#6: Virginia Yanquilevich

Transcriptie

Welkom bij Leaders in Progress, de podcast over vrouwen die aan het roer staan van maatschappelijke veranderingen. Wie zijn ze, waar staan ze voor en waar gaan ze voor? Ik ben Nadine Klokke, CEO van Knab, de online bank die de financiële wereld van binnenuit vernieuwt. En ik ben Dave Jongeneelen, medeoprichter van Buzz Women. Dagelijks stellen wij vrouwen over de hele wereld in staat vooruitgang vorm te geven. Waarom deze podcast? We willen je inspireren om aan het roer te staan van je eigen bezieling en maatschappelijke vernieuwing. Welkom bij Leaders in Progress!

Dave: Welkom bij Leaders in Progress! Vandaag een speciale gast, Virginia Yanquilevich. Virginia is de CEO van Dopper en ze zei net “Ik ben vol van energie” en de Zuid-Amerikaanse warmte komt hier binnen. Dus wij verheugen ons op een sprankelend gesprek. Dopper is natuurlijk het bedrijf dat de herbruikbare drinkflessen op de wereld zet om single use plastics tegen te gaan met de missie om ook onze oceanen vrij van plastic te maken. Daar gaan we straks nog meer over horen. Virginia is geboren in Argentinië. Ze was zich al heel vroeg bewust van de verschillen tussen arm en rijk. Als 13-jarige was ze al een mini activist die spullen inzamelde voor arme mensen en ze zorgde ervoor dat er niks overbodig werd weggegooid. Nu woont ze in Nederland met een man en twee kinderen van elf en zes. Wij vinden het fantastisch dat jij onze gast bent vandaag, dus welkom!

Virginia: Dankjewel! Wat een mooie introductie!

Dave: Om bij het mooie te blijven, de zon schijnt, we zitten in Austerlitz bij Better Meetings. We hebben net heerlijk geluncht met elkaar en laten we bij het positieve beginnen. Wat maakt het leven mooi? Hoe kijk jij met een zonnige blik naar je leven?

Virginia: Energie. Ik geloof dat alles energie is en daar ben ik me heel erg bewust van. Waar ik sta, wat ik doe met mijn tijd, over de liefde, vriendschappen, ik ben me heel erg bewust van de dingen die ik doe en ik probeer in balans te zijn. Dus als ik iets voel, voel ik heel snel wanneer het goed is en wanneer het niet goed is. Dan ga ik gewoon in een soort van actie; ik laat het niet naar de ene of de andere kant gaan zonder controle. Controle vind ik geen goed woord, maar energie. Dus ik denk dat ik hele goede energie heb.

Dave: Het toverwoord is energie!

Virginia: Ja, dat is mijn woord, denk ik.

Dave: Kun je ons eens meenemen in hoe jij opgegroeid bent en hoe dat eruitzag en kan je ons als het ware even meenemen naar Argentinië, hoe jij daar je jeugd hebt doorgebracht?

Virginia: Ja, dat is een hele mooie vraag en het is heel leuk om daarop terug te komen. Vanaf hele jonge leeftijd of wil je beginnen van mijn 13de? Ik kom uit een gezin met nog twee andere zussen. Ik ben de jongste van drie, ik heb een hele leuke tijd gehad. Mijn familie is heel hecht, echt heel erg Latin, heel veel kinderen en neefjes en nichtjes, altijd met elkaar en bij elkaar. Ik zie het als een soort van grote groep die zich verplaatst van het ene feest naar het andere. Heel laat wakker zijn, warmte, daaraan denk ik als ik terugdenk. Heel veel liefde. Maar toen ik naar de middelbare school ging begon ik heel erg bewust te worden van de verschillen. We hadden het thuis wel goed maar ik zag heel veel armoede op straat en ik las veel en ik dacht “Maar het is toch helemaal niet goed verdeeld, waarom is dit zo?” Dus ik wilde echt begrijpen waarom armoede bestond, waarom sommige mensen het zo goed hadden en waarom anderen niet. Waarom het niet goed geregeld was. Dat waren eigenlijk best heftige vragen, maar ik wilde het wel begrijpen en toen dacht ik “Wat ga ik dan doen?” Terwijl een paar vrienden van mij in de middelbare school gingen stappen dacht ik “Ik wil iets anders doen” en toen ging ik me aansluiten bij een groep van vrijwillige jongeren. Wij gingen dus één keer per jaar naar het zuiden van Argentinië, naar een plek waar ik 33 uur in de trein zat om daar te komen. Er waren geen telefoons, mijn ouders wisten niet eens waar wij waren. We waren met 12 kinderen en één coördinator. Gedurende het jaar gingen wij dus kleding ophalen, schoenen en boeken. Toen gingen wij daar één keer per jaar heen en dan konden we de mensen helpen met spullen. We hadden ook een moestuin dus dat waren dingen die meer duurzaam waren. We waren ons toen al bewust van “Dit is echt eenmalig en dan ga je weg.” Maar wat er heel veel indruk op mij maakte was dat de kinderen en de ouders vijf uur bezig waren om naar school te komen en ze hadden geen water. Dus ze gingen naar school als een soort ontmoetingsplek om water te halen. Dat was dus wel heftig.

Nadine: Als je nu terugkijkt, kan je plaatsen waarom jij op die leeftijd zo getriggerd werd door dit thema?

Virginia: Ik weet niet waarom ik zo getriggerd was, dat weet ik niet. Maar ik weet nog dat het pijn deed. Ik maakte me er zorgen over. Mijn politieke keuzes daarna en ook de muziek die ik luisterde, dat was gewoon een heel ding. Ik vond het gewoon niet oké. Dat vind ik nog steeds niet. We hadden het net over energie, maar harmonie staat nog hoger dan energie. Ik vond het gewoon niet harmonieus om aan tafel te zitten en alles te hebben en vervolgens die gedachten te hebben van andere mensen. Dat heb ik nog steeds, dus dat is niet weg. Alleen, ik vond wel dat ik in actie moest komen en als je zo jong bent weet je niet “Wat is een duurzame hulp en waar doe je goed aan?” Maar ik dacht “Als ik dit doe is het oké.” En op de laatste reis heb ik een documentaire gemaakt voor mijn middelbare school van de reis. Dus ik heb interviews gemaakt, die zijn op YouTube te vinden. Dat is heel grappig, zo amateuristisch!

Nadine: Wat leuk!

Virginia: Ik heb dus de camera’s van school meegenomen en ik heb interviews afgenomen van alle families en de baas van de community en de leraren en mijn vrienden waarmee ik daar naartoe ging. Dus daar is wel een vastlegging van. Dat was een stukje storytelling, ik dacht “Ik ben hier geweest, maar niemand weet hiervan. Ik moet er dus voor zorgen dat meer mensen dit weten.” En van het ene kwam het andere.

Nadine: Wat was je grootste learning uit die gesprekken voor jezelf?

