Welkom bij Leaders in Progress, de podcast over vrouwen die aan het roer staan van maatschappelijke veranderingen. Wie zijn ze, waar staan ze voor en waar gaan ze voor? Ik ben Nadine Klokke, CEO van Knab, de online bank die de financiële wereld van binnenuit vernieuwt. Ik ben Beate van Dongen Crombags, partner bij EY consulting. Wij creëren een betere wereld door organisaties te helpen op een duurzame manier te transformeren. En ik ben Dave Jongeneelen, medeoprichter van Buzz Women. Dagelijks stellen wij vrouwen over de hele wereld in staat vooruitgang vorm te geven. Waarom deze podcast? We willen je inspireren om aan het roer te gaan staan van je eigen bezieling en maatschappelijke vernieuwing. Welkom bij Leaders in Progress!
Dave: Welkom allemaal, bij een nieuwe aflevering van Leaders in Progress. Zoals elke keer hebben we een bijzondere gast en vandaag is dat Elles Roeleveld. Welkom, Elles!
Elles: Dankjewel! Leuk om hier te zijn.
Dave: Fijn dat je er bent. We zitten in de mooie bossen van Austerlitz bij Better Meetings en we hebben heel veel zin in dit gesprek. Nadine?
Nadine: Ja, ik ook. Ik ben heel benieuwd.
Dave: Ik ga Elles even introduceren. Je bent onderneemster, niet zomaar een onderneemster, maar eentje met een missie en dat is Soft Revolt, zachte revolutie. Je weet alles van vernieuwende BH’s en je had de wens om in die wereld een complete vernieuwing op gang te zetten. Je bent medeoprichter van het bedrijf Soft Revolt. Na een indrukwekkende carrière bij ING besloot je om het roer om te gooien en je eigen droom achterna te gaan, echt voor jezelf beginnen en het liefst in de lingerie. Je verliet je baan in de financiële wereld en ging een jaar lang werken in een lingeriezaak totdat de inspiratie uit de sportsware industrie je op het idee bracht tot een gebreide beha. Een complete revolutie. Voor mij is dat een geheel nieuw onderwerp, dus ik ga vandaag sowieso heel veel leren. Inmiddels zijn die BH’s online te koop en je bedrijf is groeiende. Persoonlijk woon je in Amstelveen met vriend Thijs, je hebt een trampoline thuis, dat zei je net, voor de kinderen, Feline en Figro. We zijn heel blij dat je er bent en ons wil meenemen in jouw verhaal.
Elles: Leuk om in deze mooie omgeving te zijn.
Dave: Zou je ons iets kunnen vertellen, want dat is natuurlijk de trigger, dan is dat in ieder geval helder, wat voor beha’s zijn dat en hoe werkt dat?
Elles: Ik begin altijd met, je hebt een techniek, dat maakt onze beha misschien bijzonder, maar het gaat vooral om wat het brengt voor vrouwen. Wat ik heel graag wilde is om een hele comfortabele en ondersteunende beha te maken, beugelloos voor vrouwen met alle omvang typen. Dan gaat het zowel om omvang als om cup. Dus wij gaan van B/C tot en met G en 65 tot en met 100. Dan zitten we gelijk in de details. Maar vrouwen zullen zich daar wel in herkennen. Dus dat is een brede doelgroep. Dat comfort en steun en beugelloos was best wel een uitdaging. Hoe doe je dat nou? En uiteindelijk is daar de 3D brijtechniek voor gekomen.
Dave: En als ondernemer, wat houdt je op dit moment vooral bezig? In welke fase zit je?
Elles: Bezig houdt mij een heleboel. Dat is echt te veel om op te noemen, maar qua fase zitten we nu in een fase van groei en we zijn nu een half jaar op de markt. We begonnen een half jaar met één beha in het zwart in zes maten. Inmiddels hebben we tien maten, we hebben vier kleuren en een tweede en derde model komen er nu aan. Broekjes komen erbij. Dus je ziet dat onze collectie echt aan het uitbreiden is, en dat de groei aan het toenemen is. We begonnen natuurlijk een half jaar in Nederland, maar al vrij snel kregen we tractie uit andere landen. Dus daar zijn we mee bezig, om dat ook mogelijk te maken.
Dave: Mooi, dankjewel! Dat geeft een beeld, daar komen we straks zeker op terug. En we zijn natuurlijk ook heel erg benieuwd naar de reis die iemand aflegt om op dat punt te komen. Kun je ons een beetje meenemen in jouw achtergrond, waar je oorspronkelijk vandaan komt, hoe je opgegroeid bent?
Elles: Ja. Ik probeer het niet te lang te maken, want het is wel een reis geweest. Het meest belangrijke is dat mijn moeder gewerkt heeft in de lingerie, mijn vader is ondernemer. Ik zeg altijd dat ik daar een soort van mengelmoes van ben. Dat wist ik misschien initieel niet helemaal of ik ben dat gevoel misschien ergens verloren, maar op mijn dertiende wist ik het in ieder geval wel. Ik zei toen al tegen mijn moeder, “Later wil ik een eigen lingeriebedrijf beginnen.” Een kleine anekdote, ik werkte toen bij de Edah, een plaatselijke supermarkt, en mijn eerste salaris heb ik meteen direct besteed in de winkel waar mijn moeder werkte, het volle bedrag besteed. Dat was wel een moment wat we ons beide heel goed herinneren en waar we nog vaak aan terugdenken. Dus ik heb al op jonge leeftijd lingerie echt fascinerend gevonden. Na het VWO wilde ik eigenlijk ook naar Saxion, technisch commerciële textielkunde studeren. Toen heb ik daar met mijn vader wel een gesprek over gehad en uiteindelijk ben ik naar de universiteit gegaan, want ik was net zeventien. Dat was al zo specifiek en we hadden een gesprek over, “Is dat dan een droom, een eigen lingeriebedrijf?” Want daarom wilde ik daar naartoe, “Of moet je niet op deze leeftijd een iets bredere opleiding doen?” Uiteindelijk heb ik gekozen voor de iets bredere, ik ben internationale bedrijfskunde gaan studeren in Tilburg. Van het ene kwam het andere, Deloitte en daarna ING. Bij ING kwam de ene mooie kans na de andere en uiteindelijk heb ik tien jaar bij ING gezeten met heel veel plezier. Dat zeg ik er altijd bij, want het was echt een hele mooie reis. Maar ik heb ook nooit de droom gehad om bankier te worden of echt binnen een bank te werken. Dat voelde ik wel altijd tijdens deze hele periode. Ik heb tijdens mijn periode bij ING op een gegeven moment – op mijn dertigste ben ik begonnen met verwisselbare lingeriebandjes maken, die ging ik dan zelf knutselen, dan kocht ik zelf de onderdelen en dan ging ik zelf naaien. Ik heb mezelf leren naaien. Dus ik dacht, “Hoe kan ik nou klein beginnen?
Dave: Was dat in je werktijd?
