Welkom bij Leaders in Progress, de podcast over vrouwen die aan het roer staan van maatschappelijke veranderingen. Wie zijn ze, waar staan ze voor en waar gaan ze voor? Ik ben Nadine Klokke, CEO van Knab, de online bank die de financiële wereld van binnenuit vernieuwt. Ik ben Beate van Dongen Crombags, partner bij EY consulting. Wij creëren een betere wereld door organisaties te helpen op een duurzame manier te transformeren. En ik ben Dave Jongeneelen, medeoprichter van Buzz Women. Dagelijks stellen wij vrouwen over de hele wereld in staat vooruitgang vorm te geven. Waarom deze podcast? We willen je inspireren om aan het roer te gaan staan van je eigen bezieling en maatschappelijke vernieuwing. Welkom bij Leaders in Progress!
Dave: Welkom bij Leaders in Progress en we hebben vandaag een nieuwe aflevering en samen met Nadine heb ik de eer om Kim Lammers te mogen spreken. Welkom, Kim!
Kim: Dankjewel!
Dave: Ik ga je even introduceren voor onze luisteraars. Je bent op zevenjarige leeftijd begonnen met hockey, je speelde voor Huizen waar je volgens mij origineel vandaan komt, en voor Laren. Je hebt altijd heel veel doelpunten gemaakt als spits en op je 21ste debuteerde je in het Nederlands team waar je 200 keer voor uitkwam. Met als absoluut hoogtepunt het winnen van olympisch goud in Londen. Nu ik daaraan terugdenk, ik weet dat ik één van de poolwedstrijden toen heb gezien in Londen, wat veel indruk op mij maakte. Dat was zeker een hoogtepunt omdat je ook terugkwam van een hele zware knieblessure en de Spelen daarvoor in Beijing moest missen. Daar gaan we het vast nog wel meer over hebben. Je bent ook twee keer wereldkampioen geweest. Tijdens je hockey carrière startte je al met je eigen bedrijf in het coachen van mensen en groepen, wat ook weer aansloot bij je studie pedagogiek. Je bent te boeken als inspirational speaker voor organisaties en dat gaat straks ook bij Knab gebeuren, heb ik uit een welingelichte bron gehoord. In 2020 startte je een duurzame sportkledinglijn onder de naam CIRCULR. Inmiddels combineer jij al deze dingen vanuit een missie om mensen in beweging te krijgen, in de ruime zin van het woord. Waarbij het gaat over levensstijl, gezondheid, beweging en duurzaamheid. Dus ik ben heel benieuwd, fijn dat je er bent!
Kim: Leuk om hier te zijn!
Dave: We beginnen altijd met een hele op het oog eenvoudige vraag, dat is: hoe is het eigenlijk om jou te zijn, Kim?
Kim: Nou, eenvoudig… Ik denk best leuk, en soms ook frustrerend. Want ik maak van vrijwel alles een wedstrijd, dus dat is soms weleens vermoeiend. Maar ik ben over het algemeen vrolijk, ik doe wat ik leuk vind, ik ben sociaal. Dus ik denk dat het best leuk is. Maar ik heb wel een soort drammerige kant in me, dus die vind ik zelf ook iets minder leuk.
Dave: Vertel daar eens iets meer over?
Kim: Als kind had ik dat al, ik ben één van een tweeling. Dus de wedstrijd – ik heb een tweelingbroer – begon al vrij jong. Als ik mijn zin niet kreeg of als dingen niet lukten, was ik een drammer. Misschien zeg ik daar nu iets negatiefs over, maar ik weet ook zeker dat het drammen in mij ook een enorme drive is om het maximale uit dingen te halen. Ik zie er niet altijd iets slecht in, maar het is soms weleens frustrerend intern in mij, als je snapt wat ik bedoel. Boos, gefrustreerd, ongeduldig. En ik denk dat het voor mijn ouders vroeger ook wel lastig was, ik kon een beetje driftig worden. Maar nu ik wat ouder ben zie ik het ook als een mooie kracht, dat het een soort brandstof is of een soort drive om als ik ‘nee’ te horen krijg – en dat heb ik best vaak te horen gekregen – toch door te zetten. Dus ik zie daar ook een positieve kant aan.
Dave: Mooi!
Nadine: Het is een gevoel dat je dus al je hele leven kent, en wat misschien ook wel een drijver voor je succes geweest is, maar als je terugkijkt, kun je je dan aan concrete situaties herinneren dat je dat gevoel als kind al voelde? De eerste keer dat je dat gevoeld hebt?
Kim: Dat gaat al om mijn peutertijd.
Nadine: Zo ver?
Kim: Zeker, ja. Ik maakte van alles een wedstrijd met mijn tweelingbroer, dus als ik daar verloor, werd ik boos en slecht in mijn verlies en later als puber ook. Ik heb ook lang getennist en ik kon aardig tennissen, maar als ik met tennissen verloor, kon ik niet mijn teamgenoten de schuld geven. Dus dan hebben wel wat rackets moeten sneuvelen. Die boosheid, dat is niet oké. Althans vind ik dat boosheid er mag zijn want dat is gewoon een emotie, maar ik kon er weleens in doorschieten. Dat ook beter controleren en misschien ook eerder ventileren, delen wat ik voel, ik kan het wel beter controleren. Want het slaat natuurlijk nergens op als je met spullen gaat gooien. Als peuter had ik dat al, een beetje driftig.
Nadine: Dat is interessant, dus enerzijds heb je dat competitie element en aan de andere kant heb je een soort explosieve energie in je zitten.
Kim: Ja. Maar ik zie het ook echt als iets dat voor mij brandstof is. Want in het leven krijg je heel vaak ‘nee’ te horen of je hebt gewoon met pech te maken. Ik kan daar altijd op terugvallen, dan komt er een soort energie vrij, dan ga ik weer vol voor iets nieuws. Dus ik zie het ook zeker als iets positiefs. En ik gooi niet meer met tennisrackets.
Dave: Je zegt, “Ik heb al een aantal keren ‘nee’ in mijn leven gehoord.” Welke zijn je echt bijgebleven die je misschien ook wel gevormd hebben?
Kim: Je noemde net mijn carrière, ik kon goed hockeyen. Als je kijkt naar mijn lichting in het Nederlands team onder zestien of onder achttien viel ik altijd net buiten de boot. Ik viel altijd af, dus ik heb toentertijd heel vaak ‘nee’ te horen gekregen, maar ik gaf nooit op want ik wilde het heel graag en ik vond het heel leuk. En ik heb ergens toch nog een vertrouwen gehad dat ik iets unieks had en dat het team mij nodig had. Een spel hockey draait om doelpunten en dat kon ik gewoon heel erg goed. Ik heb absoluut mijn onzekerheden gehad, maar omdat ik al die keren ‘nee’ te horen gekregen had en ook de laatste jaren in mijn werk, door de coronacrisis raakte ik al mijn werk kwijt toen ik net alles goed had opgebouwd, dat zijn grote teleurstellingen, maar doordat ik het zo vaak heb meegemaakt, raak ik niet meer helemaal uit balans en zie ik weer nieuwe kansen.