Virginia: Ik dacht “Dit is echt serieus. This is serious shit. Hoe komen deze mensen uit deze situatie?” Er werd mij elke keer verteld dat politieke partijen hen kwamen ophalen “Wij brengen jou naar de tandarts maar je moet wel voor ons stemmen.” Dus er gebeurden hele rare dingen. De learning was “Dit is serieus.” Het was niet “Oh, wat ben ik een leuk kindje dat leuke dingen doet”, ik nam het heel erg serieus. Mijn learning was “Ik moet hier iets doen” en toen heb ik besloten om journalist te worden. Ik dacht “Ik ga de verhalen vertellen van de lokale communities.” Ik vond dat dat mijn rol was. Ik geloofde niet zo erg in de politiek, dat vanuit daar de oplossing zou moeten komen. Nu denk ik er anders over, ik denk dat het een combinatie is van alles. Maar door mijn storytelling dacht ik “Dit moet iedereen weten.”

Dave: Hoe reageerde jouw familie?

Virginia: Eerst zeiden ze “We hebben geen contact” en natuurlijk ga je een week lang niet douchen, niks. Dat was toen zo. Ik was een kind. Een kind dat praat over hele serieuze problemen. Aan tafel mocht niemand wat weggooien van de borden, ze mochten geen merkkledij hebben en dat soort dingen. Ik vond dat allemaal heel stom. Er waren dus heel veel discussies. Maar mijn ouders waren heel trots, ze vonden het heel mooi dat ik me daarvoor wilde inzetten in al mijn vrije tijd. Want ik ging van school en dan ging ik naar alle boekenwinkels van alle kanten van de stad boeken ophalen. Dat was mijn vrije tijd. Ook wel sporten en muziek maken. Maar dat is een keuze. Dat was heel leuk.

Nadine: En je zussen, hoe reageerden zij daarop?

Virginia: Zij hielpen ook met het ophalen. Alleen, dat was wel een beetje mijn ding en wat nu ook zo mooi is, hun kinderen – ik woon nu in Nederland – zitten nu ook in die groepen. Dus ze zijn doorgegaan. Zij denken altijd “Tante Virginia deed dit” en zij zitten dus ook in die groepen. Dat vind ik wel heel leuk om te horen.

Dave: Als je nou fast-forward duwt, je bent nu CEO van een sociale onderneming, hoe heeft dat je gevormd in wat je nu doet?

Virginia: Ik denk alles, maar ik denk niet dat ik me ervan bewust was. Ik heb heel vaak gelezen dat je eigenlijk al heel vroeg weet waarvoor je wakker wordt en waarvoor je aan gaat en waar je energie van krijgt. Het is een kwestie van “Wanneer valt dat kwartje?” Bij de ene is het supersnel en bij mij was het meer door het verhuizen van land, alles opnieuw. Totdat je op een moment komt waar je zegt “Even wachten, wat ik toen deed, dat is wie ik ben. Ik wil gewoon echt onze wereld een stukje beter maken.” Daaruit haal ik al mijn energie. Ik ben wat dat betreft wel thuis omdat ik dat bij Dopper kan doen. Maar voor mij is het echt een hele lange weg geweest, bijna 19 jaar. Ik woon nu 21 jaar in Nederland, ik werk vier jaar bij Dopper. Dus het waren heel veel jaren waar ik de taal leerde, mezelf ontwikkelde en andere dingen in mijn rugzak had, totdat je in een crisis komt waar je denkt “Even wachten, is dit alles? Waarvoor doe ik dit allemaal?”, al die vragen kreeg ik opeens. Dat komt door toen.

Dave: Hoe kwam je in Nederland terecht?

Virginia: Door de liefde. Mijn zus woonde hier en ik kwam haar bezoeken en in de kroeg… Dat was heel simpel, ik ben gewoon verliefd geworden. Toen werkte ik als journalist, dus dat was een heel ding. En mijn familie is super warm, dus ik durfde het bijna niet te zeggen dat ik verliefd was. Dat ging ook heel snel, ik kende hem bijna niet eens, het was super kort. Maar ik dacht “He’s the one.” En ze dachten “Doe maar andersom. Hij komt gewoon lekker naar Argentinië.” Maar in Argentinië, als ik dat had willen doen moest ik daar trouwen. Ik dacht “Even wachten, dit gaat mij wel heel snel. Laat het avontuur maar de andere kant opgaan.” En nu zit ik hier al 21 jaar.

Nadine: Het is misschien wel de beste reden voor je familie, dat je voor de liefde ging.

Virginia: De enige reden. Er is geen andere reden. Ik zou nooit verhuizen naar een land voor de warmte. Who cares? Voor mij gaat het alleen maar over liefde, waarvoor je je verplaatst.

Nadine: Je zei net dat je op een moment kwam waarop je besefte waarvoor je het eigenlijk doet. Dave, ik weet niet meer of het in één van onze gesprekken was, maar de tekst “Een purpose bedenk je niet, die vindt jou”, alsof het er altijd al is. Als ik naar jou luister klinkt het een beetje zo. Maar wanneer kwam jij er bewust achter dat dit het is waar jij je helemaal wilde achter zetten?

Virginia: Het is eigenlijk best erg, want dat was op een heel succesvol moment. Ik werkte voor een heel mooi merk, dat had ik opgezet binnen mijn bedrijf. Dat vond ik te gek, het was in consumer electronics. Ik zat daar helemaal op mijn plek en wij groeiden en groeiden. Dus het ging hartstikke goed, er was geen reden om… Maar ik zat dus alleen in een hotel in Bulgarije, helemaal alleen na een hele leuke dag. Mijn kinderen waren in Nederland en ik dacht “Huh?” Ik kreeg allemaal rare gedachten. Ken je dat, dat je soms gewoon denkt “Waarom denk ik nu aan de tijd toen ik 13 was?” Die dag dacht ik “Waar doe ik het allemaal voor?” Het einddoel was dus omzet. Dus ik ren en ik ben ver van huis. Alle respect voor de organisaties waar dat wel zo is, want ik kijk terug op een hele mooie tijd. Maar voor mij was het niet meer voldoende. Dus het was die dag toen ik dacht “Ik ga het anders doen.” Dat was gewoon heel duidelijk. Ik dacht “Ik wil niet meer mijn tijd en mijn energie en mijn kennis gebruiken voor iets wat nergens naartoe leidt voor mij.” Daarna was het wel een beetje crisis want ik zat daar al heel lang en we hadden heel veel mooie relaties met mensen. Dus ik zag het niet helemaal zitten. Maar ik wist “Ik ga het gewoon doen.” Ik ben een beetje zo ingesteld, ik ben zo ook verhuisd naar Nederland. Dit was de tweede stap waarvan ik dacht “Ik heb echt gekozen voor waar ik voor sta.” Dat was heel bewust.

Nadine: Maar ben je gestopt toen?