Elles: Nee, dat was na werktijd ook nog. Die ging ik dan op koningsdag verkopen om te kijken, “Heb ik tractie?” Het was een hele mini business, maar ik wist eigenlijk ook wel, “Dit is niet het meest vernieuwende, wereld verbeterende idee.” Dus toen ik zwanger raakte, is dit ook meteen gestopt. Ik kreeg twee kindjes en na die twee kindjes kwam steeds meer het gevoel naar voren van, “Zit ik op mijn plek?” De lingerie kwam weer naar boven, alleen was het op dat moment wel heel ingewikkeld want ik had een hele mooie baan, mijn leven was ingericht, ik had een huis in Amsterdam, kindjes. En ondertussen heb je die droom. Is dat dan een droom waarvoor je ook je carrière stopzet en echt een switch maakt? Hoeveel weet je nou eigenlijk van de lingerie? Dus dat was een ingewikkeld moment en ik had toen gesprekken, eigenlijk ook met Nadine. Überhaupt binnen ING, er worden heel veel trainingen aangeboden voor je persoonlijke ontwikkeling, dus er kwam altijd wel een klein stukje naar voren. Maar in de gesprekken met Nadine kwam toch naar voren van, “Laten we daar ook echt een leadership training op doen.” Ik ben toen THNK gaan doen. Dat is een heel uitgebreid programma, vier weken van zeven dagen. En eigenlijk na de eerste week was wel duidelijk, “Je gaat je baan opzeggen.” En uiteindelijk in dat traject van die vier weken heb ik ook wel het zelfvertrouwen gekregen om dat ook echt te doen. Maar dat was voor mij een hele grote beslissing en ik ben eigenlijk blij dat mijn partner, mijn vriend Thijs, de eerste was die zei, “Elles, het is tijd om nu je baan op te geven.”
Dave: Mooi, een hele vogelvlucht!
Nadine: Ja, heel mooi. Ik ben erg benieuwd, want je zei, “Lingerie heeft mij altijd al heel erg getrokken”, zelfs op het moment dat je eigenlijk een andere keuze maakte in je studiepad. Waarom was dat, wat is dan hetgeen wat je daarin zo aanspreekt?
Elles: Ik heb daar heel erg over nagedacht, want het fascineert mij eigenlijk ook wel heel erg. Wat is dat dan met lingerie? Ik weet niet of dat er ook was op mijn dertiende, ik denk dat ik het op mijn dertiende vooral heel erg mooi vond. Als ik in de winkel kwam, zag ik hele mooie kleuren en echt een fascinerend product, het is iets anders dan een T-shirt. Dus als je kijkt hoe het in elkaar zit, dan is een T-shirt, met alle respect, toch twee lappen stof die aan elkaar genaaid worden. Echt een goede beha bestaat uit tussen de veertig en vijftig onderdelen. Ik vind het fascinerend, al die verschillende maten, omvang, cupmaat, elk merk werkt weer anders en die dames in de winkel keken naar je en zeiden dan, “Dit is je maat” en “Dit is een goede beha voor je.” En dan dacht ik echt, “Hoe weet je dit? Wat een magie!” Dat vond ik heel erg boeiend eraan en als ik nu terugkijk op mijn periode in de lingeriewinkel, vond ik het heel erg boeiend dat als ik dan een dame ging helpen met het kiezen van de juiste beha, dan trokken ze de beha aan. Dat is eigenlijk een heel intiem moment in de paskamer. Vrouwen staan letterlijk vrijwel bloot. Dat is toch een soort van naakt gevoel, ook al heb je dan toch een kledingstuk aan. Je geeft je letterlijk bloot. Er komt meteen een soort van gevoel bij van, “Hoe zit ik in mijn lijf? Hoe blij ben ik met mijn lijf? Hoe voel ik me hierbij?” Wat gebeurt er ook als je daar een kledingstuk, een beha in dit geval, bij vindt dat goed past, dat echt iets met je doet en wat je ook mooi vindt? Daar kan opeens echt een switch ontstaan over, “Dit past mij en dit nog goed. Ik voel me hier echt zelfverzekerd in.” In paskamers heb ik echt hele intieme gesprekken gehad, dat je dacht, “We zijn een beha aan het passen en opeens hebben we het over iemands privéleven en daar kwamen hele persoonlijke verhalen naar boven. Dat persoonlijke spreekt mij enorm aan.
Nadine: En lukt dat nu nog steeds? Want je bent het nu eigenlijk digitaal aan het doen.
Elles: Ja, klopt.
Nadine: Hoe geef je daar een vorm aan?
Elles: Dat is een goede vraag. Ik zie nog steeds elke dag klanten. Wij zijn inderdaad een online brand, dus wij verkopen met name online. Ik vind dus het contact met klanten het allerleukste en ook het meest waardevolle. Ik haal er heel veel uit. Enerzijds zitten wij heel dicht op de klant, juist doordat wij online zijn, zijn wij heel veel in gesprek. We hebben een chat op de website, daar zaten wij gewoon zelf 24 uur per dag achter. Ook de mails zaten we zelf, dus al het contact hadden we via de mail en alle mogelijke kanalen deden we zelf. Inmiddels lukt dat niet meer, maar elke dag besteed ik daar aandacht aan. En we ontvangen ook elke dag klanten op ons kantoor. Dus we bieden altijd de mogelijkheid om langs te komen, en dat vind ik ontzettend belangrijk omdat ik letterlijk zie, “Wie komt er bij ons binnen?” En ik blijf altijd dat gevoel met de klant houden. Dus op die manier word ik toch heel erg gevoed met wat klanten van ons vinden en hoe ze dat gevoel weer ervaren.
Nadine: Dat begrijp ik. Het is mooi dat je dat ook zo hebt ingebed in de manier waarop jullie werken. Als je nou teruggaat naar die fase dat je vanuit de loonslaaf omgeving – waar we elkaar inderdaad hebben leren kennen – de overstap hebt gemaakt naar het ondernemerschap, en je kijkt naar jezelf, wat nam je dan mee? Dus wat bracht je in en wat heb je echt moeten ontwikkelen?
Elles: Ik denk dat het meebrengen vanuit ING, daar zit toch een soort van misschien omgangsvormen, dan wel een professionaliteit. Toen ik het bedrijf opstartte, had ik mijn plan en moest ik veel pitchen, stond ik voor grote groepen mensen waar je op je pitch beoordeeld werd. ING heeft mij daar wel de professionaliteit en ook de skills gegeven om dat te kunnen met heel veel zelfverzekerdheid. Dus ook het plan ontwikkelen, op papier zetten, dat deden we ook bij ING. En dat is niet eenvoudig, een concept ontwikkelen. Door de skills en ook het oefenen voor mensen staan, kon ik dat met heel veel zelfvertrouwen, kon ik dat overbrengen. Dat heeft me enorm geholpen want juist in die pitches word je beoordeeld en krijg je feedback. Het heeft ook ervoor gezorgd dat we in een accelerator programma hebben mee kunnen doen. Daar zit een soort van overbrengen en professionaliteit in. Als ik kijk naar, “Wat heb ik zelf moeten ontwikkelen?”, in de laatste fase binnen ING, juist ook bij het THNK-programma, dat programma heeft me heel erg gestimuleerd om veel met mensen van andere richtingen, andere achtergronden, die anders denkend zijn dan ik, om echt met elkaar in verbinding te treden en van gedachte te wisselen. Binnen ING merkte ik toch dat ik in een omgeving zat waar heel veel dezelfde type mensen zaten. Dus je bent een bepaalde leeftijd, je hebt een huis in Amsterdam, je krijgt misschien kinderen. Dit zijn allemaal dezelfde profielen met ook eenzelfde achtergrond. Bij THNK zat ik met man, vrouw, leeftijden van twintig tot zestig, iedereen deed echt iets heel anders. Door met elkaar van gedachten te wisselen, kwam ik op hele andere concepten. Dat heb ik eigenlijk in mijn laatste fase bij ING, toen THNK kwam, heel erg gedaan. Dat heeft daardoor ook gebracht dat toen ik stopte bij ING, toen ben ik in een lingeriewinkel gaan werken en ik ben alleen maar ondertussen met mensen gaan praten. En elke keer vroeg ik, “Kan jij mij drie mensen aanraden met wie ik eens zou moeten praten? Het hoeft natuurlijk niet direct met lingerie te maken hebben, maar iets wat je triggert in dit verhaal waardoor je denkt, “Ga eens met die praten.” Toen ik wegging bij ING zei iedereen meteen, “Wat ga je doen?” en ik zei, “Ik ga in de lingerie, iets voor vollere cupmaten, maar ik weet het nog niet precies.” En dat was ook wat het was.