Dave: Dus in die zin ook weer inspiratie voor andere dingen.
Kim: Altijd en ook niet beroerd om te werken. Ik ben nu zelf trainer en coach bij Amsterdam, dat is een topclub in Nederland. Als ik zie hoeveel druk die meiden ervaren en als ze een keer afvallen is het echt zo’n gezichtsverlies. Ik ben het daar gewoon niet mee eens. Je kan en mag teleurgesteld zijn omdat iets niet lukt of omdat je niet het maximale uit jezelf kan halen om wat voor reden dan ook, maar failure of gezichtsverlies… En dat heb ik ook moeten leren door het een paar keer niet mee te maken, levensgeluk zit niet in Olympisch kampioen worden. Dat heb ik misschien wel heel lang zo gevoeld. We hadden het er hier voorafgaand al even over, levensgeluk zit voor mij in mezelf blijven ontwikkelen en als ik uitgedaagd word en mezelf kan zijn en als ik fijne mensen om me heen heb. Maar als ik kijk naar hoe ik dat misschien ook lang geromantiseerd heb, “Als ik Olympisch kampioen word, dan ben ik gelukkig.” Dat is niet zo. Als je het een keer mist, is het heel naar en vervelend en een grote teleurstelling, maar het maakt me at the end niet ongelukkig.
Dave: Dat relativeert ook weer.
Kim: Ja. En dat probeer ik ook wel die meiden mee te geven, “Ga ervan genieten. Als je geluk hebt, kan je tien jaar op dat niveau je sport bedrijven met alle uitdagingen en onzekerheden die erbij horen. Maar besef ook dat je bij die hele kleine groep hoort die dat op dit niveau mag en kan doen. Geniet ervan, want het is echt iets moois en het is zo zonde, die angst en zoveel druk en ook gezichtsverlies. Waar heb je het over? Je hoort bij de top van Nederland.”
Dave: Als je terugkijkt, heb je er zelf van genoten?
Kim: Ja. Ik schrijf ook een column, ik heb nu een column geschreven over het zwarte gat. Ik heb laatst een interview met Femke Heemskerk gedaan, de zwemster die gestopt is. Ik ken haar ook en ik weet dat ze heel erg zat te wachten op het zwarte gat en dat herken ik ook wel. Het werd me bijna aangepraat met, “En nu, wat ga je doen? Zit je in het zwarte gat?” Ik ben te positief daarvoor. Het sluit ook weer aan met waar je plezier uithaalt, hoe sta je in je kracht? Dat zijn ook lessen die ik daaruit heb meegenomen.
Nadine: Was er voor jou een moment, als je kijkt naar je jeugd en toen je in de beginfase af en toe een ‘nee’ kreeg en op de bank zat, maar toch eigenlijk al ongetwijfeld best wel heel goed speelde, dat voor jou die knop om ging naar gezichtsverlies wel of niet? Of heeft het bij jou eigenlijk helemaal nooit gespeeld?
Kim: Ik denk dat ik met andere dingen meer gestruggeld heb. Ik ben getrouwd met een vrouw, dus ik heb in die fase dat je jezelf aan het ontdekken bent me heel lang anders gevoeld. Dus dat was misschien ook wel een gevecht. Toen ik uit de kast kwam, ben ik letterlijk tien kilo afgevallen en kon ik mezelf zijn. Authenticiteit is zo belangrijk, ik heb de MAVO gedaan en ik hockeyde met allemaal meiden die naar het gymnasium gingen en ik ging mezelf altijd vergelijken als iets slechts. Ik vind het soms nog steeds wel lastig als mensen vragen, “Op welke school heb je gezeten?” als ze uit de buurt komen. De Fonteinmavo, heb ik iets te verantwoorden? Nee. Ik heb een andere weg bewandeld en het gaat niet over goed of fout, maar dat was mijn weg. Ik denk ook, in de druk waar die meiden en generaties nu ook mee opgroeien, ze moeten in alles goed zijn. Dat kan niet. We hebben ook loodgieters nodig. Ik denk dat dat mijn grootste struggles waren en ook gezien worden. Ook nu, als coach kijk je naar spelers, ze moeten snel zijn, ze moeten technisch zijn. Ik was bonkig, ik was hoekig, ik had een goede conditie, ik was sterk, maar ik maakte belachelijk veel doelpunten. En toch viel ik heel vaak net buiten de boot want dan kozen ze net voor iemand die toch technischer was, sneller was. Ik kon die knop omzetten, ook toen ik mezelf was. Dat ik in mijn kracht stond, dat ik kon zeggen, “Ik ben Kim, ik ben verliefd op Sanne en ik ben spits en ik maak doelpunten.” Gewoon ‘keep it simple’. Maar ik heb heel lang willen zijn zoals Naomi of zoals al mijn slimme vriendinnetjes. Maar dan ben je niet jezelf.
Nadine: En je definieerde jezelf eigenlijk in perspectief naar de ander?
Kim: Ja.
Nadine: Het past wel bij die competitie en steeds een ander. Waar natuurlijk bij jou die imprint van je leven er al zo in zat.
Kim: Dat was mijn omgeving, ik had alleen maar in het hockeyen over het algemeen allemaal hoogopgeleide mensen. Ik was daar de uitzondering, ik was een uitzondering omdat ik op een vrouw viel. Dus ik was in heel veel dingen een uitzondering en ik voelde me anders. Dan was ik ook nog die gekke bonkige spits. Ik denk dat ik dat op een gegeven moment heb kunnen omdraaien, ook door teleurstellingen, ik ben ook keihard met mezelf aan de slag gegaan. Ik heb daar hulp voor ingeschakeld, ik ben met een sportpsycholoog gaan werken en die heeft me gewoon geleerd dat je je zelfvertrouwen kan trainen.
Nadine: Tijdens je pubertijd dan?
Kim: Nee, want ik ben later pas uit de kast gekomen, dus rond die periode. Dat is allemaal rondom dat ik de Spelen van Beijing mis. Je scheurt niet voor niets je kruis, dingen gebeuren ook met een bepaalde reden.
Nadine: Je lichaam zei, “Het is even tijd voor een break.”