Virginia: Nee, zeker niet. Want ik wist niet wat. Ik wist wel dat het iets betekenisvol ging zijn, want je gaat niet zomaar veranderen. Ik dacht niet dat het echt een life-changing thing ging worden. Ik heb mij laten coachen en na een paar sessies was het super-helder dat de eindbestemming of het einddoel geen omzet zou zijn. Waar ik heel veel affiniteit mee heb zijn de echte basisproblemen in de maatschappij, dus armoede, water, dingen die er echt toe doen. Dus daarvoor kan ik mij veel beter en geloofwaardiger inzetten voor mezelf. Dus het is niet voor mij ‘any Social Enterprise’ die bij mij past, ik dacht “Als ik mag kiezen”, dat zei de coach, hij zei “Zeg gewoon waarvoor jij zou willen werken.” Ik zei “Ik wil alleen maar voor Dopper werken.” Dat was echt heel erg. Hij zei “Geef mij nog meer namen.” Ik zei “Die heb ik niet.”

Dave: En toen?

Virginia: Toen zei hij “Weet je wat? Stuur gewoon een brutale brief.” Dus ik heb gesolliciteerd voor een hele andere rol, gewoon om aan tafel te komen. Dat was echt heel leuk, heel brutaal. Toen mocht ik komen en zij vroegen “Wat doe je hier eigenlijk, want het past niet helemaal?” Ik zei “Ik wil hier gewoon werken. Dus als dit het begin is, is het ook goed.” Er was geen plek voor mij, maar de Hiring Manager was toen echt heel scherp en hij zei “We houden contact.” Maar ze zeggen heel vaak “We houden contact”, dus ik dacht “Hm, is dit contact?” En twee weken later had diegene die die rol had ontslag genomen. Dat was zo toevallig, maar die Hiring Manager wist dat zoiets ging gebeuren. Dus Merijn, de founder van Dopper, heeft mij benaderd en we hebben vijf gesprekken gevoerd met de Raad van Advies en met hem. We zijn naar een escape room gegaan om elkaar beter te leren kennen, we hebben allemaal assessments gedaan. Het was wel een traject, maar ik was zo gelukkig.

Dave: Dus het klopt helemaal?

Virginia: Het klopt! Opeens dacht ik “Dit is thuis. Wat fijn dat je elke dag naar je werk gaat en terugkomt en weet dat je iets betekenisvol gedaan hebt.” Het is natuurlijk niet elke dag feest, soms ben ik niet de hele dag bezig met impact te maken. Maar het voelt zo goed. Ik wil nooit meer iets anders doen, dat durf ik echt uit te spreken.

Nadine: Als je dat zou kunnen uitdrukken, hoe zie jij er nu anders uit in je werk? Wat doe je anders dan hiervoor?

Virginia: Het einddoel is anders, waarvoor ik het doe. Het gaat mij niet om een salaris te verdienen van het ene bedrijf of het andere. Waartoe leidt het? Werk is energie in iets, dat is een keuze. Hier in Nederland is het een keuze waar je je energie voor inzet. Voor mij werkte het niet meer. Het werkt nu voor mij alleen maar omdat dit ergens toe leidt. Dat vind ik heel belangrijk, dat ik elke keer denk “Daar doe ik het voor.” Daar ben ik echt trots op.

Nadine: Maakt het je ook anders in je leiderschap?

Virginia: Jazeker. Ik sta er zo achter, het is gewoon heel gepassioneerd. Het is niet zo dat ik iets aan jou moet verkopen of “We moeten deze omzet halen, anders halen wij het target niet.” Daarvoor was het wel zo, dan haalden wij het target niet. Maar who cares? Wat is het target eigenlijk? Wat gebeurt er met dat target en met die omzet? Als je je die vragen begint te stellen hoor je daar niet meer bij. Dan moet je niet vervelend gaan doen in het bedrijf waar je bent, dan moet je eigenlijk weg. Dat heb ik dus gedaan. Je moet gewoon in de actiemodus komen. Dat vond ik super spannend.

Dave: Waarom?

Virginia: Door de vriendschappen die ik had opgebouwd en de mensen. Maar niet voor wat ik ging doen, daar was ik helemaal zeker van. Maar wat je achterlaat, die mensen waren gewoon supergoed voor mij. Ik zat in een crisis, maar zij gingen door.

Dave: Ik ben heel benieuwd, ik heb het voorrecht om hier met twee vrouwelijke CEO’s van mooie ondernemingen te zitten, misschien eerst aan jou, Virginia, wat is jouw startpunt in je leidinggeven? We hebben het vaak over vrouwelijk leiderschap versus mannelijk leiderschap. Het is makkelijk om daarover te generaliseren, maar hoe zit dat voor jou?

Virginia: Voor mij is leiderschap engaging voor grotere doelen. Wat ik heel mooi vind, leiderschap is voor mij het willen behalen van grotere doelen en ik zie het als teamsport. We hebben een doel en iedereen kan iets anders, iedereen is gespecialiseerd in iets. Daar zetten we allemaal in voor één einddoel. Daarmee bezig zijn, met die hele dynamiek om dat te kunnen realiseren, dat is het meenemen en met energie en passie ervoor te zorgen dat je er kan komen. Dus de hele journey naar de destination, dat begeleiden.

Dave: Wat is daar het vrouwelijke in?

Virginia: Dat vind ik een moeilijke vraag want ik hou niet van generaliseren. Ik breng heel veel warmte en harmonie. Ik wil niet zomaar komen naar de destination, het boeit me wel hoe wij daar komen. Dus het hele menselijke aspect, de sfeer in een organisatie, risico’s nemen maar goed nadenken wat je aan het doen bent, een stukje veiligheid, een stukje risico en vooral heel veel warmte en harmonie. Ik weet niet of dat heel erg vrouwelijk is, maar zo doe ik het. Dat vind ik wel fijn. 

Dave: Ik zie Nadine lachen en nadenken. Hoe is dat voor jou, Nadine?

Nadine: Ik zit inderdaad te luisteren. Ik zit na te denken over het vrouwelijke en mannelijke leiderschap. Dat vind ik altijd een moeilijke vraag. Je hebt natuurlijk meer masculiene en meer feminiene kanten aan leiderschap die misschien niet helemaal te matchen zijn op man en/of vrouw. Ik besef me namelijk dat ik ook best wel wat mannelijke karaktereigenschappen zal hebben. Maar leiderschap voor mij zit ook op het echte oprechte geloof in wat je doet met elkaar voor de purpose of de doelen die je hebt vanuit gezamenlijke waardes en gedragingen het goede willen doen. Steeds impact maken, steeds beter willen doen. Dat mogen leiden, ik zie dat vooral als een groot voorrecht en met elkaar in dat samenspel die weg afleggen, journey linkt bij mij ook wel daarop. Ook de gezamenlijkheid voelen daarin, voor mij, als ik dat merk, als we beweging krijgen, als we tractie krijgen. Ik zit er iets korter in dan jij, het is nu ongeveer anderhalf jaar. Dat is leiderschap, maar dat doe je eigenlijk met elkaar. Dat is meer dan het individu.