Dave: Dus je hebt ruimte gemaakt om te mogen ontdekken.
Elles: Ja. En dat was best wel onzeker, maar ik had wel die ruimte nodig om überhaupt het concept helemaal scherp te krijgen. Dat heb ik echt in de periode na ING gedaan. Dat doe ik nog steeds, om continu die ruimte te houden om weer groots te blijven denken en ondertussen echt te focussen.
Dave: Wat moest je afleren van wat je misschien hielp in de corporate wereld, maar waarvan je dacht, “Daar moet ik echt mee stoppen want dat helpt mij echt niet als ondernemer”?
Elles: Perfectie en presentatie, tot in de puntjes afronden of ergens helemaal zeker van zijn. Op dit moment zitten wij op 60-80% is good enough. Die Twitter-oprichter zegt altijd, “If you’re not embarrassed by your product, you launched too late.” Dat vind ik zelf een hele mooie. Ik ben best wel een perfectionist. Ik vind het prachtig als het helemaal klopt. Alleen, dan weet ik ook dat het kan zijn dat datgene wat je gelanceerd hebt in de prullenbak gaat. Dan heb je er vrij veel tijd aan besteed. En het heeft ook wel ervoor gezorgd, met 60% krijg je al zoveel feedback van klanten, dus je hebt misschien een hele roadmap van wat je wil gaan verbeteren, maar het kan zijn dat klanten iets heel anders zeggen. Om het zo te zeggen, we hebben een hele discussie gehad over – de beha is gebreid – of de beha ook gebreide bandjes moet hebben. Dus een beha heeft schouderbandjes met een gespje, daarmee kan je bandjes langer of korter maken. Hoe mooi was het om dat bandje te breien? Want dan waren het nog minder onderdelen. Maar ik wist ook, als wij hier nu op gaan focussen, zou de time to launch weer zeker twee maanden uitgesteld worden.
Dave: Dus je kiest ervoor om snelheid te garen?
Elles: Toen zeiden we, “We gaan er nu voor.” En daarna hebben we het eigenlijk helemaal niet meer over dat bandje gehad, maar er kwam andere feedback van klanten en daar zijn we meteen mee aan de slag gegaan.
Dave: Als je nu kijkt naar wat mij ook triggert in jou als persoon, je zegt, “Ik ben eigenlijk heel perfectionistisch en in dat corporate stuk kon ik die presentatie helemaal voorbereiden.” In het korte gesprek wat we hiervoor zeiden, zei je, “Ik ben eigenlijk van nature heel introvert. Dus voor mij is het ook wel een stap om überhaupt naar buiten te treden.” Hoe kijk je daarnaar, jij als persoon in wat je nu doet?
Elles: Dat introvert zijn heeft voor- en nadelen. In een omgeving als ING is het best prettig om introvert te zijn omdat je toch best wel een beschermde omgeving hebt. Daar zat ik over na te denken, dat je daar ook naar buiten moet treden, maar het is wel klein. Nu met mijn eigen bedrijf moet ik gewoon continu op de bühne staan en eigenlijk moet ik elke dag ergens overheen stappen. Sommigen zeggen, “Wat gaat dat gemakkelijk bij jou” en “Dat vind je zeker heel leuk.” Om daar heel eerlijk over te zijn, voor mij is dat elke keer een stap en een drempel. Het klopt wel dat als ik er eenmaal ben, dan vind ik het heel leuk en dan beleef ik er ook wel plezier aan. Maar dat is echt even op dat moment. Achteraf vind ik het weer heel ingewikkeld. Maar het moet en het brengt me ook veel verder. Dus ik weet dat ik introvert ben, en dit klinkt negatief, maar ik kan daar heel goed mee leven. Dus ik weet dat ik het ben en ondertussen push ik mezelf continu om me daar overheen te zetten omdat het me naar nieuwe situaties brengt waar ik ook heel veel plezier van heb en waar het bedrijf weer veel verder mee komt.
Dave: Er zit iets maatschappelijk in, er zijn ook boeken geschreven dat we introversie vaak als bijna inderdaad negatief labelen. Omdat we in een wereld leven die heel extravert is en waar iedereen maar op het podium wil staan, lijkt het. Wat is het grote voordeel van het introverte?
Elles: Ik kan heel goed alleen zijn. In mijn eerste fase toen ik het bedrijf ging oprichten was ik alleen, eigenlijk elke dag. Ik ging wel naar de winkel, maar het was altijd ik. En dat was prima voor mij. Ik kon dan ook letterlijk een dag achter een bureau zitten en nadenken. En dat was prima voor mij. Sommige mensen hebben daar heel veel moeite mee, voor mij is dat ook heel erg prettig. Nu het bedrijf groter is en het team groter is, zonder ik me nog steeds regelmatig af omdat ik dan echt rust nodig heb in een omgeving voor mezelf. Dan merk ik dat ik op dat moment heel erg oplaad, heel erg kan nadenken over, “Wat gebeurt hier?”, de situatie van een afstand bekijken en dan weer terugkomen. Ik weet niet of dat heel typisch voor introvert zijn is, maar ik vind het prettig om me even af te zonderen en iets te bekijken en daar weer rustig op terug te komen.
Dave: Als ik terug ga naar dat stukje, je hebt ruimte nodig. “Ik gaf mezelf ruimte.” Ik denk dat wij soms vergeten in onze wereld, als je ruimte in je binnenwereld hebt, dat je van daaruit juist de buitenwereld kunt vernieuwen en als je alleen maar gejaagd leeft en alles maar doet, dat je eigenlijk geen ruimte meer hebt voor die reflectie. Zouden we kunnen zeggen, dat introverte waar jij tijd hebt met jezelf, jou ook de ruimte geeft om je bedrijf te vernieuwen en ook tot zo’n vernieuwend idee te komen?