Kim: Precies. Dat werd niet echt een break, want ik ging keihard trainen om dat nog wel te halen. Ik had dan nog de illusie dat dat ging lukken. Maar het was ook tijd om afstand te nemen van dat team in een andere omgeving. Bewust heb ik ook gerevalideerd, niet per se in een topsportcentrum, maar ik revalideerde tussen huisvrouwen en jonge meiden die gewoon een strak lijf wilden hebben. Dus het was ook even gewoon een ander behang, dat was ook goed voor me. En ik ging keihard met mezelf aan de slag en wat zij mij geleerd heeft is, “Durf gewoon hardop uit te spreken waar je goed in bent.” Het is ook niet Nederlands om je kop boven het maaiveld uit te steken, maar ik ging toen zeggen, “Ik ben gewoon de beste spits van de wereld” in de cirkel. “Ik heb een talent, daar ben ik gewoon de allerbeste in.” Ik heb mensen als Naomi nodig om doelpunten te maken, dat is een andere mindset. Ik ging veel meer in mijn kracht staan, ik ging beelden van mezelf bekijken, ik ging heel specifiek op die dingen trainen, nog extra dingen doen. Toen ontstond er een geloof, ik heb nog zes prachtige jaren in het Nederlands team gehad.
Nadine: Dat klinkt ook alsof je persoonlijke transitie, ook echt in jezelf zitten en van jezelf houden, eigenlijk hetzelfde pad was?
Kim: Ja. Ik doe ook wel coaching, ik zeg weleens aan mensen, “Maak eens een levenslijn van jezelf vanaf je eerste herinnering vanaf kind tot nu.” Niemand gaat in stijgende lijn omhoog; dat is allemaal met pieken en dalen. Wat maakte die pieken nou zo mooi? Als ik ging terugkijken in mijn levenslijn, was ik echt authentiek. Ik was echt mezelf, ik stond in mijn kracht. Het leven blijft je uitdagen, ik zal nog weleens een keer in een dipje komen, maar ga altijd weer terug naar, “Sta ik in mijn kracht? Doe ik echt dingen die ik leuk vind? Doe ik dingen waar ik goed in ben?”, om daar wel kritisch naar te blijven kijken.
Dave: Deze podcast heet Leaders in Progress, we hebben het over leiderschap en ik las een iets andere definitie van leiderschap, dat is eigenlijk voorrang geven aan wat jou bijzonder maakt. Dat is een beetje in lijn met waar we het net over hadden. Wat maakt jou bijzonder, behalve dat je toen die beste spits was?
Kim: Wat bedoel je met bijzonder?
Dave: Wat maakt jou uniek? Wat heb jij toe te voegen in het werk wat je doet, in het leven wat je leidt? Waar zit dat?
Kim: In passie, ik doe echt iets wat ik heel leuk vind. Ik sta graag op een podium, mensen in beweging krijgen. Dat kan door te inspireren, maar dat kan ook letterlijk met mensen gaan sporten. Duurzaamheid is voor mij een groter thema dan alleen mijn duurzame kledinglijn. Duurzaam oud worden. Dan sta ik ook in mijn kracht, en dat maakt mij dan bijzonder, denk ik.
Dave: Waar is die passie vandaan gekomen? Waar liggen je roots, als je het over duurzaamheid hebt of over beweging? Kun je daar iets over vertellen?
Kim: De beweging sport, als je het hebt over in je kracht staan, ik kan goed sporten. Ik kan alles met een bal. Dus dat is wel de rode draad geworden, ik heb een sportopleiding. Ik ben na de MAVO het CIOS gaan doen en na het CIOS ben ik pedagogiek gaan doen. Die CIOS-tijd, dat is de mooiste tijd uit mijn leven. Toentertijd had je nog maar vijf CIOS, dat was echt een zware opleiding. Ik stond elke dag om vijf uur op, ik woonde nog in Huizen, en dan in Overveen op Duinlust begon om acht uur de eerste les. Dat was echt heel pittig en in één keer kon ik wel goed studeren. Ik stond in mijn kracht, ik vond het superleuk. Ik wilde wel iets met mensen, dus toen ben ik pedagogiek gaan doen, niet zozeer met kinderen maar meer de psychosociale kant. Dat vond ik ook heel mooi en die dingen ben ik gaan combineren. Duurzaamheid, als je het hebt over de planeet, wat kan ik doen om iets beter voor onze planeet te zorgen? Om te denken, “Anderen kunnen het doen”, ik ga regelmatig met een prikker door de straat om rotzooi op te ruimen. In het begin dacht ik, “Doe het lekker zelf”, maar ik kan ook zelf het initiatief nemen. Ik geloof dat we allemaal een klein beetje impact kunnen maken. Als we dat allemaal doen, kunnen we een grote impact maken.
Dave: Waar is dat idee voor die duurzame kledinglijn begonnen?
Kim: Toevallig werd ik daarvoor benaderd door iemand die dat samen met mij wilde doen, Floris Verheij. Die kwam met een hockeytas en het thema duurzaamheid vind ik belangrijk. Dus “Hoe kunnen we de sportwereld verduurzamen?” Voor corona was hij bij me gekomen, de dingen liepen even anders vanwege corona. Inmiddels hebben we een mooi bedrijf opgericht en alles wat we doen is made of sport. Dus denk daarbij pionnen, dat is gewoon een wegwerpproduct, die gaan ook vrij snel kapot, worden gekocht in China, want het is allemaal lekker goedkoop. Die gaan bij ons de shredder in en daar maken we weer een nieuwe pion van, die worden ook nog in Nederland geproduceerd. Dus we willen die sportwereld verduurzamen. Denk aan bidons, aan kleding. Polyesterkleding is echt een heel groot probleem. Dat kan nu nog niet op grote schaal, dat is een fabriek die gebouwd wordt en wij hebben de exclusieve samenwerking met hen om straks echt ook die polyester wedstrijdkleding in te zamelen, daar weer een nieuw granulaat van te maken. Dat is een no-brainer, vind ik, als we daar iets aan kunnen doen. Dan wil ik daar mijn netwerk en wat ik kan voor inzetten.
Nadine: Hoe gaat dat dan? Jij bent topsporter, je hebt ook een educatieve achtergrond en je bent ook onderneemster.
Kim: Ja.
Nadine: Dat is best cool! Maar hoe is dat dan? Hoe ziet dat eruit?