Virginia: Wat ik wel heb gezien – maar dat kan ook aan het bedrijf liggen waar ik werkte – is geen ego. Ik zet mezelf gewoon nooit voorop of zo. Het gaat niet om mij of “Kijk, Virginia…” Ik heb ergens anders ook gezien dat het meer was van “Kijk mij, door mij”, voor mij is door met z’n allen en dat voel je, zo ben ik ook. Ik denk dat dat wel een stukje is dat een verschil maakt. Ik heb wel gezien dat het anders is en dan dacht ik “Dat voelt niet goed voor mij als ik hier een onderdeel van ben, jouwcredits. Waarom?”

Dave: Dus het gaat niet om ego en wat ik tegelijkertijd bij jou voel is dat je wel helemaal jezelf bent in alles wat je doet.

Virginia: Helemaal. Ik denk dat het anders niet klopt.

Dave: En hoe doe je dat? Want volgens mij zijn er ook veel luisteraars die zoiets hebben van “Hoe pas ik me aan aan anderen en hoe werk ik in een soort context?”

Virginia: Nee, niet doen. Vooral niet doen. Ik wandel nu met al mijn collega’s van verschillende afdelingen en iedereen mag alles tegen mij zeggen. Het is gewoon zo fijn als je transparant bent en als je een omgeving kan creëren waar iedereen zichzelf mag zijn. Het maakt niet uit wat je zegt, er is niks stoms. Ik maak soms hele stomme grappen in de organisatie. Ook zoals een mens is, je maakt fouten en wij geven feedback aan iedereen. Dus ik vraag ook feedback aan de organisatie, dan weet ik hoe ze naar me kijken. Daar leer ik ook van. Echt jezelf zijn, gewoon een mens. Ik sta niet boven iemand. Ik heb nu een rol, toevallig ben ik nu de leider van Dopper en ik heb een verantwoordelijkheid en dat is dat wij de missie van Dopper kunnen waarmaken met z’n allen. Dat is mijn rol. Maar dat zegt niks over mijn status.

Nadine: Wat zijn voor jou de grote uitdagingen in deze rol? Niet zozeer inhoudelijk.

Virginia: De harmonie is wel mijn kern, dat is de nummer één. Als je soms moeilijke beslissingen moet nemen – dat doe ik ook – het liefst neem ik gewoon iedereen mee en er is consensus. Dat is mijn initiële wens, dat iedereen het altijd goed vindt. Maar dat kan soms niet, er is een bumpy road en soms moet je gewoon moeilijke beslissingen nemen. Dat hoort erbij. Dat vind ik soms wel uitdagend. Als er geen harmonie is denk ik wel “Dat doet even pijn.”

Nadine: Wat doet dat dan met jou? Hoe ziet dat eruit?

Virginia: Eerst probeer ik van alles te doen om het niet te… Eerlijk! Ik denk dat mijn collega’s die nu luisteren zeggen “Dat is wel waar.” Eerst probeer ik allemaal omwegen te vinden om het toch niet te moeten doen. Daarna, als ik erachter sta, dan klopt het. Iedereen denkt “Je hebt het gewoon goed besloten” en wat doet het met mij? Gewoon pijn, dus ik lig soms ook wel wakker van dingen die ik niet wil doen maar het moet. Vorig jaar was het heel lastig, ik ben echt involved in iedere persoon, het boeit me zo veel. Iedere persoon die met mij werkt is mijn team. Ik heb veel minder moeite met zakelijke dingen zoals “Doen we dat? Past het bij onze missie of niet?” Dat weet ik. Maar de menselijke dingen raken mij gewoon heel erg.

Dave: Wie zijn je leermeesters?

Virginia: Dat is een goede vraag, want daar heb ik het deze week heel veel over gehad, over adviseurs. Ik noem het eerder adviseurs. Ik spreek thuis heel vaak met mijn man, dat is mijn mooie kritische blik, maar goed relativerend. Dat zoek ik ook, dat vind ik fijn. Ik spreek heel erg veel met mijn zoon. Die stelt hele simpele vragen waarvan ik denk “Oh ja, zo simpel is het ook.”

Dave: Heb je een voorbeeld?

Virginia: Soms zit ik gewoon echt helemaal in een soort van spaghetti. Dan zegt hij “Waarom ga je niet naar rechts?” Heel simpel. Of als je afscheid moet nemen van mensen, vorig jaar moesten wij reorganiseren en hij zei “Je doet het omdat het moet, toch?” Gewoon heel simpel. En ik kan gewoon nadenken van “Ja, maar…” Dat vind ik gewoon zo mooi. Dus wij spreken heel vaak als wij samen lopen of zijn. Dan heb ik een vriendin en twee collega’s waarmee ik heel erg veel spreek en heel openhartig.

Dave: Dat zijn de mensen waarbij je altijd terecht kunt.

Virginia: Ja. Dat vind ik heel belangrijk.

Dave: Mooi!

Nadine: Zeker mooi! We hebben ook altijd een rubriekje in ons interview. Dat zijn de pleaser en de teaser. We beginnen met de pleaser. Dat is: Als jij jezelf een groot compliment zou mogen geven, welk compliment zou jij jezelf dan geven?

Virginia: Jeetje, wat een goede vragen! My God! Een goed compliment aan mezelf? “Wat geef je de wereld een goede energie, je levert een positieve bijdrage aan de wereld”, dat zou mijn compliment zijn.

Nadine: Dat is ook echt een mooi compliment! De teaser is de volgende, en dat is eigenlijk meer een vraag: Is jouw Dopper-fles – als het gaat over hoe de wereld zich ontwikkelt – halfvol of halfleeg?

Virginia: Halfvol.

Nadine: Waarom?

Virginia: Ik zie nu heel veel mooie initiatieven. Ik ben niet iemand die alleen naar slecht nieuws kijkt. Ik denk dat er heel veel mooie dingen gebeuren in de wereld, maar dat verkoopt niet. Dus dat zien we veel minder. Maar het is veel makkelijker om aan te haken als je kijkt naar kleding, eten, bedrijven, auto’s. De keuze is nu zoveel groter voor mooie initiatieven. Dus ik zie een verandering, ik zie consumenten bewuster worden, mensen zijn bewuster van wat er gaande is. Misschien is er nog niet gelijk een actie, maar als mensen bewuster zijn en de industrie verandert tegelijkertijd en wij blijven de boodschap vertellen, dan gaat het wel goed komen. Want als je kijkt naar plastic soepen, Merijn vertelde mij dat toen hij begon te praten over plastic soep wist 11 jaar geleden niemand daarvan. Nu doen mensen het zelf, gisteren waren ze het strand aan het schoonmaken. Het is dus wel aan de hand. Je voelt je trots dat je je stad opruimt en dan ben je er een onderdeel van. Dus ik zie wel de positieve kant, ik denk dat wij de goede kant opgaan. Het gaat even duren. Waar ik me wel heel erg zorgen over maak is over mensen in het zuiden van Argentinië of de mensen in Nepal, daar hebben we ook onze watertappen ter plaatse. Daar vraag ik me echt af, dat zijn zo’n grote economische en sociale problemen, daar zou ik zo graag meer grip op willen hebben, over deze SDG’s. Gaat het echt gebeuren? Zijn wij echt in staat als wereld om alle krachten van al die mooie initiatieven te bundelen en het echte probleem op te lossen? Daar denk ik dus heel vaak aan, aan die grotere dingen zoals armoede bijvoorbeeld.

