dit pad opbrengen. Wat zou je dan zeggen?

Kirsten: Dan zou ik twee seconden in de verleiding komen want dan zou ik eindelijk een leuk vakantiehuis op Sardinië kunnen kopen maar vervolgens zou ik weer bij zinnen komen en dan ook beseffen dat juist de verandering moet komen van dit soort kleine bedrijven. Als wij ons weer overgeven aan zo’n grootmacht, dan verzanden we weer in de gehele structuur. Ik heb het ook een paar keer gezien dat kleine bedrijven werden overgenomen, ik denk niet dat dat de oplossing is.

Dave: Wat wel?

Kirsten: Ik denk dat als er heel veel merken zelfstandig blijven, die zelfstandig zijn opgezet en steeds groter worden maar ook op hun manier ook andere gebieden gaan integreren – we doen nu voeding en een klein beetje verzorging, dat kan nog breder – dus dat al die bedrijven eigenlijk een hele nieuwe visie gaan brengen in de wereld hoe het ook kan. Goed met mensen omgaan, echt een bezielde onderneming groter maken, dat is hoe het moet in de toekomst. Ik denk dat echt grote multinationals op een gegeven moment niet meer van deze tijd zijn.

Dave: Mooi woord, bezieling. Wat is bezieling voor jou?

Kirsten: Bezieling is dat je echt inbrengt wat je van je diepste binnen voelt wat je moet doen en dat je steeds resoneert “Klopt het wat ik doe?” Dat je constant even intunet met je grote opdracht en dat vervolgens gaat doen.

Dave: Hoe kom je achter je grote opdracht?

Kirsten: Dat is een goede vraag, Dave. Ik denk dat iedereen dat heel diep vanbinnen wel weet maar genoeg rust nemen, genoeg reflectie, genoeg tijd met jezelf, mediteren. Dat lukt niet altijd maar het kan natuurlijk ook op andere manieren. Door het bos wandelen, tijd alleen doorbrengen. Dan kom je al een heel eind. Ik denk dat je het ook kunt voelen als dingen je echt energie geven, je echt blij maken, dan zit je al op de goede richting, dus dan kun je dat pad inslaan. En dan weer verder kijken wat het brengt.

Nadine: Wanneer was jij voor het laatst echt heel blij?

Kirsten: Ik ben over het algemeen wel een blij persoon. Een paar weken geleden bestond ons bedrijf negen jaar, dus de oprichting tot nu was negen jaar en ons hele team had een grote verrassing klaargezet en taart besteld en alles versiert. Om 10:00 uur champagne, sowieso een goed idee. Dat hadden ze als verrassing, ik kwam binnen en iedereen stond te juichen, dus dat was een heel leuk moment.

Dave: Ik ben nog even getriggerd op het bezielingsstuk. Ik hoor jou meditatie en reflectie zeggen, het spirituele aspect, hoe kijk je daarnaar?

Kirsten: Ik ben daar altijd open in geweest, ik sta ervoor open, ik denk dat je ook altijd een klein stemmetje in je hebt waarnaar je kunt luisteren. Je kunt ervoor kiezen om dat te negeren als je denkt “Dat is niet handig, ik heb er geen zin in.” Maar je kunt er ook naar luisteren en dat is voor mij de grootste vorm van spiritualiteit, dus dat je dat stemmetje wat je voelt of hoort in jezelf volgt.

Nadine: Wat is dat voor jou, Dave? Wat bedoel jij met spiritualiteit?

Dave: Ik geloof er heilig in dat in ons eentje we heel veel denken voor elkaar te krijgen maar dat er een soort groter veld is of een dimensie is die je ook stuurt en daar open voor staan en daar iets mee doen. Dat voel ik ook bij Kirsten, als ik jouw verhaal hoor vanuit je jeugd, het voelt alsof je een grote opdracht hebt. Je stelde vragen over de wereld die je misschien wel niet hoorde te stellen als kind op die leeftijd, je bent er dingen mee gaan doen. Dus mij triggerd dat heel erg, van “Hoe zit dat dan?” Ook als je luistert, het is een soort vergeten dimensie of iets van ’taboe’, dat is een groot woord. Maar ik vind het heel interessant om te horen hoe je daarop afstemt en hoe dat dan werkt en hoe het je kan helpen. Vandaar ook dat ik het vraag, het voelt alsof jij een hele grote opdracht te vervullen hebt. Dat klinkt zo zwaar en groot. Hoe zie jij dat?