Elles: Ja, ik denk het wel. Daarbij moet ik ook meteen aangeven dat in drukke periodes het me soms niet lukt om die tijd te nemen. Dan merk ik ook aan alles dat het minder goed gaat. Met mij, met beslissingen, met hoe ik mijn dag besteed. Als ik krijg naar die THNK-training, dan begonnen wij elke dag met de kunst van het stilstaan, een half uur. En dat was heel zweverig. We moesten tien minuten in een bepaalde houding gaan staan. Op dat moment dacht ik, “Wat ben ik hier nou aan het doen?” En ze zeiden elke dag, “Ga daar nou naartoe, je dag wordt beter.” Dat was voor mij dan altijd de afweging, of ik ga nog een half uur langer of ik ga naar dat half uurtje waarvan ik niet helemaal weet wat ik doe. Uiteindelijk ging ik dan toch naar dat halfuurtje. En het was daadwerkelijk dat mijn hele dag beter ging. En dat merk ik dus nu ook in drukke periodes. Juist als het druk is, moet ik die afstand creëren, moet ik dus tijd nemen voor mezelf. Echt rust nemen om alles te reflecteren, op een plek te zetten en dan weer terug te keren. Dat helpt mij enorm.
Dave: Mooi! Ik doe elke ochtend mijn qigong routine van een kwartiertje om de haast uit mijn hoofd te halen, noem ik dat, en mezelf even te bezielen.
Nadine: Een inspiratie voor mij!
Dave: Wat mij nog fascineert, er komen bij mij herinneringen terug, het zijn gelukkig geen trauma’s, maar wel jeugdherinneringen. Ik ben opgegroeid in een familiezaak, mijn ouders hadden een kledingzaak. Die verkochten ook BH’s, dat dringt nu even tot me door. We hadden daarvan een vertegenwoordiger en die kwam van het merk Pastunette. Ik weet niet of dat nog steeds bestaat.
Elles: Ja, dat bestaat nog.
Dave: Dat is een heel mooi product, bijna een ambachtelijk product. Niet een massa geproduceerd T-shirt. Aan de andere kant voelt het ook als een traditionele wereld. Wat mij wel triggert, je zegt, “Ik heb mijn baan opgezegd, ik had het idee, “Ik wil iets met lingerie.” Eigenlijk komt daar iets wat potentieel die wereld echt kan veranderen, omdat je een aantal dingen heel anders doet. Hoe ben je daarop gekomen en hoe kom je dan uiteindelijk tot die innovatie?
Elles: Als ik kijk naar de beha zoals die nu is, dan wil ik er altijd mee beginnen dat ik daar heel veel respect voor heb. Want het is echt ambacht en de beha zoals die nu is bestaat al jaren zo. Daarvan kan je zeggen, “Waar is de innovatie?” Maar het zegt ook iets over hoe goed het product is. Dus dat zijn voor mij twee kanten daaraan. Ondertussen zie je in elke sector innovatie. Toen ik in de lingeriewinkel werkte, zag ik dat er een behoefte was voor vrouwen dat er ook een beugelloos alternatief zou komen. Met name voor volle vrouwen zag ik dat alternatief niet. Dus het begon voor mij echt van, “Hoe zit de markt in elkaar en waar heeft de markt behoefte aan?”
Dave: Even als leek, als man, waarom is die beugel een probleem?
Elles: Ik moet dat vaak uitleggen, veel vrouwen herkennen dat probleem. Mannen ervaren dat natuurlijk niet, maar ik vergelijk het altijd met een stropdas. Zou jij het prettig vinden om elke dag, zeven dagen in de week, minimaal twaalf tot zestien uur per dag een strop om te moeten? En je hebt geen alternatief.
Dave: Ja, het is me gelijk helder.
Elles: En dan is het fijn, want soms is die stropdas heel fijn want het geeft je een soort van zelfvertrouwen, misschien een soort van corporate gevoel. Maar soms wil je ook iets anders. Dat alternatief wilde ik graag gaan bieden. Toen kwam de vraag, “Op de ene of andere manier is het er niet, voor volle vrouwen, volle cup, comfort en steun, beugelloos. En ik ben me daar heel erg in gaan verdiepen. “Kan dat dan op de traditionele manier, met naaien?” Daarvan zag ik dat het niet werkte. Dus ik ben op zoek gegaan naar andere technieken om te kijken, “Hoe kunnen we het dan voor elkaar krijgen?” Voor mij speelde daar ook heel erg in mee dat ik vind dat als je überhaupt nu een bedrijf begint, dat duurzaamheid echt in je core moet gaan zitten. Dus dat was voor mij een randvoorwaarde. Bij de traditionele manier zag ik dat stoffen en dat die 40 tot 50 onderdelen overal vandaan gevlogen werden. CO2 is daarin een echt niet te onderschatten probleem. Daarnaast heb je 25-30% snijverlies met alle stoffen. Zo zijn er nog een heleboel issues die we kunnen aankaarten. En ik wilde dat echt wel anders doen. Maar hoe doe je dat dan? Ik ben toen inderdaad naar andere industrieën gaan kijken waar wel heel veel innovatie plaats vond en in de sportindustrie gebeurt heel veel. Uiteindelijk was ik op een event waar ik Lidewij Edelkoort sprak.
Dave: De trendwatcher.
Elles: Ja, de trendwatcher. Ze zei eigenlijk als één van de eerste zinnen en ook één van de laatste zinnen, “Ik snap nog steeds niet waarom die beha niet gebreid is.” En voor mij vielen toen echt alle puzzelstukjes op z’n plaats. Ik had op dat moment al heel veel technieken gezien en in zo’n proces ben je continue aan het divergeren en convergeren. Je ziet heel veel en je denkt, “Dit is interessant”, maar nog niet alle puzzelstukjes vallen. Ik had toen best al wel een reis afgelegd in mijn proces en op dat moment viel het wel op z’n plaats en toen denk ik, “Ik weet nu wat ik wil, ik wil duurzaam, ik wil comfort, ik wil support, voor vrouwen met volle cupmaat. Ik denk dat dat met 3D breien gaat lukken.”
Dave: Dus toen was het, “This is it”? Dat voelde je ook echt, “Dit is wat ik te doen heb”?
Elles: Ja, dit was op woensdag en het interessante en mooie ervan is, ik geloof altijd dat er niets met toeval is. Op zaterdag was er een beurs die één keer in de vier jaar plaatsvindt in Barcelona, de ITMA. In die beurs komen letterlijk alle spelers met textielmachines, whatsoever, alles met machines en textiel komt daar. Mijn vader zou met pensioen gaan, dus het was eigenlijk de eerste keer dat hij daar niet naartoe zou gaan. Hij bezocht ook altijd die beurs. Ik dacht, “Ik moet daar naartoe.” Dus ik belde hem op en zei, “Ik ga zaterdag naar de ITMA, heb je zin om mee te gaan?” En hij zei, “Ja, ik vind het ook eigenlijk zonde dat ik nu niet ga.” Dus we hebben tickets geboekt, we zijn ’s ochtends naar Barcelona gevlogen. We hadden letterlijk niks mee, want we zouden ’s avonds weer terugvliegen. En we gingen naar die beurs en we hebben daar iedereen in de breiwereld gesproken. Iedereen vond het echt een fantastisch idee, want iedereen werd erbij gehaald om dit idee te bespreken, maar ze zeiden ook meteen, “Het gaat je niet lukken, want je bent alleen, je hebt geen bedrijf achter je. Degene die dit in de sportschoenwereld heeft gedaan – want dat zat wel in mijn achterhoofd – is Nike. Die hebben daar tien jaar over gedaan om van een leren sportschoen naar een gebreide schoen te komen. En jij wil dit in je eentje naar een beha gaan brengen. I wish you good luck.” Het mooie was dus, iedereen was enthousiast en zag de potentie. ’s Avonds keerde ik terug en op maandag ging ik natuurlijk iedereen bellen. Toen kreeg ik wel ‘nee’ te horen.