Dave: Heb je daar nog dromen bij en dingen waarvan je denkt “Als we dat nou eens zouden kunnen doen…”?

Virginia: Ik hoop door de vastlegging van de SDG’s, dat daar echt een globaal plan ligt. Ik heb de hoop dat het klopt wat daar op het papier staat en dat er een weg daarnaartoe ligt. Dat is mijn droom, dat die afspraak die met elkaar gemaakt is wel gaat gebeuren. Daartoe dragen wij dus ook bij, maar Dopper is een klein onderdeel daarvan. Dus op globaal niveau moeten dat soort doelstellingen gemaakt worden: “Wie hebben we nodig en hoe gaan we daaraan komen?” Mijn droom is dat er een goede roadmap ligt waar alle initiatieven bij elkaar bijdragen en niet “Die NGO doet daar een stukje. Die NGO daar en die Social Enterprise hier”, maar “Hoe gaan we echt dat grote probleem oplossen?”

Dave: Als je dat persoonlijk maakt, wat is er daarvoor nodig?

Virginia: Ik denk dat daarvoor globaal alle landen voor nodig zijn en een plan. Ik zou niet eens denken aan geld want volgens mij is er heel veel geld ter beschikking voor dit soort projecten. Je hebt gewoon een plan dat klopt per land. Volgens mij is dat nodig, gewoon een goed plan. Elke keer als ik terugkom van dat soort landen of situaties vraag ik me af “Wie komt er daarna terug en komen deze mensen ooit uit deze situatie?” Ik doe echt mijn best vanuit mijn positie, maar ik denk daaraan “Ligt er echt een plan en een roadmap? Zijn deze SDG’s echt zo concreet?” Ik weet het niet, hoe zit het bij jullie? Want ze hangen hierboven.

Dave: Ja, we zitten onder een plafond.

Virginia: Vol SDG’s, maar vraag je je dat niet af?

Dave: Ja, zeker. Met Buzz Women werken we natuurlijk heel in jargon grassroots, maar gewoon heel praktisch en we brengen letterlijk onderwijs bij de voordeur van vrouwen. Zeker vrouwen die geen toegang hebben. Zij denken niet zozeer in SDG’s, maar als je een vrouw vraagt waarvan ze droomt is het volgens mij altijd harmonie, het gezin, de gezondheid van de kinderen. Dat zijn universele zaken. Wat wij proberen te doen is die vrouw juist toegang te geven tot een ontwikkelingsproces wat ze normaal niet hebben en waar educatie vaker voor ons gegeven is. Dus ik voel daarin dat het thema samenwerking heel belangrijk is. Dat merk ik ook; voor je het weet zit je op je eigen stuk. Wij voelen ook “Wij willen zoveel mogelijk samenwerken met andere organisaties.” Dopper doet van alles op bewustwording over het gebied van water en noem maar op. Waarom zouden wij dan het wiel zelf gaan uitvinden? Dus daar zit ook wel een stukje ego in, dat je het allemaal zelf denkt beter te doen. Maar volgens mij zit daar ook een omslag in dat je echt gaat samenwerken en ook daarin controle loslaat. Dat is mijn gevoel erbij en dat is ook iets om te leren want het is ook wel fijn om te denken dat je in charge of your own destiny bent. Maar ik denk dat het juist veel krachtiger is als je het samen gaat doen.

Virginia: Eens, maar ik vraag me af van die tafel in Brussel waar ze dit allemaal bespreken, pakken ze dan “Oké, nummer één. Poverty.” Ligt daar echt een roadmap met alle NGO’s? Iedereen helpen, iedereen draagt ertoe bij, maar ligt daar echt een plan hoe we daaraan gaan komen of is het “Oké, we hopen dat Dopper een paar watertappen maakt”? Natuurlijk niet, ik ben hartstikke serieus, maar dat vraag ik me echt af. Zetten we echt snelle stappen, is er meer actie nodig?

Nadine: Ik denk dat we de podcast gewoon naar Brussel moeten sturen met deze vragen erin.

Virginia: Actie in de taxi!

Nadine: Het is natuurlijk vaak wel een iets ander profiel. Dus de bestuurders die aan de tafel zitten ofwel meer het ondernemersprofiel om echt impact/actie te doen, vaak loopt dat niet in elkaar. Dus ik denk dat je vraag valide is. Mijn antwoord zou toch wel een heel groot vraagteken zijn, helaas. En misschien is het ook wel zo dat de echte verandering dus ook niet vanuit een soort controle gestuurd groot plan komt, wat de vrij traditionele manier van denken is, maar veel meer vanuit inderdaad samenwerkingsinitiatieven die ontstaan op een plek.

Virginia: Ja, hoe werkt dat nou? Hebben wij met elkaar afgesproken dat deze onderwerpen belangrijk zijn? Oké, maar dat wist ik al.

Nadine: Ja, dat is niet anders dan toen je een 13-jarig meisje was.

Virginia: Nee, maar dat bedoel ik. Daarom. Omdat de mensen waar ik toen was nog steeds daar zitten en ik ben nu een volwassen vrouw.

Nadine: Hoe zou jij het doen? Stel dat jij daar aan tafel zou zitten.

Virginia: Ik zou kijken “No poverty.” Sowieso, ga eens even kijken hoe het komt. Want dat zien we heel vaak in de politiek, lokale regelgeving. Ik zou gewoon de grote initiatieven, de mensen die het echt snappen een plan laten maken en daar funding voor geven. Dan kijken “Wat is belangrijk? Onderdak. Laten we daarmee beginnen. Onderwijs, water, basisbehoeften.” Daarna is er zoveel verschil tussen rijken en armen. Dit is een illusie, maar rijke mensen zouden armen moeten adopteren. Daar zou je gewoon meer koppelen van “Ik heb heel veel en jij niet.” Maar ik heb nu niet kant en klaar een plan, anders zou ik daar zitten. Dat is niet mijn sport, politiek. Maar ik denk dat we krachten moeten bundelen met een plan. Ik heb niet echt een plan, sorry.

Dave: Nog niet.

Virginia: Sorry wereld!

Nadine: Maar het is in de maak, hoor ik.

Virginia: Het is in de maak in mijn hoofd.

Dave: Hoe kijk je naar Nederland als het gaat over solidariteit, krachten bundelen en arm en rijk? Dat hebben wij hier ook, hoe kijk jij daarnaar?