Kim: Ik heb mijn eigen bedrijf en dat is heel overzichtelijk ondernemen, want ik hoef geen mensen uit te betalen en ik werk voor mezelf. Dus ik ben met een eenmanszaak begonnen en ik ben goed in sales. Dus ik doe mijn eigen sales, ik heb geen management, ik heb altijd alles zelf gedaan, dat komt ook wel doordat ik op belangrijke momenten buiten de boot viel. En ik heb de mazzel door het podium wat ik heb gehad en daardoor ook een enorm groot netwerk heb opgebouwd, dus dat heb ik gaandeweg zo ontwikkeld. Ik ben altijd goed met mijn relaties omgegaan, dus ik denk dat al mijn business voortkomt uit altijd te investeren in die relaties en me door ben blijven ontwikkelen in wat ik doe en dat daardoor ook weer nieuw werk terug blijft komen. En anderzijds, nu met CIRCULR is het weer een ander verhaal, ik ben aandeelhouder dus ik zit niet in de dagelijkse operatie. Want dan moet ik te veel van die andere dingen loslaten, maar ik boor wel echt mijn netwerk aan en ik kan deuren openen en verbinden, want ik ben een verbinder. Dus dat uit zich heel erg in mijn werkzaamheden voor CIRCULR tot nu toe. Maar niet in de dagelijkse operatie. Ik vind het ook heel spannend, we zijn op zoek naar investeerders. Maar ook hier weer heb ik gelukkig allemaal mensen om me heen die ik kan bellen en om advies kan vragen. We zijn nu met een heel slight deck bezig en met alle cijfers, want daar ligt zeker niet mijn kracht. Nogmaals, voor mezelf heel overzichtelijk, maar we moeten nu geld gaan ophalen en je moet een forecast gaan maken voor langere termijn. Als ik eenmaal duidelijke piketpaaltjes heb, laat mij maar knallen, want dat vind ik heerlijk.
Nadine: Dat zie ik ook. Wat ik me ook nog afvraag, als ik je zo beluister zie ik die energie, iets valt tegen, “Oh nee”, “Jawel”, steeds een soort van counterkracht zie ik daarbij ontstaan. Hoe creëer je voor jezelf rust?
Kim: Dat is ook wel een uitdaging. Dat doe ik te weinig. Ik heb weer mijn kruisband afgescheurd vorig jaar, voor de tweede keer, dezelfde knie. Bad news, dat is gewoon echt slecht nieuws. Ik heb gewoon een versleten knie. Dat is de prijs die ik dan wel betaal. Ik ben afgelopen winter voor het eerst drie weken op vakantie geweest en dat is me erg goed bevallen. Dus ik probeer dat nu van de zomer ook gewoon te doen, want ik ga maar door. Ik merk wel dat ik dat ook niet ga volhouden, dus dat ik dat beter moet doen.
Nadine: Wat brachten die drie weken je?
Kim: De eerste week heel veel slaap, ik heb alleen maar geslapen. En de tweede week was echt heerlijk en de derde week had ik ook wel weer zin om terug naar huis te gaan. Van de zomer had ik nog geen twee weken vakantie, toen was ik niet uitgerust. Dan kom ik in de mindere leuke kant van mezelf, dan raak ik snel geïrriteerd, geprikkeld, moe, ik heb geen zin, dan word ik ook zenuwachtig van dingen waar ik normaal helemaal niet zenuwachtig van word. Dus dit wil ik er wel in houden. Maar dat leert mij wel deze tweede revalidatie, als ik train moet het allemaal hard en ik moet altijd pijn hebben want ik wil voelen dat ik iets gedaan heb. Ik kom daar nu niet meer weg, want dan heb ik gewoon de rest van de week een hele slechte knie en dat wil ik niet. Dat was ook weer een les, maar dat lukt me wel steeds beter, om gewoon wat milder en wat liever voor mezelf te zijn.
Nadine: Dat is wel grappig hoe je lichaam een instrument is.
Kim: Ja, dat is bizar. Bij mij is dat mijn knie.
Nadine: Waarschijnlijk ook omdat je mentaal zo getraind bent om zo hard te zijn, zo ver door te kunnen gaan, dat je op een gegeven moment ook iets nodig hebt. Ik ben wel een psycholoog van de koude grond.
Kim: Ik geloof wel dat het zo werkt. Als ik mijn pols gebroken had, dan had ik mijn les niet geleerd. Het moest weer diezelfde knie zijn en hoe erg ik dat ook vind – want het maakt me natuurlijk heel verdrietig dat het zo is – ik had eerder beter moeten luisteren. Het heeft geen zin om zo terug te kijken, dus ik wil er vooral de les uit trekken om beter mijn rustmomenten in te passen.
Nadine: Om je heen, als je dan wel wat meer in die kant van jezelf komt waar je wat geïrriteerder en wat kort wordt en wellicht wat snierend naar de mensen om je heen, geven mensen dat terug aan je?
Kim: Sanne, mijn vrouw, of mijn moeder kan dat ook wel zo teruggeven. Maar ik voel het ook wel.
Nadine: Je hebt het zelf door?
Kim: Ja. Ik voel het zelf ook wel. Ik vind dat niet een leuke kant van mezelf.
Nadine: Je hebt het ook door, je zegt het ook. Maar ik ben dan benieuwd, wat is dan het mechanisme om dat te reguleren? Krijg je dat doordat je het dan extern terugkrijgt of is het puur de introspectie?
Kim: Echt beide.
Nadine: En dan een paar weken vakantie.
Dave: Als wij Sanne zouden bellen, wat zou ze dan zeggen dat ze jou zou gunnen?
Kim: Dat stukje, iets meer rust, het komt wel goed. Het leuke aan ondernemen vind ik de vrijheid, dat ik zelf de keuze heb. Het is zo raar hoe dat werkt, ik had vorig jaar echt een heel goed jaar gedraaid en dan is het 1 januari en in één keer begint gewoon een nieuw jaar. Het moet geen zak uitmaken en dan denk ik, “Oh jee, dit jaar moet nog beter” en in één keer heb ik stress. Dus dat heb ik dan tijdens mijn vakantie wel, dan ga ik daarover nadenken. Ik denk dat zij wel zegt ook iets meer rust daarin. “Kim, het komt op je af, het komt goed. Je hoeft niet altijd maar hard te werken. Ga soms ook eens achterover zitten en voel het ook eens goed: Klopt het wel of neem ik nu ook opdrachten aan waardoor ik altijd maar bezig moet blijven?”
Dave: Wat wil je echt?
Kim: Ja.
Dave: Durf daar ook de rust en ruimte voor te nemen en niet mee te gaan in alles wat er langskomt.
Kim: Ik werk ook nog steeds met een coach, dus eens in het kwartaal maak ik met haar een afspraak om gewoon eens te voelen, “Klopt het allemaal nog?” Ik ben Rupsje Nooitgenoeg, dus dat helpt me niet altijd.