Nadine: En waarom is het jou wel gelukt?
Elles: Er was geen alternatief meer, dus dat maakte het leven wel simpel. Ik had niet nog tien andere opties, ik was inmiddels ervan overtuigd dat die beha gebreid moest worden, dus die ging er komen. Zo sterk was die missie. En ik ben toen gaan kijken van, “Als het niet bij de grote bedrijven lukt, gaan we naar de kleine bedrijven.” Toen heb ik aangeklopt bij een partij en heb gezegd, “Dit is al het geld wat ik heb, hoe ver komen we daarmee?” Ik dacht, “Dit wordt wel een reis, we gaan nu echt beginnen, dus het is goed om bij een accelerator programma mee te doen.” Dat is een hele wereld, er zijn tientallen accelerator programma’s. Toen vond ik Climate Kick die samenwerkte met de TU Delft, dus ik dacht, “Daar zit echt een goede naam achter.” Het was ook heel ingewikkeld om binnen te komen, er waren 120 startups die zich hadden aangemeld. Van tevoren had je een voorgesprek. Toen zat ik daar tegenover iemand, Joachim Blazer, en die zei, “Wie ben je, wat is je concept?” En die stelde meteen hele directe vragen, die wist ook ontzettend veel van die hele markt. Die keek ook echt naar het concept en hij challengede mij binnen een half uur meteen. Dus ik zei ook achteraf, “Het maakt mij niet uit, maar ik moet in dat programma, want in dit halfuurtje ben ik al zo gechallenged, als dit een halfuurtje is, wat komt er dan uit dat programma? Ik moet hier in.” Toen zei hij, “Daar kan ik niet echt voor zorgen. Laten we zien hoe het loopt.” Ik werd uitgekozen, twintig startups mochten in een bootcamp. Daarbij zat nog een klein probleem, in die aanmelding moest je een co-founder hebben, en die had ik niet, want ik was alleen. Maar ik dacht, “Ik ga nu niet eerst een co-founder zoeken en me dan inschrijven, want de kans is heel groot dat ik niet doorkom.” Ik had die erbij gebluft, maar toen kwam ik in die bootcamp en je moest met z’n tweeën daar twee dagen zijn. Twee volle dagen, maandag en dinsdag. Iedereen werkt natuurlijk, en daarbij kwam ook nog eens, als je dan bij de laatste tien zou komen, dan zou je in het programma komen en je mocht één keer niet aanwezig zijn, maar elke donderdag moest je daar met je co-founder aanwezig zijn. Dus het moest ook nog eens iemand zijn die drie maanden lang elke donderdag dit met mij ging doen. Opeens moest ik die co-founder gaan toveren, ik had natuurlijk een omschrijving, iets met mode, erin gezet. Dus dat moest ook nog eens een beetje matchen. Ik ben echt enorm met mensen gaan bellen en ik dacht, “Die voldoet aan die beschrijving, die zou dat misschien met mij willen.” Toen kwam ik Anet van Haaster weer tegen, ik had haar zeven jaar daarvoor – toen ik met die legendarische verwisselbare bandjes bezig was – al een keertje ontmoet. We hebben altijd wel contact gehad. Ik pitchte dat idee van die bandjes toen naar haar en toen zei ze, “Ik vind dit echt een heel slecht idee, maar ik vind jou wel heel boeiend.” We hebben elkaar af en toe gesproken. Ik hield heel erg van die directheid, want het was natuurlijk niet zo’n goed concept. Toen zei ze, “Why not?” Zij zat in een later fase van haar carrière, altijd als mode consultant gewerkt. Ze was daarin ook wat flexibeler in de tijd, ze zei, “We gaan dit doen.” Dus zij ging met mij mee naar die bootcamp en aan het eind van de bootcamp moesten we pitchen. Dat was best nog wel een mooi moment. Want in die bootcamp zaten twintig startups en laten we het zo zeggen, ik zat vooraan in de zaal en de eerste startup ging pitchen. Die hadden een nieuwe vliegtuigskin ontworpen. Die pitch was zo overweldigend goed, ik keek om me heen en ik zei tegen Anet, “Ik ga nu weg, dit is zo gênant. Er wordt hier een nieuwe vliegtuigskin ontwikkeld en wij gaan een beha pitchen. Dit matcht niet met elkaar.” Ze zei, “Je kan echt niet weg.” We wisten niet in welke volgorde en ik dacht, “Ik ga in de pauze.” Maar net voor de pauze moest ik pitchen, dus ik dacht, “Let’s do it” en heb gepitcht en uiteindelijk bleken wij in de top drie van de startups, waar geen twijfel over mogelijk was, die door mochten. Dus toen kwamen we in Climate Kick en zijn we doorgegaan.
Dave: Wat een mooi verhaal!
Elles: En Climate Kick heeft ons echt ontzettend veel gebracht in hoe je je bedrijf opzet en vooral het pushen. Ik voelde me altijd wel een beetje de underdog, want uiteraard zat die vliegtuigskin ook in het programma. Ze hadden zo’n professionaliteit en daar werden we heel erg door getriggerd om echt wel een paar niveaus groter en sneller en beter te denken. Dus dat heeft ons echt in korte tijd heel erg geholpen.
Nadine: Wat zijn je lessen daar dan geweest, als je die nu terughaalt? Wat betekende dat?
Elles: Ik was nog erg onzeker, van weglopen toch naar in die top drie te zitten. Het was wel echt een moment dat ze zeiden, “Stop met die onzekerheid, hier is echt geen tijd voor. Je hebt een supergoed concept, geloof erin, doe het. En doe het nu.”
Nadine: Ik vind het interessant, want je vertelde natuurlijk aan de ene kant dat je een enorme determination hebt om dit te gaan doen. Ik zag je bijna voor me op dat vliegtuig daarheen, onderhandelen, fully. En dan toch die onzekerheid, kun je dat duiden?
Elles: Het zijn twee stemmetjes die altijd in mij zitten. Ze hebben daar volgens mij in relatie tot vrouwen een concept voor, dat mensen ontdekken dat je eigenlijk toch niet zo goed bent.
Nadine: Imposter?
Elles: Imposter syndrome, ik wilde geen label op mezelf plakken, dat is heel gevaarlijk. Maar dat je aan de ene kant denkt, “Ik weet dat ik dit kan, we gaan dit doen. Die beha gaat er komen, dit gaat gewoon een mega succes worden.” En ondertussen denk je, “Oké, waar ben ik mee bezig? Dit gaat never nooit lukken. Wat zijn we eigenlijk aan het doen?” Daar zit wel altijd een tweestemmige gedachte in.
Dave: Hoe deal jij daarmee?