Virginia: Ik was verbaasd over hoeveel armoede er toch in Nederland is. De eerste keer dat ik het hoorde dacht ik “Hier is het toch allemaal supergoed geregeld?” Dat vind ik jammer dat het zo is. Solidariteit kan wel beter. Ik denk dat er hier ook heel veel verschillen zijn. Maar ik vind een verschil tussen arm zijn en geen water hebben en vijf uur daarvoor te moeten lopen, die poverty waarvan ik denk “Die moet aangepakt worden.” Niet dat je hier tenminste toegang hebt tot een voedselbank of dat je wel geholpen wordt door iemand. Er zullen heel veel mensen zijn die niet geholpen worden, dus ik wil niet generaliseren. Maar voor mij is het probleem groter bij de landen waar jullie ook heel vaak naartoe gaan, dat zijn grotere problemen. Daar heb ik het over.

Dave: Dat brandend verlangen dat je al als 13-jarige hebt, dat is nu minimaal net zo groot aanwezig?

Virginia: Ja.

Dave: Bij Buzz Women hebben we in onze trainingen vijf thema’s. Ik wil ze even langslopen en dan wil ik eens horen wat voor intuïtieve reacties jij daarop hebt als je die woorden hoort. Het eerste thema is confidence. Zelfvertrouwen, eigenwaarde.

Virginia: Eigenwaarde kost tijd om jezelf gewoon goed te waarderen maar het is essentieel. Het is superbelangrijk dat je jezelf waardeert maar het lukt niet op 1-2-3. Je moet gewoon echt gaan kijken, waardeer je persoon en kijk naar de goede dingen die je doet en die je kan. Dan sta je in je kracht, dat denk ik. Maar het heeft mij ook tijd gekost om echt te gaan kijken naar mezelf. Maar dat heeft er ook mee te maken dat ik niet de juiste dingen aan het doen was. Dus dat doe ik nu veel meer dan toen.

Dave: Dus wat je doet versterkt je eigenwaarde?

Virginia: Dat wat ik doe versterkt mijn waarde, omdat ik trots ben op dat beeld dat ik van me heb. Dat wat ik doe ertoe doet.

Dave: Tweede thema, iets heel anders: cash. Geld.

Virginia: Het is belangrijk, het is een middel. Geld is een middel, 100%.

Dave: Het derde thema is climate.

Virginia: Superbelangrijk. Als wij niks doen gaat het helemaal fout. Dus dat is heel belangrijk, er moet meer actie komen. En dat moet wel vanuit de politiek komen. Dus echt met regelgeving.

Dave: Het vierde is care.

Virginia: Superbelangrijk. Het is je motor van alles. If you don’t care about yourself nothing is going to happen.

Dave: Hoe doe jij dat?

Virginia: Daar besteed ik wel tijd aan. Niet personal care met make-up, juist niet. Maar ruimte en vrijheid en dingen doen waar je energie van krijgt, vooral goede keuzes maken. Dat is my care, keuzes maken.

Nadine: En hoe weet je dat? Hoe bepaal je dat?

Virginia: Ik ben op heel veel plekken geweest waar ik niet wilde zijn. En opeens weet je “Daar wil ik niet zijn, daar wil ik wel zijn.”

Nadine: Maar ook door het dus te ervaren?

Virginia: Door het te ervaren. Dus je moet eerst op je bek gaan of je moet ergens op een feestje zijn waar je je afvraagt “Wat doe ik hier eigenlijk? Morgen heb ik hoofdpijn.” Je moet bij mensen zijn die je energie geven en ook rust vinden. Een balans, dat is care.

Dave: Mooi! De laatste is community.

Virginia: Zonder kan het niet. Als je kijkt naar werk denk ik niet dat je grote issues alleen kan oplossen. Ik geloof juist in samenwerkingen en met elkaar, iedereen kant vanuit zijn eigen discipline of kracht grote dingen bereiken. Dat is superbelangrijk, community.

Dave: Wie is jouw community?

Virginia: Wij zijn een onderdeel van verschillende communities, waaronder de B-Corp community. Dus daar voelen wij ons een onderdeel van. Social Enterprise NL is er ook een onderdeel van. We hebben een community van bedrijven die een onderdeel zijn van de Dopper Wave, dus bedrijven die echt in onze missie geloven en daarvoor getekend hebben. Dat zijn echt heel veel organisaties en individuen. Dus onze community is best groot en het kan nog groter.

Dave: Waarom is het belangrijk om een B-Corp te zijn of een Social Enterprise?

Virginia: Om juist als community te bewegen, om van elkaar te leren. Soms zie ik ook bij bepaalde B-Corps dat ze bepaalde onderdelen heel goed doen waar wij dus in moeten verbeteren en dan het advies, de cellular route nemen. “Oh, jij kan het al, je weet het al. Vertel mij hoe.” Zodat je niet alles zelf moet uitvinden. Het is een positieve beweging, dus ik vind het heel fijn om daar een onderdeel van te zijn, om te zien dat ook een advocatenkantoor het supergoed kan doen en dat niet alleen maar Dopper en Tony Chocolonely daar een onderdeel van kunnen zijn. Dat vind ik gewoon belangrijk om daar een onderdeel van te zijn.

Dave: Het versnelt en het inspireert.

Virginia: Het versnelt en inspireert, inderdaad.

Dave: Nu Knab nog, Nadine!

Nadine: In zekere zin ook. We zijn er natuurlijk om ondernemers en self-employed klanten echt te helpen om stappen vooruit te zetten. Dat is op een andere manier. Ik geloof dat ondernemerschap in de samenleving essentieel is, ook als je kijkt waar de samenleving door gedragen wordt, dat is voor een belangrijk stuk door al die ondernemende mensen. Daarvoor zijn wij er, dat is onze purpose. Maar om even terug naar jou te gaan, ik zat nog ondertussen na te denken over twee dingen. Je vertelde over je jeugd en daarna fast-forward naar het moment dat je op die hotelkamer zit en denkt “Wat ben ik aan het doen?” Het is grappig, ik herken ook wel zo’n fragment bij mezelf, dat ik ook in een hotelkamer zat.

Virginia: Ook in Bulgarije?

Nadine: Nee, ik zat in Brussel in een hotelkamer in mijn eentje maar ik zat me daar ook wel af te vragen “Wat ben ik hier eigenlijk aan het doen? Ik zit hier in mijn eentje ’s avonds alleen maar te werken terwijl mijn kids thuis zitten.” Dus ik kan me er wel iets in denken. Maar die periode daartussen, dan heb je natuurlijk ook gewoon heel veel leuke dingen gedaan en waarschijnlijk ook heel veel impact gemaakt. Kun je duiden hoe die oploop is gekomen dat je op een gegeven moment zo in die hotelkamer zat? Zat daar al een lijn in, waren er al een soort van aanknopingspunten?