Dave: Wie zijn jouw grote leermeesters of inspiratiebronnen?
Kim: Tijdens mijn opleiding was dat Ronald Vetter, hij is bondscoach van Anouk Vetter, haar vader ook, de meerkampster. Hij was mijn docent op het CIOS en onder hem bloeide ik helemaal op. Dus hij is voor mij belangrijk geweest in een bepaalde levensfase. In mijn hockey carrière is dat Donald Rost. Onder hem haalde ik ook Nederlands team en dan heb je het ook weer over mensen, over gewaardeerd worden en gezien worden en mensen die je kwaliteiten zien. Dus die niet van jou, ik ben een rondje, een vierkantje willen maken. Hij liet mij als rondje, om het in beeldspraak uit te leggen. Etienne Spee kwam wat later in mijn carrière, hij komt uit het voetbal. Op dit moment heb ik mensen om me heen, we worden ook gecoacht vanuit de talentacademie bij Amsterdam met Wietske Idema, zij is echt fantastisch. Ze inspireert mij enorm met hoe ze haar werk doet en hoe ze mij daarin ook weer verder kan helpen. Als kind had ik Wietske de Ruiter als rolmodel. Het is niet per se één iemand, sporters kunnen mij inspireren, ondernemers kunnen me inspireren, maar dat kunnen ook vriendinnen zijn die een fantastische moeder zijn. Dat is niet per se iemand die altijd boven mij staat.
Dave: Wat is de rode draad als je naar al die mensen kijkt?
Kim: Als ik dan even de coaches opnoem, dan heeft het toch te maken met mensen die belangrijk voor mij zijn geweest omdat ze mij zagen en mijn kracht zagen en me daarop ook gecoacht hebben. Dat probeer ik nu ook zelf als trainer of coach dan ook nog in het hockey te doen. We zijn allemaal subjectief, ik heb ook mijn voorkeuren. Maar dat ik ook diegenen waar ik iets minder mee heb of misschien als minder goed zie, wel in haar kracht zet. Dat is bijvoorbeeld wat ik soms wat lastiger vond bij het Nederlands team, ik had met Mark Lammers die klik wat minder. Ik vind dat hij dat bij mij niet goed gedaan heeft. Hij heeft me uiteindelijk laten afvallen en het is ook een keer een punt geweest, dus misschien was dat ook nodig om uiteindelijk de volgende stap te maken. Dus ik wil daar ook niet slecht over praten, het heeft zo moeten zijn. Maar dat is wel wat ik anders wil doen in het coachen van talentvolle hockeyers.
Dave: Dus echt vol op de kracht inzetten.
Kim: Ja. Als je nu die 22 meiden vraagt zullen er vijf zeggen dat ik er een potje van maak. Maar wel met die intentie probeer ik het te doen.
Nadine: Ik zit me af te vragen, ik kan me ergens ook voorstellen dat het soms ook ermee te heeft dat je van iemand ziet wat de kracht is, van een ander ook. Maar in de ene geloof je soms ook meer dan in de ander. Dat gevoel, van iemand die echt in je gelooft.
Kim: Ja, en soms projecteer je ook vanuit je eigen referentiekader.
Nadine: Dat is best een risico. Ik zit me af te vragen, van het moment dat je eigenlijk in jezelf voelt dat je niet echt in iemand gelooft maar je ziet wel de sterke punten, kun je dan nog steeds als coach of als trainer die vleugels aanreiken?
Kim: Dat is wel mijn taak.
Nadine: Dat het je taak is begrijp ik. Maar lukt dat?
Kim: Daarvoor heb ik gelukkig ook Wietske, daarvoor heb ik haar nodig. Bij de meiden waarvan ik weet dat ik hen raak heb ik die hulp niet nodig. Maar bij anderen wel. Toevallig heb ik daar vanmorgen nog een gesprek over gehad. Ik zei, “Ik voelde me gisteren echt een clown.” Dat durf ik tegen haar te zeggen, maar hoe ga ik bij dit meisje binnenkomen? Wat vraagt het nu? Moet ik boos worden, moet ik duidelijk zijn? Moet ik vragen stellen? Moet ik complimenten geven? Wat vraagt dit nu in deze fase?” Met iedereen ben je natuurlijk al langere tijd bezig. Dat is dan een heel interessant en leuk gesprek, dan ga ik daarop doorpakken en we gaan merken of het werkt.
Nadine: Als je dan terugkijkt, kun je een situatie voor de geest halen waarbij je gewoon echt iets heel anders in jezelf gedaan hebt om zo contact te kunnen maken of echt tot iemand door te dringen?
Kim: Ik denk dat we ongeveer dezelfde generatie zijn, dus het was wat harder vroeger. In het hockey was het gewoon harder. Als jonkie hield je gewoon je mond en daar is nu veel meer ruimte voor. Ik wil daar ook in meegaan, dus wat ik nu veel meer probeer te doen is veel meer vragen stellen. Ik heb een beetje donkere wenkbrauwen, zoals je ziet, dus “Snap je de pres?” Als ik zo kijk, durven ze echt niet zeggen, “Nee, Kim, ik snap de pres niet.” Dus veel meer door vragen te stellen, dus dat is wat ik echt anders doe. Waar ik vroeger misschien al meer directief zou zijn.
Dave: Als we die lijn doortrekken, laten we zeggen Kim 1.0 was de kleine drammer die overal voor ging. De 2.0 was misschien de echte acceptatie van wie je bent. Uit de kast komen, echt helemaal gaan, voor je talent gaan staan. Koningin van de cirkel zullen we maar zeggen. Als je nog zachter wordt en naar de toekomst kijkt, waar droom je dan van? Wat is de nieuwe cirkel als we tien jaar in de tijd zouden kunnen reizen, wat hoop je dat er dan ontstaan is?
Kim: Wel iets meer die rust ook, waar we het net ook over hadden. Dat ik daarop kan vertrouwen. Niet het gevoel dat ik altijd harder en meer moet doen om succesvol te zijn. Want wat is dan succesvol? Ik denk dat dat echt het belangrijkste is, dat ik mag vertrouwen en durf te vertrouwen op wie ik ben en wat ik kan. Eén ding weet ik mijn hele leven al heel goed, wat ik leuk vind in mijn werk of in de studie. Het past altijd echt fantastisch. Hoe fijn is dat? Hoeveel mensen vinden het niet moeilijk om te kiezen welke studie of welke baan? Ik weet dat heel erg goed. Ik krijg elk jaar weer mooie nieuwe kansen, dus dat ik daarop mag vertrouwen in plaats van vanuit boosheid.