Elles: Dat is soms best lastig, want ik ben me daar wel bewust van. En ondertussen denk ik gewoon elke dag, “We gaan dit doen. Dit gaat nu gebeuren, we gaan dit nu doen, het moet gebeuren, ik wil het.” Dat klinkt misschien een beetje typisch, maar ik hou heel erg voor ogen wat ik wil dat er eind van de week, eind van de maand of eind van het jaar staat. En als ik nu terugdenk aan wat ik twee jaar geleden in mijn hoofd had, wat er zou staan, dan staat dat er. Dus ik probeer heel erg te visualiseren, “Wat wil ik dat er komt? Hoe ziet dat plaatje eruit?” Dus ik had altijd in gedachten dat we direct naar klanten zouden leveren en dat dat via een website gaat en dat er een fit finder op zou komen, dat vrouwen met drie vragen te beantwoorden gelijk hun maat zouden kunnen bestellen en dat we alle mogelijke online customer service hadden om die vrouwen daarin zo goed mogelijk te helpen.
Dave: Je voelt heel duidelijk aan wat je wil, wat je te doen hebt. Dat is sterker dan die onzekerheid misschien wel?
Elles: Ja.
Dave: Wat ik wel mooi vond, volgens mij was het een uitspraak van Nelson Mandela, “Courage is not the absence of fear.” Dus dat je moedig bent, wil niet zeggen dat je niet onrustig kunt zijn of onzeker kunt zijn. Dat voel ik ook wel, als ik misschien meer filosofisch daarnaar kijk, ik geloof wel in het concept van zachtmoedigheid, moedig zijn en tegelijkertijd zacht mogen zijn en ook onzeker mogen zijn, dat zit ook meer in het feminiene, denk ik. Heel goed weten wat er nodig is en tegelijkertijd ook kwetsbaar mogen zijn. Aan de andere kant ook – dat is misschien meer de mannelijke energie – het ook durven neerzetten en ervoor gaan. Maar wel dat je heel goed aanvoelt wat je te doen hebt. Dat hoor ik steeds bij jou, “Ik had eigenlijk al wel goed voor ogen wat ik steeds wilde, dat liet me ook voortgaan.”
Elles: Het interessante is, wat jij nu beschrijft, dat zit voor ons heel erg in de naam Sof Revolt. Toen we de naam gingen bedenken voor het bedrijf kom je natuurlijk heel erg op productnamen. Maar voor mij zat het veel meer in een grotere beweging en een grotere gedachte. In Soft Revolt zit voor mij enerzijds dus dat zachte, misschien ook wel dat feminiene, maar ook het mannelijke, dus ‘revolt’. We gaan het echt doen, we zetten een revolutie neer, maar ook wel op een hele zachte manier waarin je dus ook kwetsbaar dat mag tentoonstellen. Dus dat vind ik wel een hele mooie samenvatting.
Dave: De zachte revolutie, en dan zit ik hier met twee dames die uit de financiële wereld kwamen. Die financiële wereld is ook in revolutie, denk ik. Maar daar zit natuurlijk ook in, voor mij is die financiële wereld als buitenstander ook wel een soort van voorbeeld van waar we doorgeschoten zijn in die mannelijke energie van controle, angst, groei, gejaagdheid, dat is misschien te plat. Ik zie Nadine al een beetje fronsen. Maar ik voel wel, ook daar is volgens mij heel veel verzachting nodig. Dus ik ben benieuwd hoe jullie daarnaar kijken. Jullie komen allebei uit die industrie vandaan, jij hebt er juist voor gekozen, Nadine, om die industrie te vernieuwen, vanuit je rol als CEO. Dus hoe kijken jullie daarnaar, als je even uitzoomt en misschien dat uitstapje naar die wereld maakt?
Elles: In 2019 ben ik daaruit gestapt, dus er zit al een periode van drie jaar tussen. Wat ik ook zag, er komt echt wel van binnenuit vernieuwing binnen banken. Dus dat zag ik ook wel binnen ING gebeuren. Ik herken ook wel wat je zegt en ondertussen zag ik daarin ook andere personen opstaan, die voor mij wel dat nieuwe leiderschap heel erg lieten zien en daar ook ruimte aan geven. Die beweging is er dan niet in één keer, dat kost tijd. En ik denk dat dat kantelpunt wel aan het komen is en ik denk dat Nadine daar ook echt een heel erg mooi voorbeeld van is. Binnen ING was Nadine dat altijd in ieder geval heel erg voor mij en ik kan me voorstellen dat als je nu CEO van een bank bent, dan ben je natuurlijk het boegbeeld en is dat ook wat je uitstraalt naar de rest van de organisatie. Dus ja, en ondertussen denk ik dat die hele beweging steeds groter wordt en dat iedereen weet, diverse teams, diverse meningen, het feit dat je niet alleen je hardere kant, maar ook die zachtere kant in een balans naar voren laat komen, daar wordt het team sterker van en daardoor hebben we betere resultaten. Volgens mij weten we dat allemaal. Om dat dan ook in de praktijk neer te zetten is wat anders. Iedereen weet het, het is dus niets nieuws en het gaat ook gebeuren. Hoe ver dat nu binnen elk bedrijf is, dat hangt er een beetje van af.
Dave: Maar je ziet die beweging, zeg je. Nadine, bewust of onbewust die zachte revolutie binnen jouw wereld en organisatie, is dat iets waar jij mee bezig bent of herken je dat?
Nadine: Voor mij is het startpunt wie je zelf bent en hoe je werkt en welke waardes je daar meebrengt. Ik begin gewoon heel erg bij mijn eigen kern, dus hoe ik altijd heb gewerkt is wel vanuit het geloof dat je met elkaar veel meer bereikt en dat er heel veel wijsheid zit in grotere groepen en in de totaliteit dan in één individu die domineert. Daar geloof ik principieel niet in, misschien wens ik er ook niet in te geloven. Daar zal ook wel een beetje wensdenken in zitten. Having said that, het is ook een balans. Je hebt ook een stuk richting nodig, een soort alignment waarmee je bezig bent, zodat het niet een soort van complete anarchie wordt. Dus ook daar zit wel een balans, maar die beide kanten zijn belangrijk. Er zitten gewoon twee kanten in, die heb ik toentertijd gezien, en binnen het bedrijf waar ik nu verantwoordelijk voor ben ook. Daar is gemiddeld genomen relatief veel ruimte voor eigen expressie en ook een stuk creativiteit. Dat zie je misschien ook wel als je kijkt naar Knab en zijn uitingen, dat vind ik leuk om te horen als jij spreekt over je onderneming, het is natuurlijk niet mijn eigen onderneming, ik run een bedrijf met mijn mensen. Maar ook daar zijn wij ook continu bezig met de klant. Met de klant in gesprek, ook al ben je een digitaal bedrijf. Echt alles doen om uiteindelijk die klant voorop te stellen en ook het besef dat je niet altijd alles perfect kunt doen, ik vind dat zelf ook best wel moeilijk. Het is misschien niet zo gangbaar dat je dat vertelt als je in de financiële wereld iets leidt.
Dave: De CEO weet ook niet alles.