Virginia: Nee, dat was niet opeens. Het is goed dat je vraagt over die periode daarvoor, want die was geweldig. Die heeft ook mijn rugzak supergoed gevuld. Sommige studenten vragen mij ook om advies “Moet ik direct bij een Social Enterprise gaan werken?” Dan denk ik “Je moet niks. Maar het is jouw proces en jouw pad en dat van mij is gevuld met die kennis.” Maar om terug te komen op jouw vraag wat er gebeurd was, ik had dus wel frustraties op mijn werk. Dus ik wilde dingen die niet konden en ik wilde echt veel meer dat sociale stuk maar het klopte gewoon niet met wat we aan het doen waren. Dus daar botste het een klein beetje. Dus het begon met frustraties. Het was dus niet zomaar dat ik daar zat en ik voelde me heel alleen. Dat hele gereis, ik heb echt heel veel gereisd voor het werk om dingen te verkopen. Als je energie van dingen krijgt is niets erg. Toch? Dan kan je gewoon de wereld aan. Maar als je je gaat afvragen waarom je het aan het doen bent, dat is een moment waarop je moet nadenken of het klopt. Dus ik denk dat er wel een klein beetje een aanloop was maar niet heel lang. Ik denk echt dat het zo’n lichtmoment was, gelukkig!

Nadine: Het is mooi, ik hoor vaker in gesprekken die wij hebben dat er opeens zo’n moment is. Dat manifesteert zich soms op andere manieren.

Virginia: Maar je kan niet meer terug, dat is het probleem bij mensen zoals ik. Toen kon ik dat andere, dat ik supergoed vertelde aan klanten en aan mensen, ik stond daar zo achter. Iedereen dacht dat ik dat merk was, zo engaged was ik. En opeens was het weg; the magic was gone. Dus dat kan je niet meer blijven doen, dat is niet eerlijk. Niet naar jezelf en ook niet naar je werk toe. Dat was echt klaar, die avond al.

Dave: Virginia, we hadden het net over weerstand.

Virginia: Ja, wat ik wel merk is mijn kernwaarde nummer één, harmonie. Dat je dus probeert in alles wat je doet iedereen mee te nemen en wat ik opeens ontdekte, niet heel lang geleden – ook door het wandelen, al die nieuwe perspectieven dankzij corona, dus dankjewel voor al die wandelingen – dat belemmerend werken, dus al de ideeën en al de plannen, als je alleen maar luistert naar alles en iedereen onderneem je helemaal niks. Ik kan drie miljoen redenen verzinnen waarom ik niet naar Nederland had moeten verhuizen, waarom ik niet bij Dopper had moeten solliciteren, waarom ik dat project niet moet doen. Maar ook waarom ik het wel moet doen. Soms is het ook een gut feeling. Soms denk je “Dit moeten we gewoon doen.” Ik ben veel meer in de actiemodus.

Nadine: Hoe kom je daar dan? Want je zegt “Ik ben een harmoniezoeker.” Dit gebeurt er, hoe ga jij er dan mee om?

Virginia: Harmonie gaat niet boven alles. Dus er is een missie, de wereld staat on fire; er moeten gewoon dingen gebeuren. Harmonie is het einddoel, dat is wat ik wil. Maar het betekent dat er heel veel moet gebeuren om daar te komen. Dus als ik wil dat de wereld meer in harmonie staat, dan moet ik dingen doen. Daarna moet ik me ook niet laten leiden want iedereen redeneert vanuit zijn eigen gedachten. Er zijn zoveel voorzichtige mensen in de wereld. Soms moet je dingen gewoon doen. Dus nu sta ik helemaal in de actiemodus en ik heb heel veel ideeën die al heel lang in de map ‘archief’ stonden en die ik echt briljant vond maar ik was zo bezig met de organisatie dat ik dacht “Waarom heb ik ze gewoon nog niet gedaan?” Dus nu gaan we het gewoon doen. En er is weerstand, maar ik kan dingen goed uitleggen, mensen kennen mij en ze staan er wel achter. Je moet gewoon geloven.

Dave: Dus het is juist niet luisteren naar de Bert en de Ernies die heel goed weten waarom iets niet kan, maar dat bijna als een aanmoediging zien om het wel te doen omdat je daarmee ook iets doorbreekt?

Virginia: Ja, of bedanken “Fijn dat je dit ook benoemt want ik had het op die manier nog niet bekeken. Superfijn! Maar er staat aan de andere kant iets heel cools dat echt moet gebeuren. Dit gaat ons verder brengen, dit gaat impact maken. Je hebt gelijk, er staan heel veel beren op de weg maar we gaan het gewoon doen.” Dus dingen niet meer zien als “Oké, beer in de weg, dat doen we niet.” Wat? Een beer op de weg? We gaan het oplossen of we gaan een beetje meer naar rechts of meer naar links maar we gaan het wel doen. Zo sta ik er nu in.

Nadine: Het is toch een beetje van harmonie naar energie. We begonnen met pure harmonie en het begint toch meer in vormen van energie te komen. Je gebruikte harmonie om die energie naar voren te stuwen.

Virginia: Ja, en dit is ook niet harmonieus, als je gewoon dingen niet doordrukt maar dingen wil doen en niet iedereen meeneemt en iedereen zegt “Wat een goed idee.” Maar wij zitten hier voor iets serieus met elkaar dus dat gaat niet over of Virginia dit een harmonieuze beslissing vindt.

Nadine: En je accepteert de consequentie daarvan?

Virginia: Zeker! En ik ga het gesprek aan en ik sta erachter, ik heb erover nagedacht, dus ik gooi niet drie miljoen ideeën in de organisatie. Maar we hebben het over één of twee dingen waarvan ik echt denk “Dat moet gebeuren.” Het is niet een bombardement van “Dit moeten we doen en morgen dit en…” Nee, we hebben het over essentiële dingen.

Dave: Mooi! De podcast gaat over bezieling en maatschappelijke vernieuwing. Volgens mij is dit de kern van echte pure bezieling en intrinsieke motivatie vanaf je 13de en tegelijkertijd ook maatschappelijke vernieuwing dat je dus ook wel naar harmonie streeft maar soms ook niet luistert maar heel goed voelt wat er moet gebeuren om ergens doorheen te komen en op die manier ook mensen meeneemt.

Nadine: Ja, mooi! Iets anders waarover ik zat na te denken, jouw roots liggen in Argentinië en in een eerder gesprek met Ama zei ze “Je ouders en hoe je hen meemaakt als kind is niet altijd hoe ze ook echt zijn. Ook als je ouder wordt leer je ze vaak beter kennen.” Als jij terugkijkt naar jouw ouders, wat zijn dan de dingen die je echt van hen hebt meegenomen die je koestert, die hen typeren?