Kirsten: Ik denk dat iedereen een eigen opdracht te vervullen heeft in het leven en dat we dat een beetje kwijtgeraakt zijn door denken, door de geest, door de ratio om daar achteraan te gaan. Ik denk ook dat het verband houdt met dat mensen burned out raken of dat mensen uit hun energie zijn. Die volgen dan niet meer hun pad wat eigenlijk de bedoeling was. Dat kost megaveel energie, dat is wat het meeste energie kost in je leven, niet je pad volgen. Vechten tegen je pad. Daar kan je zo op leeglopen. Dus echt luisteren naar wat je zelf voelt en denkt en waar je energie naartoe gaat en dat volgen, dan ben je al een heel eind, denk ik.

Dave: Dus daarmee is burnout of stress ook een soort bezielingsvraagstuk. Doe je dan echt de dingen die jou bezielen?

Kirsten: Ja, totaal. Dat denk ik echt.

Dave: Mooi! Er zit een mooie spirituele dimensie in wat je doet en wie je bent en ook wat je in je werk doet. Zijn er nog dingen die we niet van je weten waar we het niet over gehad hebben waarvan je denkt “Die zijn wel belangrijk”?

Kirsten: Ik kan heel lekker koken! [lacht] Ik dacht “Zou ik toch chef worden?” Nee, toch maar niet. Nee, volgens mij niet.

Dave: Welke chef heeft jou geïnspireerd?

Kirsten: Ik heb ooit stagegelopen, omdat ik het zo leuk vond, bij De Librije, bij Jonnie Boer. Hij is vanaf het begin dat überhaupt sterrestaurants een beetje hip begonnen te worden degene geweest die het voortouw trok. Hij is ook altijd druk geweest met fermentatie en kombucha en allerlei gekke dingen toen het echt nog helemaal niet hip was. Dus ik vind hem wel heel inspirerend. Hij is ook heel rustig, heel kalm, is nooit over de flos. Ik vind dat wel een mooi voorbeeld.

Dave: Hoe ging die stage, wat moest je doen? Aardappelen snijden?

Kirsten: Garnalen pellen. Ik heb een hert gevild, dat vonden ze natuurlijk hilarisch want toen dachten ze “Oh, zo’n meisje gaat in de keuken stagelopen, die zullen we even gek maken.” Toen moest ik een hertje villen. Borden opmaken, alles gaat daar from scratch helemaal opnieuw, elke dag. Waanzinnig om dat te doen, te gek. Op een gegeven moment was er iemand ziek op de bordenopmaak afdeling. Toen mocht ik invallen, dat was natuurlijk superleuk. Dat is te gek. Maar het is een hele andere wereld, het is echt dag en nacht werken. Het is een beetje een parallelwereld en een normale wereld. Dus daar moet je wel helemaal voor gaan.

Nadine: Zijn er nog andere mensen die voor jou in deze fase van je leven heel inspirerend zijn of die jou aan de andere kant wellicht helpen met die reflectie die zo cruciaal is?

Kirsten: Ik heb alle boeken verslonden van Brené Brown. Ik vind haar heel inspirerend, hoe zij naar dingen kijkt en ook hoe meedogenloos eerlijk ze naar zichzelf kan kijken. Ik vind dat een heel mooi voorbeeld. Voor de rest heb ik niet zo heel veel voorbeelden.

Nadine: Meedogenloos eerlijk, mooi! Dan denk ik dat wij gaan afronden. Of heb jij nog een vraag?

Dave: Nee, als ik naar je kijk en naar je luister, Kirsten, wat ik heel mooi vind is dat je heel gepast onaangepast bent. Dus dat onaangepaste dat je zei, dat past bij jou, ik denk bij iedereen. Maar dat maakt je ook heel erg duidelijk. Durf je echt je pad te volgen? En ook op jouw manier, niet op de manier zoals een ander of een bedrijf of een organisatie jou eigenlijk oplegt. Dus dat vind ik heel erg mooi, nog los van het ondernemerschap en wat je bereikt hebt met De Kleine Keuken. Maar ik denk dat daar een hele mooie boodschap in zit, dus daar zat ik even over te reflecteren. Dus het was geen vraag maar eerder een gedachte.