Nadine: Dat je af en toe ook dingen moeilijk vindt, ik vind het ook moeilijk als dingen niet lukken en tegelijkertijd heb je de weg nodig, je moet leren, je leert echt van fouten. Het is geen theorie uit een boekje, want natuurlijk staat het ook allemaal in boekjes opgeschreven. Maar door dat echt te leven met je bedrijf, met je mensen, met je klanten, ontwikkel je en komt ook die samenleving steeds dichter de ondernemingen in. Dat zie ik ook echt gebeuren. Maar zo’n transitie duurt lang, die transitie vindt plaats in een systeem, in een macro-economische context waar ook ontzettend veel gebeurt op dit moment. Dus dat is een beweging.
Dave: Nee, precies. Maar dat vind ik het mooie eraan, van Soft Revolt en de zachte revolutie. Als ik kijk naar wat wij met Buzz Women doen, ik zie nu eigenlijk, “Wat gebeurt er als 350.000 vrouwen meer in hun kracht gaan staan?” En die onzekerheid die er is, denk ik, en die ook wel verklaarbaar is uit misschien eeuwenlang dat dat er niet mocht zijn of een soort van onderdrukking die je in sommige landen nog heel erg ziet. Als dat gebeurt, zie je ook wel een verzachting komen. En wat ik zo mooi vind is dat vrouwen heel goed weten, dat herken ik in jouw verhaal, wat er nodig is. En als je van daaruit gaat creëren, manifesteren en dat op een gezonde mannelijke manier doet, dus niet vanuit het ego of status of dat soort dingen, maar gewoon omdat je voelt, “Dit gaat de wereld vooruithelpen”, komt er een hele mooie energie op gang. Dus ik vind zachte revolutie een heel mooi label, ook als je maatschappelijk kijkt, we mogen wel wat meer verzachten, wat minder polariseren. Als we dat doen, dan gaan we echt dingen veranderen. Dus dat was ook even mijn vraag, even dat uitstapje terug naar de financiële industrie. Even terug naar jou, Elles, als je kijkt naar de dromen, wat is jouw ambitie als je naar de toekomst kijkt? Daar ben ik gewoon heel benieuwd naar. Waar zie je je als je vijf jaar verder durft te gluren, wat doet zich op aan de horizon?
Elles: Ik hoop dat we Soft Revolt echt uitgebouwd hebben tot een bedrijf wat echt minimaal duizenden vrouwen helpt met comfort en steun. Dat is wel echt de missie. En we produceren op een duurzame manier, dus dat is voor mij tweeledig. Enerzijds helpen we vrouwen met comfort, steun en zelfverzekerdheid en anderzijds, hoe meer BH’s wij op deze manier verkopen, hoe meer we een beweging in de lingerie en in duurzaamheid creëren. We zijn wat dat betreft richting scale-up aan het gaan. Ik wil dan echt een bedrijf met body zijn, dat zou voor mij echt een mooie wens zijn. Ondertussen ben ik iemand die echt houdt van innovatie en technologie, er zit heel veel in mijn hoofd waarvan ik denk, “Dit is nog allemaal mogelijk.” Wat we op dit moment heel erg zien is dat we ook veel tractie krijgen van vrouwen met borstkanker die in het proces van borstkanker zitten, dan wel herstellende zijn of twee jaar verder zijn. Die ofwel een bezwarende operatie of borstamputatie ondergaan zijn en geen beugelbeha’s meer kunnen verdragen. Die zoeken iets zacht en comfortabel en steunend en komen dan bij ons. Daar zou ik nog veel meer mee willen doen. Dus wij kunnen nu al daarmee veel vrouwen helpen, maar als we iets met een prothese willen doen, zouden we daar nog veel verder in kunnen gaan. Het lijkt me heel erg interessant om de techniek in relatie tot dit meer medische en ondertussen ook – ik noem het medisch, maar ondertussen, ook deze vrouwen willen gewoon iets mooi en comfortabel en niet per se als een patiënt behandeld worden, daar zou ik veel verder in willen gaan. Dus die mogelijkheden, daar zou ik meer mee willen doen.
Dave: Genoeg te doen!
Elles: Zeker, ja.
Nadine: We hebben altijd twee vaste vragen die we stellen in deze podcast. De eerste is: Als jij jezelf een compliment zou mogen geven, welke zou dat dan zijn?
Elles: “Je hebt het toch maar mooi gedaan.” Dan denk ik over de beslissing om uit ING te stappen en een bedrijf te starten. Dus echt gewoon het bedrijf uitlopen, voor het eerst naar de KvK en dan daar zien dat aan de lopende band mensen bedrijven aan het oprichten zijn. Ik dacht, “Wauw, ik ga naar de KvK”, maar het is echt heel administratief. En daarna heb je dus iets van een bedrijf en nu heb ik een bedrijf. Ik noem het weleens ’the first follower’, dus in het begin ben je alleen, en dan is er iemand die in die reis meewil. Op een gegeven moment kwam Kim Bakker bij ons en zei, “Ik wil gewoon in dit bedrijf.” Als ik daaraan terugdenk is dat heel erg gaaf. Dat je dus een concept en een product ontwikkeld hebt waarvan mensen zeggen, “Ik wil hierbij horen, ik wil me hierbij aansloten en ik wil gewoon dit fulltime gaan doen om dit groot te maken.” Als ik daar nu aan denk, denk ik aan het moment dat ik uitstapte en die beslissing nam en al die onzekerheid van het totaal niet weten en ook al binnen ING. Aan de ene kant was daar een groep van mensen die zei, “Wat gaaf!” en iedereen wilde koffiedrinken van, “Hoe doe je dat nou, zo’n stap van uit die carrière stappen? Want ik heb ook een idee.” Iedereen heeft eigenlijk een idee. En anders was er ook wel, “Over een maand is ze terug, wat gaat ze nou eigenlijk doen?” En dan nu op dit punt staan en dan kijkend naar het bedrijf waar we staan, we hebben meerdere patenten, continu komen orders binnen, we zijn met nieuwe markten bezig. Dat was wel wat ik heel graag wilde neerzetten. Dat staat er nu. Ik denk dan ondertussen meteen ook, met zo’n compliment is het altijd een beetje ingewikkeld, omdat ik denk, “We zijn er nog helemaal niet. Ik ben er nog helemaal niet. Er is nog zoveel te doen. Dit is voor mij een tussenstap.” Maar als ik echt aan mezelf moet geven, denk ik, “Wauw, dit staat er, daar mag je trots op zijn.”
Dave: Het voelt voor mij ook dat je het gevoel hebt dat je het pad loopt wat je te lopen hebt. Dat het heel erg klopt wat je doet. Als je daarnaar kijkt, dat stukje dat je daarstraks in een soort bijzinnetje vertelde, “Ik geloof niet helemaal in toeval”, kun je daar eens wat meer over zeggen?