Virginia: Het leren vrij denken zonder oordeel. Toen ik besloot om hier te komen, ik weet nog dat wij heel veel discussies hadden, ze wilden gewoon niet meer met mij praten. Want ze dachten “Hoezo ga je onze familie verlaten voor een man die je bijna niet kent? Hoe dan?” Dat kon ik ook niet heel goed uitleggen, hoor! Maar ik wist dat ik dat ging doen en ik deed de deur open van de kamer en ik zei “Ik weet dat het heel verdrietig is maar jullie hebben mij geleerd om vrij te denken. Wat zit je mij nu… Dit is waarvan ik denk dat het nu goed is. Alles waarom ik het niet moet doen weet ik. Maar ik voel het en ik ga het doen.” Ik weet nog dat mijn vader zei “Dat klopt.” En vanaf dat moment was er een soort van ander gesprek. “Oh, zij voelt dit echt.” Dat doe ik ook, als je mij vraagt “Wat zeg je tegen je kinderen?”, dan is dat altijd de vraag: Wat wil jij? Dat is mijn enige vraag, als ze me vragen “Wat moet ik? Wil ik school, wil ik…?” Wat wil jij, wat voel je? Dat is wat ik van mijn ouders heb meegekregen: Wat wil jij? Als je gelukkig bent, als je denkt dat dit de risico’s zijn die je wil lopen, want ik dacht “Misschien loopt het helemaal niet goed als ik naar Nederland ga.” Ik was journalist, ik had mijn werk, mijn familie, why? Maar ik dacht “Als ik dit niet doe word ik nooit meer verliefd.” Dat dacht ik! Zo dramatisch.

Nadine: Romantisch!

Virginia: Maar dat dacht ik echt “He’s the one, dus ik moet.” Maar dat kwam wel door hen, dus ze kunnen me daarna niet vertellen “Waarom ga je vrij zijn?” “Even serieus, je hebt me geleerd om mijn hart te volgen, om te voelen en dat doe ik nu.” Dat was wel een goede truc van mij, want uiteindelijk waren ze er gewoon oké mee!

Dave: “Je hebt het zelf gezegd!”

Virginia: “Je hebt het zelf gezegd, toch?”

Dave: Wat ik zo mooi vind aan jou, Virginia, en het verhaal, je kiest volgens mij vanuit je hart en zonder de angst of de risico’s daarop voorop te zetten. Maar je durft er gewoon voor te gaan en dan is er ook geen weg terug.

Virginia: Nee, dat klopt. Als vriendinnen bij mij advies komen vragen, zeg ik “Je weet wat je krijgt.” Ik ga je nooit vertellen hoeveel beren op de weg zijn, nooit. Maar wel “Wat wil jij?” Zo sta ik wel in het leven. Ik denk niet aan wat er allemaal mis kan gaan. Met mijn hart.

Nadine: Volgens mij zijn dit al mooie bijna samenvattende woorden. Voordat we richting de afronding gaan, zijn er nog vragen, Dave of Virginia, die je nog zou willen stellen of zijn er onderwerpen die we gemist hebben?

Dave: Ik vind het weer een heel verrijkend gesprek, ook voor mezelf. Echt voor je hart gaan en dat echt vooropzetten, dat vind ik super inspirerend. Ik denk dat ik daar heel veel van kan leren en heel veel mensen om ons heen. Ook mensen die met ons meeluisteren.

Nadine: Heb je een beeld, Dave? Het lijkt net alsof je iets ziet?

Dave: Iemand zei een tijd geleden tegen mij als een soort mantra “Heart first” of zo. Dat vind ik zo mooi, dat zie ik in wat jij doet. Dat wil niet zeggen dat je je hoofd niet gebruikt maar dat je uiteindelijk ook als drijfveer harmonie hebt, nog meer dan energie en dat je daarmee zoveel in de wereld in beweging zet en ook dat compliment aan jezelf geeft. Dat vind ik heel mooi omdat je daarmee jezelf niet verstopt voor de wereld maar heel erg laat zien wie jij bent in essentie en dat ook helemaal geeft. Dat vind ik heel mooi. Wat ik vaak zie bij mensen die heel veel geven is dat ze vergeten te nemen en voor zichzelf te zorgen maar ook dat voel ik heel erg in je verhaal, het stuk care. Dus er zitten voor mij heel veel dingen in die ik weer meeneem uit dit gesprek. Dus ik wil jou heel erg bedanken en je kan tegen je kinderen zeggen dat het een prachtige jurk is die je hebt aangetrokken vandaag. We hebben ook foto’s gemaakt.

Virginia: Van de Lion King! Nee hoor, maar hij lijkt erop.

Dave: Heel veel dank!

Virginia: Ik wil nog wel een ding zeggen over wat je nu zegt. Het lijkt linea recta, al die mooie gedachten, maar je moet van alles meemaken om tot al die inzichten te komen. Dus het is niet zo dat alles van mijn hart komt, dat ik het altijd wist. Het zijn gewoon allemaal dingen die je meemaakt. En nu durf je veel meer te zijn. “Dit is het, dit ben ik en hier sta ik voor.” Ik vind harmonie belangrijk, so what? Iemand anders vindt rechtvaardigheid belangrijk. Dit is wie ik ben. Dit is mijn waarde, dit is mijn taak in de wereld, dit is mijn missie en dat ga ik dus doen. Daarom sta ik hier. Daar ben ik me heel bewust van. Jij hebt ook een missie, daarom ben je hier. Wij zijn niet voor niks op de wereld gekomen, we hebben allemaal een missie. Als je het weet – en als je daar ook nog de energie voor hebt – vind ik het bijna een verplichting voor mij om die energie daarvoor in te zetten. Dat meen ik echt.

Nadine: Ik voel het ook, hoor, als je het zo uitspreekt. Zoals je zegt, durven jezelf te zijn, op een gegeven moment kom je daar. En die rugzak met ervaringen die je met je meeneemt die op een gegeven moment maken dat je dat kan zijn, ik denk dat dat ook een enorme aanmoediging is voor iedereen die naar ons luistert: “Ga die stappen in je leven gewoon aan.” Soms faal je en soms niet, maar je leert ervan. Het vult allemaal aan.

Virginia: En wat kan er gebeuren?

Nadine: Wat kan er gebeuren? Sowieso, ja.

Virginia: Wat kon er gebeuren? Dat Dopper zei “We hebben die rol niet”? Dan had ik gewoon iets anders gedaan. Maar dan had ik ook iemand anders gestalked!

Nadine: Precies, ja! Je had toch nog een reservelijstje!

Virginia: Nee, dat had ik niet. Dus dan was het ook paniek, maar dan had ik wel daarmee iets kunnen doen.

Dave: Een bijkomende levensles: Je kunt altijd wel iemand anders stalken.

Virginia: Ja, een levensles: Je kan altijd iemand anders vragen en je netwerk gebruiken.

Nadine: We gaan hierop afronden. Normaal doe ik een samenvatting, maar ik vond deze eigenlijk zo mooi, ik vond het ook zo’n mooi pleidooi dat je net hield dat ik denk dat het zo rond is. Ik wil je ook ontzettend bedanken voor je oprechte authentieke en enorm tot actie aanzettend gesprek. Daar ben ik gevoelig voor, dus daar sla ik op aan. Heel veel dank!

Dave: Dankjewel!

Virginia: Jullie bedankt!

Dankjewel voor het luisteren naar deze aflevering van Leaders in Progress. We hopen dat je ervan genoten hebt en er de volgende keer weer bij bent wanneer we een nieuwe gast aan tafel hebben. Ben jij geïnspireerd en zou je ook willen werken aan vooruitgang? Dat kan; ga nu naar www.leadersinprogress.nl en kom in actie of neem direct contact met ons op via e-mail. Graag tot de volgende keer!