Dave: Daar horen ook geen doelstellingen meer bij?
Kim: Daar horen zeker doelstellingen bij. Ik maak elk jaar een vision board waarop ik dingen terug laat komen waar ik blij van word, wat ik leuk vind, maar ook waar ik naartoe wil. Mijn omzet zet ik daarin. Ik heb een radioprogramma gepresenteerd wat ik echt fantastisch vond. Dat is nu even niet, we zijn afhankelijk van sponsors. Maar dat presenteren, daar wil ik gewoon verder in, even los van de presentatie die ik hier zou geven. Voor tv, radio vind ik eigenlijk nog leuker. Meer dagvoorzitterschap doen, om daarin ook beter te worden. Dus daar zet ik hele concrete doelstellingen in. En ook: hoe lang is mijn verhaal houdbaar? Ik verbaas me nog over hoeveel lezingen ik per jaar mag geven, maar ik dacht op een gegeven moment, “Er zijn nieuwe Olympische kampioenen, maar ik ben me blijven doorontwikkelen.” Dus als ik dat kan uitbouwen met meer dagvoorzitterschap en meer voor groepen, dat is waar ik de komende tien jaar in wil blijven ontwikkelen.
Dave: Hoeveel mensen ga je in beweging brengen?
Kim: Heel veel, geloof me. Daar kan ik verder nog niet zo heel veel over zeggen, maar….
Nadine: Er komt een soort knikje achteraan!
Kim: Ja. Ik ben wel met iets leuks bezig
Nadine: Hartstikke leuk, superleuk ook dat je zo meteen bij ons spreekt. Maar dat zijn natuurlijk allemaal eenmalige momenten. Ik zat daar ook over na te denken, “Wat gaat ze nou doen?” Hoe ga je nou echt die beweging, die purpose, die drang die je dan– Ik las ook ergens dat je zei, “Ik wil ook echt aan die maatschappelijke kant meer invulling geven.” Wat dat dan ook exact is, laten we zeggen dat dat de sustainability kant is, dat knikje viel me net wel even op.
Kim: Ja. Er komen wat dat betreft echt mooie kansen op mijn pad. Beweging is voor mij ook wel dat ik hoop dat als ik straks wegga, dat hier mensen ook geïnspireerd zijn om in beweging te komen en niet per se op de fiets naar het kantoor komen. Dat zou ik overigens wel aanraden, als dat kan. Maar om buiten je comfortzone te gaan, om misschien je doelen weer eens strak te zetten en te kijken, “Klopt het nog?” Of door meer in collega’s te gaan investeren, om elkaar in elkaars kracht te zetten. Dat is voor mij ook beweging.
Nadine: Hoe ga je dan eigenlijk om met mensen die weinig bewegen? Niet eens fysiek, maar heb je daar moeite mee, om mee om te gaan?
Kim: De grap is, ik heb dus eindeloos geduld met dit soort dingen. Ik heb gecoacht voor een bedrijf waar mensen in een afvaltraject bezig zijn, door middel van een maagballon. Dat is natuurlijk een heel mooi middel wat heel goed werkt. Maar als je je levensstijl niet gaat aanpassen, doet de maagballon even zijn werk maar dan kom je uiteindelijk gewoon weer aan. Ik merkte wel dat ik dat op een gegeven moment wel lastig vond. Als mensen echt niet willen, op een gegeven moment denk je, “Kom op!” Dus dat vind ik soms wel lastig, maar ook als we dan even naar het hockey gaan kijken, meiden met zoveel talent dat ik denk, “Haal het eruit!” Maar dat is misschien een beetje hoe het natuurlijk voor mezelf was. Ik moest er zo hard voor werken om die stap te maken. Je hebt een geschenk gekregen, je bent atletisch, je bent technisch, je hebt unieke kwaliteiten, ga ervoor. Je wil het Nederlands team halen, maar je zit op 70%. Het is ook alweer een drive om hen daarbij te helpen en te blijven inspireren? Dat is hetzelfde wat ik ook geleerd heb, dat vind ik het leuke aan coachen in de sport. Dan krijg je gewoon het deksel op je neus want ik kan alleen maar inspireren, die intrinsieke motivatie moet bij mensen zelf zitten.
Nadine: Ik kan me voorstellen dat er ook wel ergens een soort van dilemma ontstaat, mogelijk bij jezelf, je ziet wat er meer kan, je weet dat die beweging je ontwikkeling geeft, het geeft anderen ook een ontwikkeling, waar het schuurt en groeit, allemaal dat soort zaken. En tegelijkertijd heb je dat Rupsje Nooitgenoeg fenomeen. Wanneer is het genoeg?
Kim: Het is paradoxaal natuurlijk, maar dat vind ik dus het leuke aan ouder worden. Het wordt echt al ietsje beter.
Nadine: Gewoon ook simpelweg door ouder te worden.
Kim: Ja, door oud te worden en ook een paar keer tegen de lamp te lopen. Ik moet altijd harde lessen leren, dat is dan zo. Maar ik denk ook gewoon door ouder te worden, door de ervaring die je meemaakt. Ik vind dat Rupsje Nooitgenoeg ook wel leuk, ik omarm hem ook. Je moet daar een balans in zien te vinden. Een drive die ik heb, wat ik heerlijk vind, aan de andere kant moet ik ook mijn rustmomenten inbouwen, zodat ik erop kan vertrouwen dat het oké is om een keer ‘nee’ te zeggen tegen een opdracht als het ook niet goed voelt.
Nadine: Daar heb je ook moeite mee?
Kim: Ja, maar ik word er wel steeds beter in.
Nadine: Wat is dat dan meestal? Is dat je onderbuik of dat het rationeel niet klopt?
Kim: Een voorbeeld kan zijn dat ik een aanvraag binnenkrijg en dat mensen echt totaal een ander budget in gedachten hadden. Vijf jaar geleden zou ik wel voor de helft van de prijs die opdracht doen en heb ik er uiteindelijk alleen maar frustratie van. En ook wel dat ik denk, “Nee, dit is wat ik waard ben.” Dat vind ik aan ondernemen soms wel lastig, dat het heel vaak een gevecht is over je prijs. Inmiddels word ik daar steeds beter in, en soms zeg ik ‘ja’ tegen dingen omdat ik te snel ‘ja’ heb gezegd. In plaats van echt even goed voelen, luisteren, “Klopt dit? Past dit bij me? Heb ik weer ergens te snel ‘ja’ op gezegd omdat ik die week nog niet zoveel in mijn agenda heb?” Die afweging.
Nadine: Ik zie het helemaal gebeuren, zo’n lege agenda.
Kim: Onrust, ja.