Kirsten: Ik denk ook dat onaangepast zijn moed vraagt. Maar uiteindelijk zorgt dat er wel voor dat je dus misschien uit de omgeving gaat waar je niet hoort en dat je terecht komt in een omgeving waar je wel past en waar dat wel wordt gewaardeerd. Dus je moet ook niet bang zijn om onaangepast te zijn want in een andere omgeving kan dat juist heel gewenst zijn, hoe je bent. Als je dat beseft kan je daar echt stappen in maken. Snap je wat ik bedoel?

Dave: Ja.

Kirsten: Mensen proberen zich altijd aan te passen aan de omgeving omdat ze dat dan graag willen, om daar te zijn. Maar misschien moet je dat helemaal niet doen. Misschien moet je denken “Dit is niet mijn omgeving, ik moet nu naar een andere omgeving op zoek want hier pas ik niet in plaats van de omgeving past niet.”

Nadine: Dit is dus eigenlijk een oproep aan onze luisteraars. Het klinkt een beetje flauw, maar toch, als je je zo voelt zijn dit wel de voorbeelden die je hoop geven om gewoon een stap te zetten.

Kirsten: Zeker.

Nadine: Ik ga even een paar dingen terughalen over wat jij verteld hebt. Je startte met je learnings, best wel overzichtelijk. Aan de ene kant weten waar je goed en niet goed in bent. Dus wat je energie brengt en wat je geen energie brengt. Aan de andere kant gewoon heel goed leren – en misschien is dat niet eens de andere kant – hoe je ontspannen kunt zijn, hoe je een goede balans kunt hebben in je leven. Waarbij voor mijn gevoel de lijn zit op heel erg bij je eigen intentie blijven, heel zuiver blijven, heel puur zijn. Bijna wat je over je eigen voedsel vertelt, je wil de ingrediënten ook zo puur en echt mogelijk behandelen. Blijven staan zoals je zelf bent. Het is bijna louterend, je gebruikte het woord ‘louterend’, wat een prachtig woord is. Het vraagt lef, onaangepast zijn vergt moed. Meedogenloos eerlijk gebruikte je als kenmerk van iemand die jou inspireert. Ik denk ook dat jij zelf eigenlijk met jouw persoonlijkheid dat ook bent, meedogenloos in je gerichtheid, in je power om ervoor te gaan en misschien ook af en toe een bepaalde hardheid die erbij komt. En tegelijkertijd zo in verbinding met waartoe het dient en waarvoor jij er bent. Ik vond het een inspirerend gesprek, ik wil je er heel erg voor bedanken!

Kirsten: Geen dank, heel graag gedaan!

Dave: Dankjewel! Dan hebben we straks ook nog een cadeautje voor je!

Kirsten: Oh, wat leuk! Altijd leuk, cadeautjes!

Dave: Heel veel dank, Kirsten. Succes met De Kleine Keuken en ook met de uitbreiding naar Duitsland en misschien wel andere landen. We blijven het volgen en heel veel dank voor vandaag, voor het gesprek!

Kirsten: Graag gedaan!

Dankjewel voor het luisteren naar deze aflevering van Leaders in Progress. We hopen dat je ervan genoten hebt en er de volgende keer weer bij bent wanneer we een nieuwe gast aan tafel hebben. Ben jij geïnspireerd en zou je ook willen werken aan vooruitgang? Dat kan; ga nu naar www.leadersinprogress.nl en kom in actie of neem direct contact met ons op via e-mail. Graag tot de volgende keer!

Recente reacties

    Categorieën

    Door deze site te gebruiken ga je akkoord met het plaatsen van cookies. Meer informatie

    Deze site is standaard ingesteld op 'cookies toestaan", om je de beste mogelijke blader ervaring te geven. Als je deze site blijft gebruiken zonder je cookie instellingen te wijzigen, of als je klikt op "Accepteren" hieronder, dan geef je toestemming voor het gebruik van Cookies.

    Sluiten