Elles: Ik geloof gewoon echt niet in toeval. En dat zit misschien wat meer in de zachtere zweverige kant, maar initieel in die reis bijvoorbeeld, toen ik in de lingeriewinkel met iedereen ging praten, met elk contact dat ik had dacht ik, “Dit is geen toeval dat wij elkaar hier spreken. Ik haal hier iets uit en ik neem dat mee. Ik kan het echt nog niet plaatsen. Maar er komt een moment dat dat uit die rugzak komt en dat ik daarmee iets ga doen.” Dat is heel interessant, want soms zijn we ergens mee bezig en dan denk ik opeens, “Ik had toen die gesproken, ik ga die persoon bellen.” En dan komt daar iets heel moois uit. Ik denk altijd, “Er gebeuren situaties, hoe ga je daarmee om? Kies je dan die deur?” Je kan niet overal instappen, maar er komt zoveel op je af en er zijn zoveel mogelijkheden, kies daarvoor en je gaat weer een stap verder. Als je alle deuren dichthoudt, gebeurt er niets. Dus ik geloof heel erg in ‘zie die signalen, pak ze en door’.
Dave: Ik zit hiervan te genieten, want volgens mij is dit wel de synchronische tijd die ontstaat op het moment dat jij je keuze maakt en gaat doen waar je hart ligt. Dat is wat ik heel erg daarbij voel. Het zou voor mij ook een oproep zijn aan iedereen die luistert om dat niet langer te labelen als zacht of zweverig, maar volgens mij is dat de keiharde realiteit. Als je dat idee wat al in je zit durft te volgen en je hart durft te volgen, dan gaat het universum wel meewerken.
Elles: Het is voor mij wel interessant, want ik ben best wel een feitelijk analytisch persoon. Ik merk als ik onzeker ben dat ik veel meer terugval op dat analytische. Dan ga ik alles structureren. Terwijl ik weet dat daar niet het antwoord ligt. Dus als ik dan een stap terug neem en ik ga daarover nadenken en ik kijk naar, “Wat zegt mijn gevoel? Wat wil ik?”, dan neem ik op basis daarvan mijn beslissing. Dan komt daar vaak de ruimte voor om door te gaan.
Dave: Mooi!
Nadine: Ja, hartstikke mooi. Dan de tweede vraag, dat is de teaser: Wat is het grootste gevaar voor je business, dat je niet succesvol wordt?
Elles: Dat is in lijn met waar we het over hebben. Als je dat punt uit het oog verliest van, “Waar wil je naartoe? Hoe gaat dat eruitzien?” Dat beeld van, “Hoe moet dat zijn?”, als je dat gaat verliezen en als ik dat ga betwijfelen, als ik daar onzeker over word, dan denk ik dat dat uiteindelijk het grootste gevaar wordt. Dus vanuit die energie, tot nu toe heb ik heel erg gezien van, “Zo moet het eruit zien, daar wil ik naartoe.” Sommigen zeggen, “Het is altijd goed om een plan B te hebben.” Ik heb in deze hele reis nog nooit een plan B gehad, want er is geen tijd of mogelijkheid voor plan B. Er zijn momenten geweest dat we echt het geld op de bank aan het tellen waren en dat accelerator programma, we moesten die finale winnen want daar zouden we dan weer een subsidiebedrag van krijgen, anders was het gewoon klaar. En op dat moment stond ik daar te pitchen en ik wist gewoon, “Ik moet dit winnen en het gaat ook gebeuren want volgende week heb ik al dit en dit geboekt.” Dus je hebt gewoon continu het gevoel van, “Dit gaat het worden, ik geloof erin, we gaan het doen.” Als ik daaraan begin te twijfelen en dat dat echt serieus wordt, dan denk ik dat dat oprecht het meest serieuze gevaar voor de business gaat worden.
Nadine: Volgens mij is dat ook weer een hele mooie, dat geldt voor zoveel keuzes en businesses die gedraaid worden. Als je iets aan onze luisteraars zou kunnen meegeven vanuit jouw weg, wat zou dat zijn?
Elles: Ik zou willen meegeven: Probeer die balans te vinden in het zachte en het harde. Luister naar jezelf en het gevoel wat je hebt. Dus als je iets wil bereiken, als je vervolgens zegt, “Ik heb een idee” of “Ik wil een onderneming starten”, dan zit er een gevoel bij jezelf. “Kan ik weg uit een omgeving? Durf ik die stap te maken?” Enerzijds, volg dat gevoel en ondertussen zit daar die harde kant in met, “Ga het doen.” Dus daar zit ook een stukje mannelijke energie in van stappen maken, resultaten en door. Dus ga niet in één van die twee hangen, blijf niet eeuwig in dat gevoel hangen, ga niet alleen maar in dat mannelijke. Kies een balans tussen beide en ga het doen.
Dave: Veel mooier wordt het niet, Nadine!
Nadine: Nee, we ronden ook af, de tijd vliegt. Dat is hartstikke mooi, ook een heel goed teken. Ik heb een aantal dingen opgeschreven, maar ook deels niet omdat ik zelf in het verhaal zat. Maar die zal ik nog even kort herhalen. Je bent eigenlijk geboren in een bed van lingerie en ondernemerschap. Daarna misschien ook een beetje omgeven door de verwachtingen van de samenleving, het geijkte pad keurig ingezet en doorlopen waarbij je heel veel professionaliteit hebt ontwikkeld, maar misschien niet daar was waar je hart en je ziel je heen wees. Je hebt het lef gehad om echt een afslag te pakken wat de hoofdweg is geworden en misschien eigenlijk altijd al was. Dat vind ik hartstikke mooi, daar ben ik ook heel trots op, dus je hoeft niet alleen maar trots op jezelf te zijn, maar ik ben ook heel erg trots als ik dat zie. Ik vind het trouwens ook een mooi product. Ik vind het ook heel mooi hoe je de balans vindt tussen creatie en je eigen intelligentie, meer de analytische kant daarvan. En de oproep aan iedereen, “Zoek die balans tussen zacht en hard, luister naar je gevoel, volg het en ga het doen.” Het klinkt zo eenvoudig, maar het is zo’n uitdaging. Maar heel veel dank voor jouw openheid en de prachtige voorbeelden die je met ons gedeeld hebt. Ontzettend veel succes in de toekomst.
Dave: Vanuit mij, Elles, ik ben echt onder de indruk en ik ben wel geraakt door het gesprek omdat ik vind dat je zo mooi die combinatie brengt van de zachtheid maar ook die ruimte in je binnenwereld om echt te voelen wat je doen hebt en aan de andere kant ook de kracht hebt om het te manifesteren. Dus echt een voorbeeld bent van zachte kracht. Ik denk als je uitzoomt dat de maatschappij, wat mij betreft, heel erg die zachte revolutie keihard nodig heeft, dus dat je daar echt een voorbeeld in bent. Ik denk dat hier heel veel lessen uit te leren zijn voor mensen die luisteren, in ieder geval heb ik er veel van geleerd. Ik wil je heel erg bedanken en ook heel veel succes wensen met de uitbouw van Soft Revolt en alles wat je daarmee in gang zet. Dus heel veel dank voor dit gesprek!
Elles: Dankjewel!
Dankjewel voor het luisteren naar deze aflevering van Leaders in Progress. We hopen dat je ervan genoten hebt en er de volgende keer weer bij bent wanneer we een nieuwe gast aan tafel hebben. Ben jij geïnspireerd en zou je ook willen werken aan vooruitgang? Dat kan; ga nu naar www.leadersinprogress.nl en kom in actie of neem direct contact met ons op via e-mail. Graag tot de volgende keer!
Recente reacties