Dave: Grappig, bij mij is het precies het tegenovergestelde. Als ik gestrest word, is dat van een volle agenda en dat ik te veel voel dat ik in een structuur zit. Ik word heel rustig van een lege agenda omdat dan eigenlijk alles mag en kan ontstaan.
Kim: Maar uiteindelijk is dat ook heel fijn, want het ontstaat.
Dave: Dat is ook wat ik in jouw verhaal hoor, ook wel gewend om hard te gaan en te sturen. Maar ook langzaamaan voelen van, “Je wordt ook gestuurd en er komen dingen op je af en je vindt je pad.”
Kim: Mijn hele hockey carrière en studie heb ik allemaal naast elkaar gedaan. Het was allemaal al zo vooruit gestippeld en het was zo gestructureerd, ik ben dat ook wel gewend. Dus dat vind ik dan ook lastig, als er even niks is. Dat heb ik 23 jaar gedaan, op die manier.
Dave: Misschien is dat mijn projectie, tot nu toe ben je gewend, “Ik moet die berg oplopen en daar moet ik hard voor werken want het loopt bergop”, en dat er nu ook zo’n punt komt van, “Ik ben Kim en ik sta daarboven en misschien mag ik ook wel lekker naar beneden lopen en kijken wat er allemaal ligt zodat het minder moeite kost.”
Kim: Weet je wat het gekke is? Dat is ook weer de spits in mij, ik wil scoren. Dus als ik dan een omzet op mijn vision board zet en ik haal dat, niet om mezelf te verrijken, ik geef niet om dure spullen, ik heb alles wat mijn hartje begeert. Ik vind het ook zonde om het op te maken. Dus dat is ook wel raar, dat besef ik nu ook wel. Ik heb mijn eenmanszaak omgezet naar een BV, dus ik moet nu wel een bepaalde omzet draaien, vind ik. Dus het geeft ergens ook wel druk. Aan de andere kant denk ik, “Dan zet ik het weer om naar een eenmanszaak als ik dat niet red.” Maar dat moet ik wel hardop blijven zeggen. Dus dat is heel dubbel.
Dave: Dus die druk op jezelf, daar zit iets moois in, maar ook iets beklemmends.
Kim: Het is heel dubbel. Als je nou een bepaalde levensstandaard hebt en dat moet, maar dat is het niet. Het is niet dat ik mezelf verrijk, ik heb het niet nodig. Ik heb ook geen kinderen, dus dat scheelt ook een hoop in de kosten. Ik heb genoeg, dus dat is eigenlijk ook een beetje raar.
Dave: Kun je een punt in je leven voorstellen dat je ooit zou zeggen, “Ik ben helemaal tevreden nu”?
Kim: Dat ben ik eigenlijk nu ook al. Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Vier jaar geleden is mijn vader overleden, dat was heel erg verdrietig. Dat hoort bij het leven, maar ik zou niet anders willen dan dat het nu is.
Dave: Mooi!
Nadine: Waar droom je van?
Kim: Ik hoop natuurlijk dat ik oud mag worden. Het lijkt me heel leuk dat ik kan blijven werken. Mijn moeder is zeventig, die is echt nog hartstikke fit. Ik zou uiteindelijk een mooie boerderij willen, ergens in Noord-Holland, Castricum, daar zie ik het zo voor me. En dan een bed & breakfast waar mensen komen. Als ik dat over tien jaar zou willen, wil ik daar ruimte bij dat je ook bedrijven kan ontvangen, een heidag organiseren. En als het wat later wordt, dan hoop ik op de bed & breakfast manier mensen te verzorgen. Zoiets. Soms denk ik ook dat ik nog wat terug wil doen in de zorg. Ik heb vroeger met mensen met een beperking gewerkt. Nog iets teruggeven in de zorg. Dat kan iets met sport zijn of met mensen een koffietje drinken, op die manier.
Dave: Is dat teruggeven in de zin dat je zelf daar bent voor de zorg die je hebt gehad? Hoe moet ik dat zien?
Kim: Ook, maar daar is chronisch personeelstekort. Iets teruggeven aan de maatschappij.
Dave: Dan zit je daar ergens lekker in Noord-Holland.
Kim: Ja. Het kriebelt soms wel dat ik een heel mooi huis koop. Maar ik wil nog niet weg uit de stad, dat wil ik nog niet. Ik word volgende maand 42, ik voel me echt nog dertig. Een vriendje van ons gaat nu voor een jaar naar Bonaire, die beseft zich in één keer dat hij vijftig wordt. Die zei, “Het gaat zo snel.” Ik dacht, “Dat is wel waar, het gaat heel snel.” Dus ik wil ook wel niet alleen maar werken, maar ook genieten van de mooie dingen en dat zit voor mij in mijn strandhuisje in Egmond aan Zee, dat ik daar lekker kan genieten, weekenden heen kan gaan, buiten kan zijn, lekker sporten. Daar geniet ik van.
Nadine: De natuur is voor jou belangrijk.
Kim: Buiten zijn.
Nadine: Want je woont in de stad.
Kim: Maar hier nu ook, ik ben nu ook op de fiets en dan fiets ik hier langs het Nieuwemeer. Ik vergeet bijna dat het ongeveer naast mijn huis is, dan zit je in de natuur of soms een bos. We hebben een huisje op het strand in Egmond en dan mountainbiken we daar, geweldig.
Nadine: Fijn. Als je jezelf nou een groot compliment zou geven, welk compliment zou je aan jezelf geven?
Kim: Dat is dan toch een beetje lastig, een compliment aan mezelf geven. Mag ik hem teruggeven? Wat zou jij jezelf als compliment geven?
Nadine: Ik vind mezelf een liefdevolle moeder.
Kim: Mooi!
Nadine: Misschien zelfs wel liefdevoller dan ik had verwacht.
Kim: Hoeveel kinderen heb je?
Nadine: Vier, en een hond. Die doet ook mee, dat is kind vijf.
Kim: Wauw, mooi!
Nadine: Dus het zit niet zo erg op prestatie, het is meer op relatie.
Kim: Ja, ik denk ook eerder dat die bij mij zit op gewoon dat ik een hele lieve persoon ben. Ik denk dat mensen aan de buitenkant denken, “Die is een beetje hard.” Een krachtige sterke vrouw kijkt natuurlijk vaak boos, maar ik ben eigenlijk heel erg lief en zorgzaam.
Nadine: En het is ook wel een wens, toch?
Kim: Ja, dat mensen dat misschien iets meer gaan zien.
Nadine: Dat het uiteindelijk toch heel belangrijk is?
Kim: Ja. Waar draait het uiteindelijk om in het leven? Als ik dat kan zijn en ook kan vinden bij andere mensen.
Nadine: Dan ben je behoorlijk gelukkig, denk ik.
Kim: Ja, toch?
Nadine: Ik wel, ja.
Kim: Ik ook.
Nadine: Jij knikt een beetje.
Kim: Ik ben toch nieuwsgierig, wat zou jij jezelf als compliment geven?
Dave: Ik wil eerst graag nog dit zeggen, ik zie ook wel de drive, en die voel je. Zeker zoals we in het begin van dit gesprek zeiden, gaandeweg dit gesprek zie ik gewoon wie je echt bent. De zachtheid in je ogen. Bij jou voel ik dat heel erg, ik ben ook fan van het woord ‘zachtmoedigheid’. Je kunt heel moedig zijn en dappere dingen doen en tegelijkertijd heel zacht zijn. Een compliment voor mezelf, ik denk uiteindelijk toch dat ik echt mijn hart durf te volgen en dat ik echt hardop durf te dromen en daar uiteindelijk niet bang voor ben. Ik heb wel mijn onzekerheden, maar uiteindelijk laat ik me daar niet door leiden.
Kim: Mooi!
Dave: Aan Egmond moest ik ook denken, ik heb ook een klein vakantiehuisje in Egmond. Die duinen daar, mij maak je ook niet gelukkiger als je daar kan zijn.
Kim: De beste plek op aarde, wat leuk!
Dave: Ja.
Kim: We gaan over Pasen weer opbouwen. Waar zit je?
Dave: In de Wimmenum duinen, in het duingebied daar.
Kim: Is dat aan de noordkant?
Dave: Ja. Misschien komen we elkaar daar nog tegen.
Kim: Ja!
Nadine: Het wonderlijke is dat je dan dat soort parallellen hebt.
Kim: Wat een timing.
Nadine: Wat een timing, kijk! Dat was voor het eerst dat ik die wekker had gezet om keurig aan de tijd te houden. Zeker als je dan opeens weer op zo’n ander onderwerp komt. Voor je het weet heb je weer een hele afslag genomen, dat gaan we nu dus niet doen. Ik wilde even een paar dingen noemen die net langskwamen. Een beetje als een soort recap, maar ik heb natuurlijk ook heel veel dingen gemist omdat ik geconcentreerd zat te luisteren en dan vergeet ik dat ook weleens halverwege. Maar je begon met, “Ik maak van bijna alles een wedstrijd.” Maar dan heb je de hoogtepunten in je leven waar je helemaal authentiek in jezelf bent. Ondernemen is zelf vrije keuze hebben en nemen. Zien waar je talent ligt en jezelf zijn, dat is eigenlijk essentieel om mensen te raken, te laten groeien, succesvol te laten zijn. Dat werkt bij jou, maar je ziet het ook in je werk met andere mensen. De evolutie van jezelf kwam vanuit het drammerige kind met explosieve energie, de koningin van de cirkel, zoals Dave het net zo mooi zei. En daarna, door eigenlijk in je ontwikkeling te durven vertrouwen op wat er is en wat er komt en de rust weten te vinden voor je eigen reflectie zodat je niet de hele tijd je lichaam nodig hebt, als groot stopwoord, maar ook iets meer in jezelf inherent te pakken krijgt. Ik vond het fantastisch en soms onderschatten mensen dat misschien ook wel, maar je bracht het zo mooi onder woorden door te zeggen, “Ik weet altijd al wat ik leuk vind.” Wat is dat eigenlijk een groot cadeau, als je dat al weet.
Kim: Ongekend.
Nadine: Wat een bron van geluk en plezier. Dat zou ik onze luisteraars ook gunnen, als je daar alleen al eens begint, vanuit die positieve kracht te denken en te werken. Verder heb ik voor mezelf opgeschreven het vision board, ik dacht, “Daar moet ik ook eens even naar kijken, dat lijkt me leuk.”
Kim: Ja, dat is echt heel leuk. Dat raad ik alle luisteraars ook aan. Koop een berg met tijdschriften, Flow magazine, maar ik hou van sport, dat komt ook, media. Ik heb hem nu vier jaar op rij gemaakt en ik vind ‘manifesteren’ zo’n zweverig woord, maar het kan bijna geen toeval meer zijn wat uitkomt. Neem de tijd, knip woorden, plak foto’s. Er zijn geen regels, maak hem helemaal zoals je wil. Het is ook grappig bij mezelf om te zien, de ene keer is het heel druk en een andere keer heel gestructureerd. Dat is heel grappig, bewaar ze ook. Het is leuk om af en toe terug te kijken.
Nadine: Ik denk ook dat je programmeert of zo. Je brengt jezelf in een bepaalde flow. Dan hadden we nog bewegen, bij jou een onomstotelijk thema, maar ook bewegen gekoppeld aan ontwikkeling, aan groei. Het geschenk wat eigenlijk bij jou die beweging ook is en hoe je dat verder vormgeeft met dilemma’s, “Hoe manage ik nou het Rupsje Nooitgenoeg?” Wat ook een super drijver is, maar ook dat andere gedeelte waar we net zaten. Uiteindelijk de liefdevolle relaties die het echte geluk laten zien. En later, over een hele tijd, zit je op je bed & breakfast, dat lijkt me hartstikke mooi met nog een mooie bijdrage aan de samenleving en de zorg. Dit waren even een paar highlights die ik opgeschreven heb en ik wil je ontzettend bedanken voor je openheid, het delen van al deze momenten en ik zie uit naar je verhaal zo meteen!
Kim: Je hebt toch een hoop gehoord, dankjewel!
Nadine: Graag gedaan!
Dave: Ja, dankjewel, Kim! Mijn laatste reflecties, wat ik heel mooi vind is de tevredenheid. Je zegt, “Ik ben zo blij met wat er allemaal is”, dan is het heel mooi dat je Olympisch kampioenschap uiteindelijk niet het allerbelangrijkste is. Volgens mij zit er nog heel veel in het vat. Dus volgens mij is het ook voor mensen leuk om jou te blijven volgen. Heel veel dank voor ons gesprek!
Kim: Graag gedaan, leuk om hier te zijn!
Dankjewel voor het luisteren naar deze aflevering van Leaders in Progress. We hopen dat je ervan genoten hebt en er de volgende keer weer bij bent wanneer we een nieuwe gast aan tafel hebben. Ben jij geïnspireerd en zou je ook willen werken aan vooruitgang? Dat kan; ga nu naar www.leadersinprogress.nl en kom in actie of neem direct contact met ons op via e-mail. Graag tot de volgende keer!
Recente reacties